Δελτίο τύπου για την κήρυξη των νομοθετικών ρυθμίσεων για τη μείωση μισθών ως αντισυνταγματικών

Καταχωρήθηκε στις 9 Ιουλίου 2012 από τον/την Μπαλατσούκας Σπύρος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε η με αριθμό 599/2012 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές οι μειώσεις αποδοχών, που είχαν γίνει με τους νόμους 3833/2010 και 3845/2010. Ειδικότερα εργαζόμενοι, που απασχολούνται σε επιχείρηση του ευρύτερου δημοσίου τομέα (ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε.) προσέφυγαν στην ελληνική δικαιοσύνη ζητώντας την ακύρωση της μείωσης των μισθών τους, οι οποίοι μάλιστα στηρίζονταν σε επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση εργασίας.

Το Ειρηνοδικείο Αθηνών με μία πλέον εμπεριστατωμένη αιτιολογία κατέληξε στην κρίση, ότι οι μειώσεις, που είχαν γίνει με τους προαναφερόμενους νόμους, είναι αντίθετες με το Σύνταγμα και ειδικότερα με τα άρθρα 22 παρ. 1 (ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις), 25 παρ. 1 (αρχή της αναλογικότητας) αλλά και με τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Χαρακτηριστικά το Δικαστήριο ανάμεσα σε άλλα κατέληξε στην κρίση, ότι “[...] Επιπρόσθετα είναι προφανές, ότι η διάταξη του άρθρου 1 παρ. 5 του Ν. 3833/2010, σύμφωνα με την οποία καθιερώνεται μείωση των αποδοχών των εργαζομένων που υπάγονται στη ρύθμιση του εν λόγω άρθρου, κατά γενικευμένο ποσοστό 7% καθώς και των επιδομάτων Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας κατά επίσης γενικό ποσοστό 30% αντίκειται στο άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Η μείωση των αποδοχών και των ως άνω επιδομάτων κατά το ίδιο γενικό ποσοστό, που καταλαμβάνει τόσο του υψηλόμισθους όσο και τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους αντίκειται στην ανωτέρω διάταξη και οδηγεί τους μεν υψηλόμισθους στο να εξακολουθούν να διατηρούν ένα ικανοποιητικό και αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης ενώ τους χαμηλόμισθους, οι οποίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο στο όνομα του γενικού συμφέροντος έπρεπε να προστατεύεται, τους οδηγούν στην κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, αφού εκμηδενίζουν στην ουσία τις αποδοχές τους και τους αναγκάζουν, κατά παράβαση της ως άνω διάταξης, να συνεισφέρουν στα δημοσία βάρη κατά φανερή αναντιστοιχία με τις δυνάμεις τους, ενισχύοντας δε την άποψη, ότι η αιτιολογία της λήψης των οριζομένων με τις ένδικες διατάξεις μέτρων, που εδράζεται στο δημόσιο συμφέρον, είναι προβληματική και ελλιπής. Παράλληλα, δε, με το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγματος παραβιάζεται και το άρθρο 7 του Διεθνούς Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα, το οποίο κυρώθηκε με τον Ν. 1532/1985 και αναγνωρίζει το δικαίωμα για δίκαιους και ευνοϊκούς όρους εργασίας, που εξασφαλίζουν δίκαιο μισθό, αφού οι καταβαλλόμενες μετά τις επίμαχες μειώσεις αποδοχές, δεν αναλογούν πλέον στην αξία της παρεχόμενης εργασίας. [...]“.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί επιπλέον, ότι ήδη με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ηρακλείου δικαιώθηκαν υπάλληλοι της ΔΕΗ ΑΕ, οι οποίοι είχαν υποστεί περιορισμό στη λήψη της αμοιβής για υπερωριακή απασχόληση, την οποία είχαν εκτελέσει.
Σε μία περίοδο, όπου τα εργασιακά δικαιώματα δέχονται πρωτοφανή επίθεση, όπου η συλλογική διαπραγμάτευση αποτελεί πια μια ανάμνηση, όπου ο εργαζόμενος επιβεβαιώνεται για ακόμη μία φορά, ότι αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο του συστήματος, τέτοιες δικαστικές αποφάσεις, όπως και οι πρόσφατες αποφάσεις ακύρωσης περιπτώσεων θέσης υπαλλήλων σε εφεδρεία λόγω αντίθεσης με το Σύνταγμα, αποτελούν τρανταχτές αποδείξεις, ότι η μόνη διαθέσιμη διαφυγή του εργαζόμενου, η δικαιοσύνη μπορεί να λειτουργήσει με αυξημένη προστασία απέναντι σε παράνομες και αντισυνταγματικές ενέργειες. Το αντισυνταγματικό των νόμων, με τους οποίους μειώθηκαν μονομερώς οι μισθοί και αναιρέθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η μετενέργεια, έχει επισημανθεί από πολλούς νομικούς κύκλους και πλέον επιβεβαιώνεται το ορθό της αμφισβήτησης των συγκεκριμένων νομοθετημάτων.