του Τάσου Μελετόπουλου
Προχθές κατέβηκα στην οδό Βαλαωρίτου όπου είχα ραντεβού με τον εκδότη μου για να του παραδώσω το καινούργιο μου βιβλίο. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πλούσια “noir ” πλοκή – μπάτσους, πόρνες, Ρώσους νταβάδες, φόνους, ναρκωτικά, ξυλοδαρμούς, σφαίρες, σεξ, έρωτα, συμμορίες και φως. Ακατανίκητο φως! Αφού πάρκαρα το αυτοκίνητο στο γκαράζ της μικρής πλατείας πήρα με τα πόδια την οδό Σκουφά. Είχα μήνες να περπατήσω την γύρω περιοχή του Κολωνακίου. Προχωρώντας παρατήρησα πως τα άδεια καταστήματα ήταν περισσότερα από τα νοικιασμένα. Στο καθ’ ένα από τα μαγαζιά που λειτουργούσε αντιστοιχούσαν τρία με κατεβασμένα τα ρολά. Μ’ έπιασε θλίψη. Εκεί όπου άλλοτε έσφυζε η περιοχή από ανέμελους καταναλωτές τώρα στο κάθε σταυροδρόμι συναντούσα ηλικιωμένες κυρίες που στο αριστερό χέρι κρατούσαν ένα πακετάκι κλειστό με χαρτομάντιλα και με την δεξιά τρεμάμενη και παρατεταμένη παλάμη τους ζητούσαν βοήθεια από τους αδιάφορους νεαρούς σουλατσαδόρους.
Ποιός το φανταζόταν ότι η κρίση θα άναβε τόσο δυνατές πυρκαγιές; Ότι θα ξεφτίλιζε, ηλικιωμένους, γυναίκες και άντρες και θα τους ανάγκαζε στο τελείωμα της ζωής τους να βγαίνουν ντροπιασμένοι στους δρόμους εκλιπαρώντας για λίγα ευρώ - αν στεκόντουσαν τυχεροί. Αυτήν την κατάντια που έχει εξαπλωθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ποιός θα την χρεωθεί; Ο Πάγκαλος; Όχι βέβαια. Εκείνος με άνεση έριξε την ευθύνη της χρεοκοπίας σε όλον τον πληθυσμό. «Μαζί τα φάγαμε», είπε, με τον πονηρό σκοπό να ελαχιστοποιήσει την ευθύνη από τους κυρίως υπεύθυνους απλώνοντάς την παντού. Το αυτό εξ άλλου ανεπιτυχώς επιχείρησαν να κάνουν – αμέσως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κρυφό ναζιστές λάτρες της σχολής Γκέμπελς - ρίχνοντας την ευθύνη σε ολόκληρο τον Γερμανικό λαό, για να πετύχουν την ελαχιστοποίηση των ευθυνών τους απέναντι στην ιστορία.
Περπατώντας στους δρόμους και προσπερνώντας ολόκληρα τετράγωνα με κλειστά μαγαζιά θυμήθηκα κείμενο του Κασιμάτη στην «Καθημερινή» που έγραφε περιληπτικά ότι ο Σαμαράς διανύει ποτάμι και βρίσκεται στο μέσον του και αν δεν θέλει να έχει την πολιτική κατάληξη του Καρατζαφέρη - που δείλιασε- πρέπει να πάει μπρός να βγει στην απέναντι όχθη. Εκτός λοιπόν των δύο λύσεων που προτείνει το άρθρο, εμπρός, ή γυρίζουμε πίσω, υπάρχει και η τρίτη λύση- ο εθελοντικός πνιγμός. Πρέπει να σκεφτούμε την λύση αυτή σοβαρά, μήπως και μπορεί να μας σώσει – αν οι δανειστές σφίξουν και άλλο την θηλιά στον λαιμό - από περαιτέρω μειώσεις στα εξευτελιστικά ήδη εισοδήματα και από μελλοντικές απανωτές Εθνικές ταπεινώσεις. Είναι λύση που καταρρίπτει πονηρά σχέδια τρίτων και προγνωστικά. Είναι λύση απεγνωσμένων ανθρώπων. Είμαστε απεγνωσμένοι και εξαντλημένοι. Δεν έχουμε παρά να βουτήξουμε το κεφάλι στο ποταμίσιο νερό, να πάρουμε όλοι μαζί μια βαθιά συγχρονισμένη αναπνοή και τα λοιπά: έξοδα κηδείας, πικρός καφές, και γεύμα συγγενών με ψάρι - αν ακολουθήσουν, που δεν το πιστεύω - θα τα φροντίσουν οι αγαπημένοι μας εταίροι. Και για να μην το κάνουν αυτό - και επωμιστούν τα υπέρογκα έξοδα που στην περίπτωσή μας ακουμπούν τα 674 δισεκατομμύρια ευρώ, θα προστρέξουν άρον – άρον να μας βγάλουν ζωντανούς από την ροή των υδάτων με την σχεδία τους στην απέναντι όχθη - άνευ περαιτέρω επιβαρύνσεως!
Ποιός το φανταζόταν ότι η κρίση θα άναβε τόσο δυνατές πυρκαγιές; Ότι θα ξεφτίλιζε, ηλικιωμένους, γυναίκες και άντρες και θα τους ανάγκαζε στο τελείωμα της ζωής τους να βγαίνουν ντροπιασμένοι στους δρόμους εκλιπαρώντας για λίγα ευρώ - αν στεκόντουσαν τυχεροί. Αυτήν την κατάντια που έχει εξαπλωθεί σε όλα τα κοινωνικά στρώματα ποιός θα την χρεωθεί; Ο Πάγκαλος; Όχι βέβαια. Εκείνος με άνεση έριξε την ευθύνη της χρεοκοπίας σε όλον τον πληθυσμό. «Μαζί τα φάγαμε», είπε, με τον πονηρό σκοπό να ελαχιστοποιήσει την ευθύνη από τους κυρίως υπεύθυνους απλώνοντάς την παντού. Το αυτό εξ άλλου ανεπιτυχώς επιχείρησαν να κάνουν – αμέσως μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο κρυφό ναζιστές λάτρες της σχολής Γκέμπελς - ρίχνοντας την ευθύνη σε ολόκληρο τον Γερμανικό λαό, για να πετύχουν την ελαχιστοποίηση των ευθυνών τους απέναντι στην ιστορία.
Περπατώντας στους δρόμους και προσπερνώντας ολόκληρα τετράγωνα με κλειστά μαγαζιά θυμήθηκα κείμενο του Κασιμάτη στην «Καθημερινή» που έγραφε περιληπτικά ότι ο Σαμαράς διανύει ποτάμι και βρίσκεται στο μέσον του και αν δεν θέλει να έχει την πολιτική κατάληξη του Καρατζαφέρη - που δείλιασε- πρέπει να πάει μπρός να βγει στην απέναντι όχθη. Εκτός λοιπόν των δύο λύσεων που προτείνει το άρθρο, εμπρός, ή γυρίζουμε πίσω, υπάρχει και η τρίτη λύση- ο εθελοντικός πνιγμός. Πρέπει να σκεφτούμε την λύση αυτή σοβαρά, μήπως και μπορεί να μας σώσει – αν οι δανειστές σφίξουν και άλλο την θηλιά στον λαιμό - από περαιτέρω μειώσεις στα εξευτελιστικά ήδη εισοδήματα και από μελλοντικές απανωτές Εθνικές ταπεινώσεις. Είναι λύση που καταρρίπτει πονηρά σχέδια τρίτων και προγνωστικά. Είναι λύση απεγνωσμένων ανθρώπων. Είμαστε απεγνωσμένοι και εξαντλημένοι. Δεν έχουμε παρά να βουτήξουμε το κεφάλι στο ποταμίσιο νερό, να πάρουμε όλοι μαζί μια βαθιά συγχρονισμένη αναπνοή και τα λοιπά: έξοδα κηδείας, πικρός καφές, και γεύμα συγγενών με ψάρι - αν ακολουθήσουν, που δεν το πιστεύω - θα τα φροντίσουν οι αγαπημένοι μας εταίροι. Και για να μην το κάνουν αυτό - και επωμιστούν τα υπέρογκα έξοδα που στην περίπτωσή μας ακουμπούν τα 674 δισεκατομμύρια ευρώ, θα προστρέξουν άρον – άρον να μας βγάλουν ζωντανούς από την ροή των υδάτων με την σχεδία τους στην απέναντι όχθη - άνευ περαιτέρω επιβαρύνσεως!
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε τις μεταρρυθμίσεις. Να γίνουν εκεί όπου χρειάζονται διότι αλλιώς σε λίγα χρόνια θα καταλήξουμε στο μέσον ετέρου ποταμού στα πρόθυρα πνιγμού δίχως κανέναν «συγγενή» να ενδιαφερθεί να μας σώσει.
SOURCE PROTAGON.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου