ΣτΕ: Αντισυνταγματική η εφεδρεία των δημοσίων υπαλλήλων του 2011

Αντισυνταγματικό κρίθηκε το μέτρο της εφεδρείας που προβλεπόταν στο Ν.4024/2011

30/09/2013 13:44   

Αντισυνταγματική κρίθηκε, με την υπ’ αριθμ. 3354/2013 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, η πρώτη εφεδρεία στον δημόσιο τομέα που προβλέφθηκε το 2011 με το Ν.4024/2011 (Μνημόνιο Ι) καθώς και η υπουργική απόφαση ΔΙΔΑΔ/Φ.26.14/56/ ΟΙΚ.1872/8.11.2011.
Πρόκειται για το καθεστώς προσυνταξιακής εφεδρείας (διαθεσιμότητας), στο οποίο εισήλθαν χιλιάδες υπάλληλοι του στενού δημόσιου τομέα, απασχολούμενων με σχέσεις εργασίας που διέπονταν από το δημόσιο δίκαιο.
Οι σύμβουλοι της Επικρατείας έκριναν, ότι το μέτρο της εφεδρείας παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας, καθώς και το αρ.103 του Συντάγματος, για τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Όπως σημειώνεται, δεν είναι συνταγματικά ανεκτή η πρόβλεψη στο νόμο της υποχρεωτικής αποχωρήσεως του υπαλλήλου, χωρίς δε να έχει προηγηθεί κρίση από υπηρεσιακό συμβούλιο», με μόνο κριτήριο τη συμπλήρωση ορισμένου χρόνου πραγματικής υπηρεσίας.
Σε άλλο σημείο της απόφασης αναφέρεται, «δεν είναι συνταγματικά επιτρεπτό, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο θεμιτός σκοπός της αναδιοργανώσεως των δημοσίων υπηρεσιών και της ορθολογικής διαχειρίσεως της αντίστοιχης δημόσιας δαπάνης, να καθορίζονται όροι υποχρεωτικής απομακρύνσεως υπαλλήλων από την υπηρεσία με βάση κριτήρια μη συνδεόμενα με τις λειτουργικές και οργανωτικές ανάγκες της διοικήσεως, αλλά και με τα προσόντα, τις ικανότητες και την εν γένει υπηρεσιακή τους απόδοση και η κατάργηση των οργανικών θέσεων, τις οποίες κατείχαν οι αποκρινόμενοι, να επέρχεται ως αυτόθροη συνέπεια της απομακρύνσεως».
Σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, η απομάκρυνση δημοσίου υπαλλήλου από την υπηρεσία του, χωρίς σχετική απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, όπως προβλέπεται στο αρ.103 του Συντάγματος, είναι επιτρεπτή μόνο σε δύο περιπτώσεις: Πρώτον σε περίπτωση παύσης, έπειτα από δικαστική απόφαση και δεύτερον, σε περίπτωση αποχώρησης, λόγω συμπλήρωσης του ορίου ηλικίας.
Ως εκ τουτου, οι Σύμβουλοι Επικρατείας έκριναν αντισυνταγματική την εφεδρεία του άρθρου 33 του Ν. 4024/2011, καθώς «η μεταβολή στο υπηρεσιακό καθεστώς των δημοσίων υπαλλήλων που έχει ως συνέπειες στην οργάνωση και λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, αφενός δεν βασίζεται σε προηγούμενο ανακαθορισμό των λειτουργιών του κράτους και τη διοικητική αναδιοργάνωσή του κατ’ εκτίμηση των υπηρεσιακών αναγκών με κριτήριο την αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπηρεσιών, η δε κατάργηση των νομοθετημένων οργανικών θέσεων δεν επέρχεται ως συνέπεια της αναδιαρθώσεως και αφετέρου δεν ανάγεται σε πάγια αλλαγή του γενικού καθεστώτος που διέπει τους όρους λύσεως της υπαλληλικής σχέσεως με απόλυση λόγω ορίου ηλικίας και 35ετίας».

Η συνταγή της ημέρας Γιαουρτλού κεμπάπ

Yahoo OMG – 15 ώρες πριν

• Διεύθυνση e-mail
• Μοίρασμα247

• Προβολή φωτογραφίας
  Η συνταγή της ημέρας Γιαουρτλού κεμπάπ
  
  

 Παρδοσιακή Σμυρνέικη συνταγή

   

Τι χρειαζόμαστε:

 Μισό κιλό ανάμικτο κιμά (μοσχαρίσιο και αρνίσιο)
    1 κρεμμύδι τριμμένο
    Κύμινο, μπαχάρι, κόλιαντρο, αλάτι, κόκκινο πιπέρι
    Μαιντανό
    Λίγο σκόρδο
    Ξυλάκια καλαμάκια για σουβλάκια

Για τη σάλτσα:

    4 ντομάτες ψιλοκομμένες
    Λίγο κανέλα
    2 κουταλιές βούτυρο
    1 σκελίδα σκόρδο
    Αλάτι, πιπέρι

Για το σερβίρισμα:

    Πίτες για σουβλάκι
    500γρ γιαούρτι στραγγιστό
    λίγο βούτυρο

Σαμουήλ, Αλεξάνδρα Ο πιστός φροϋδιστής

Σαμουήλ, Αλεξάνδρα 

Ο πιστός φροϋδιστής

* Η απόκλιση από την ψυχαναλυτική και ψυχιατρική θεωρία που μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ως πρόσφατα στη λογοτεχνική πρακτική του Εμπειρίκου επιβεβαιώνεται από την έκδοση των ψυχαναλυτικών κειμένων του ποιητή

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  23/12/2001 00:00

emailεκτύπωση  

Είναι γνωστό ότι ο Freud υπήρξε ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι στον υπερρεαλισμό. Παρά τις θερμές αναφορές του Andre Breton στο όνομά του ­ τουλάχιστον κατά τα πρώτα έτη της δράσης του κινήματος ­, ο εισηγητής της ψυχανάλυσης σε γράμμα του στον Stefan Sweig ομολογούσε ότι είχε «την τάση να θεωρεί τους υπερρεαλιστές [...] εντελώς τρελούς (ας πούμε ενενήντα πέντε τοις εκατό, όπως το καθαρό αλκοόλ)». Αλλά και στον ίδιο τον Andre Breton το 1932 είχε εκφράσει τη δυσκολία του να κατανοήσει τις επιδιώξεις του υπερρεαλισμού. Η στάση αυτή του Freud υπαγορεύεται, πιστεύω, από το γεγονός ότι τα ορθολογικά στοιχεία της φροϋδικής θεωρίας ­ που είναι και τα περισσότερα ­ έρχονται σε εμφανή αντίθεση με απόψεις και πρακτικές που αυτοπροσδιορίζονται με τον όρο του υπερρεαλιστικά «θαυμαστού». Και είναι, νομίζω, αυτή η αντίθεση που καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την περίπτωση του Ανδρέα Εμπειρίκου σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτός ο υπερρεαλιστής ψυχαναλυτής επιχείρησε τη σύζευξη των δύο πρακτικών.

Μελετώντας την ποίηση του Εμπειρίκου το 1985 ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης κάνει λόγο για «παρεξήγηση του φροϋδισμού», για «πολιτική σχεδόν αντίθεση σ' ό,τι αφορά τη βασική σκέψη και φροϋδική ανάλυση, από την εκφορά που της δίδει ο ποιητής μας». Η κυριαρχία των σεξουαλικών ενορμήσεων και ενστίκτων, σημειώνει ο Νικολαΐδης, στην αναπαράσταση της οποίας επανέρχεται επίμονα ο Εμπειρίκος στο λογοτεχνικό του έργο, θεωρώντας την ένα είδος πανάκειας, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι «θα μπορούσε να αποτελεί μια οποιαδήποτε εγγύηση ευτυχίας ή ελευθερίας», εφόσον, σύμφωνα με τον Freud, η αρχή της ηδονής φαίνεται να βρίσκεται στην υπηρεσία των ενορμήσεων του θανάτου.

* Η έννοια του αυτοματισμού

Η ουσιαστική αντίρρηση του Νικολαΐδη για την κατανόηση του φροϋδισμού από τον Εμπειρίκο (παρά τις «εξαίσιες ποιητικές εικόνες» που, όπως γράφει, η «παρεξήγηση αυτή της ψυχανάλυσης» πήρε στο έργο του) έγκειται στον τελείως διαφορετικό ρόλο που παίζει το ασυνείδητο για την ψυχανάλυση από εκείνον που αντιλαμβάνεται ο Εμπειρίκος. Θα προσθέταμε ότι όχι μόνο ο διαφορετικός ρόλος αλλά και η πρωτεύουσα σημασία που αποδίδει ο Εμπειρίκος στο ασυνείδητο (όπως άλλωστε και όλα τα μέλη του υπερρεαλιστικού κινήματος, παρ' ότι το αυτό, id, δεν μεταφράζεται στο έργο τους ως έντονος σεξουαλισμός) φαίνεται να βρίσκεται σε ασυμφωνία με τη φροϋδική θεωρία.

Η ανακάλυψη της ύπαρξης του ασυνείδητου από τον Freud ως ιδιαίτερου ψυχικού χώρου σε καμία περίπτωση δεν σήμαινε την ανάδειξή του σε ηγεμονική αρχή. Οπως έχει ήδη λεχθεί, τελικά η στάση των υπερρεαλιστών απέναντι στο ασυνείδητο διέφερε ελάχιστα από εκείνη των πολέμιων του φροϋδισμού.

Ενα ακόμη προβληματικό σημείο ανάμεσα στον υπερρεαλισμό και αυτή τη φορά στην πριν από και σύγχρονη με τον Freud γαλλική ψυχιατρική σχολή και τη νευροφυσιολογία, τις απόψεις των οποίων υποθέτω πως θα έπρεπε να είχε υπόψη του ο πρωτεργάτης της ελληνικής ψυχανάλυσης Εμπειρίκος, είναι η έννοια του αυτοματισμού. Σύμφωνα με τον ορισμό του υπερρεαλισμού, το να καταφεύγει κανείς στον αυτοματισμό, μηδενίζοντας τον έλεγχο της λογικής, ευνοεί την εκδήλωση της σκέψης. Ωστόσο, όπως σημειώνει ο Starobinski, το χαρακτηριστικό της ανώτερης ψυχικής δραστηριότητας, της σκέψης, δεν είναι ότι σέβεται τους νόμους της λογικής αλλά ότι χειραφετείται από την προβλέψιμη κανονικότητα του αυτοματισμού.

Θα μπορούσε, βέβαια, κανείς να παρατηρήσει ότι η μέθοδος του ελεύθερου συνειρμού, συστατικού στοιχείου της ψυχανάλυσης, προϋποθέτει κάποια εγκατάλειψη στον αυτοματισμό. Από την άλλη, όμως, πιστεύω ότι η μέθοδος του ελεύθερου συνειρμού της ψυχανάλυσης δεν αποσκοπεί, όπως η υπερρεαλιστική αυτόματη γραφή, στην εκδήλωση της σκέψης σε καθαρή κατάσταση αλλά στο να δείξει ότι στο ασυνείδητο επικρατεί μια συγκεκριμένη τάξη.

* Λυρισμός που αναστατώνει

Με βάση τα παραπάνω σκέφτεται κανείς πως είναι περίεργο ότι ο Εμπειρίκος παρέμεινε πιστός τόσο στην αυτόματη γραφή, παρ' ότι δεν περιορίστηκε μόνο σ' αυτόν τον εκφραστικό τρόπο, όσο και στον φροϋδισμό. Αντίθετα ο Breton, διαπιστώνοντας την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος του Freud για τα αυτοματικά φαινόμενα και την αντιμετώπισή τους από τη γαλλική ψυχιατρική σχολή ως νοσηρών, κατέφυγε ήδη από το 1930 στον αποκρυφισμό και στην παραψυχολογία, ψυχολογικές θεωρίες που αντιμετώπιζαν θετικά τον αυτοματισμό.

Η απόκλιση από την ψυχαναλυτική και ψυχιατρική θεωρία που μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ως πρόσφατα στη λογοτεχνική πρακτική του Εμπειρίκου επιβεβαιώνεται από την έκδοση των ψυχαναλυτικών κειμένων του ποιητή (Ανδρέας Εμπειρίκος, Μία περίπτωσις ιδεοψυχαναγκαστικής νευρώσεως με πρόωρες εκσπερματώσεις και άλλα ψυχαναλυτικά κείμενα, μτφρ. Αλόη Σιδέρη, επίμετρο Θανάσης Τζαβάρας, Ερη και Γιώργος Κούριας, εκδόσεις Αγρα, 2001). Και τούτο γιατί αυτά τα ψυχαναλυτικά δοκίμια παρουσιάζουν έκδηλες ομοιότητες με το λογοτεχνικό έργο του Εμπειρίκου.

Οπως σωστά επισημαίνει η Μάρη Θεοδοσοπούλου, στα δύο από τα τρία ψυχαναλυτικά κείμενα που συγκροτούν τον τόμο αναγνωρίζει κανείς εύκολα «ένα ποιητικά ακατέργαστο πρότυπο για τις εντυπωτικές εικόνες των πεζών του Α. Εμπειρίκου». Ακόμη περισσότερο, η λεπτομερέστατη και σχεδόν ελευθερόστομη έκθεση των ερωτικών αναμνήσεων του ασθενούς τοποθετεί το μόνο ολοκληρωμένο δοκίμιο του τόμου εγγύτερα στις σελίδες του Μεγάλου Ανατολικού παρά στις φροϋδικές μελέτες. Επιπλέον, στο επίμετρο του τόμου σημειώνεται ότι σε ορισμένα σημεία αυτού του δοκιμίου που αφορούν σεξουαλικές δραστηριότητες τις οποίες παρακολουθεί ο ασθενής η γραφή του Εμπειρίκου αποπνέει ένα «λυρισμό που αναστατώνει», ότι «η ενάργειά της θα έκανε κάποιον να υποπτευθεί τη συμμετοχή του Εμπειρίκου στην οφθαλμική τέρψη», πράγμα που βεβαίως διαφοροποιεί το ύφος του από εκείνο των φροϋδικών κειμένων.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η υπερρεαλιστική πρόσληψη της ψυχανάλυσης έχει «μιάνει» την ψυχαναλυτική γραφή του Εμπειρίκου· ότι τα ψυχαναλυτικά δοκίμια του ποιητή ­ τα οποία μέχρι στιγμής είναι ελάχιστα σε σχέση με το λογοτεχνικό του έργο ­ «ολισθαίνουν» προς τα λογοτεχνικά πεζά του, δείχνοντας μάλλον ότι η σύζευξη των δύο δραστηριοτήτων έγινε προς όφελος της λογοτεχνίας μόνο.

Η κυρία Αλεξάνδρα Σαμουήλ είναι λέκτωρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ

Γιατί οι έντιμοι & ικανοί δεν επιδιώκουν ανάληψη εξουσίας !!!

Γιατί οι έντιμοι & ικανοί δεν επιδιώκουν ανάληψη εξουσίας

Posted on Σεπτεμβρίου 22, 2013 by epistimonikos

Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (427-347 π.Χ.) γύρω στο 374 π.Χ. έγραψε το κορυφαίο έργο του «Πολιτεία» μέσω του οποίου σχεδίασε την εικόνα του ιδανικού πολιτεύματος με επίγνωση τού πόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίησή του.

Στο έργο αυτό μέσα από την αφήγηση του Σωκράτη αναφέρεται και η συζήτηση που έγινε με θέμα τη φύση της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως για τη δημιουργία ενός ιδανικού κράτους, στο οποίο θα κυριαρχεί η ιδέα του αγαθού και το οποίο κράτος θα υφίσταται για να παρέχει την αληθινή ευτυχία στους πολίτες του. Για να επιτευχθεί όμως αυτό οι άρχοντες πρέπει να εργάζονται για το καλό των άλλων (των αρχομένων) και όχι το δικό τους! Ένα τέτοιο κράτος όμως βρίσκεται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Ας δούμε τι ακριβώς γράφει ο Πλάτων για την εξουσία (άρχοντες – πολιτικούς) και τους εξουσιαζόμενους (αρχόμενους – πολίτες) [Πολιτεία, Βιβλίο Α, 346-347].

Αφηγείται ο Σωκράτης:

«Καμιά τέχνη και καμιά εξουσία δεν έχει ως αντικείμενο της ασχολίας της την δική της προσωπική ωφέλεια, αλλά […] το αντικείμενο της εξουσίας και των προσταγών της είναι η ωφέλεια του εξουσιαζομένου, και το κάνει αυτό έχοντας εμπρός στα μάτια της το συμφέρον του εξουσιαζομένου που είναι ασθενέστερος και όχι το συμφέρον του ισχυροτέρου.

Γι’ αυτό ακριβώς […] κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του να γίνεται άρχων [μηδένα ἐθέλειν ἑκόντα ἄρχειν] και να έχει στα χέρια του την ξένη αθλιότητα, προσπαθώντας να τη διορθώσει, αλλά ζητά μισθό, επειδή όποιος έχει την πρόθεση να δουλέψει ως σωστός τεχνίτης, όταν οι προσταγές του είναι σύμφωνες με την τέχνη, δεν πράττει ούτε προστάζει ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιον, αλλά ό,τι συμφέρει τον αρχόμενο. Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία, για όσους πρόκειται να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, πρέπει να εξασφαλιστεί ως μισθός, ή χρήματα ή τιμή ή τιμωρία, εάν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την εξουσία [μισθὸν δεῖν ὑπάρχειν τοῖς μέλλουσιν ἐθελήσειν ἄρχειν, ἢ ἀργύριον ἢ τιμήν, ἢ ζημίαν ἐὰν μὴ ἄρχῃ]».

Τι θέλεις να ειπείς μ’ αυτό Σωκράτη; είπε ο Γλαύκων. Τα δύο είδη του μισθού που ανέφερες μπορώ να τα καταλάβω• δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς εννοείς την τιμωρία και πώς την έχεις βάζεις στην ίδια μοίρα με τον μισθό.

Από την ερώτησή σου εικάζεται ότι δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ο μισθός των εντίμων ανθρώπων, αυτός δηλαδή που παρακινεί τους ενάρετους ανθρώπους να φορτώνονται τα βάρη της εξουσίας, όταν αποφασίζουν να γίνονται άρχοντες, Μήπως δεν γνωρίζεις πως το να αγαπά κάποιος τις τιμές και τα χρήματα, όχι μόνο κατά την γνώμη του λαού, αλλά και στην πραγματικότητα είναι όνειδος;

Αυτό τουλάχιστον το γνωρίζω, είπε.

Γι’ αυτό ακριβώς, είπα εγώ, οι καλοί δεν παρακινούνται ούτε από χρήματα ούτε από τιμές να γίνονται άρχοντες [οὔτε χρημάτων ἕνεκα ἐθέλειν ἄρχειν οἱ ἀγαθοί οὔτε τιμῆς]• γιατί δεν τους αρέσει ούτε λαμβάνοντας φανερά τον μισθό του αξιώματός τους να χαρακτηρίζονται ως έμμισθοι, ούτε να στιγματίζονται ως κλέφτες επωφελούμενοι κρυφά από την άσκηση της εξουσίας [οὔτε γὰρ φανερῶς πραττόμενοι τῆς ἀρχῆς ἕνεκα μισθὸν μισθωτοὶ βούλονται κεκλῆσθαι, οὔτε λάθρᾳ αὐτοὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς λαμβάνοντες κλέπται], ούτε πάλι η δόξα μπορεί να είναι κίνητρο γι’ αυτούς, αφού δεν αγαπούν τη δόξα. Δεν πρόκειται λοιπόν αυτοί να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, αν δεν αναγκαστούν και απειληθούν με τιμωρία. Εξ αιτίας αυτού έχει επικρατήσει σχεδόν η γνώμη ότι είναι ντροπή να θέλει κανείς από μόνος του να αναλάβει εξουσία, χωρίς να υπάρχει η απειλή του εξαναγκασμού. Και η πιο βαριά τιμωρία (για κάποιον έντιμο) είναι το να εξουσιάζεται από κάποιον χειρότερό του, στην περίπτωση που δεν αποφασίζει ο ίδιος να αναλάβει την εξουσία.

Επειδή αυτή την τιμωρία, πιστεύω ότι φοβούνται οι ενάρετοι άνθρωποι, δέχονται να αναλάβουν την εξουσία, όταν γίνονται άρχοντες, και ασκούν τότε την εξουσία, όχι με την ιδέα ότι κάνουν κάτι καλό ούτε για να τους δοθεί μέσω των αξιωμάτων η ευκαιρία να περάσουν καλά, αλλά ενεργούν από ανάγκη, αφού δεν θα βρίσκεται καλύτερό τους ή όμοιός τους, για να παραλάβει την εξουσία. Γιατί υπάρχει κίνδυνος πως, αν υπήρχε μια πόλη κατοικημένη από εναρέτους (έντιμους) ανθρώπους, θα ήταν μέσα σ’ αυτή περιζήτητο πράγμα η μη ανάληψη της εξουσίας, σε όσο βαθμό είναι σήμερα (περιζήτητο) η ανάληψή της [ἐπεὶ κινδυνεύει πόλις ἀνδρῶν ἀγαθῶν εἰ γένοιτο, περιμάχητον ἂν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν]. Και στην περίπτωση αυτή θα γινόταν ολοφάνερο ότι πραγματικά στον χαρακτήρα του σωστού άρχοντα δεν είναι να επιδιώκει το συμφέρον του, αλλά το συμφέρον των αρχομένων (δηλ. των πολιτών). Έτσι κάθε γνωστικός άνθρωπος θα προτιμούσε να ωφελείται αυτός από άλλον και να μην έχει σκοτούρες εργαζόμενος προς όφελος των άλλων”.

Το ανωτέρω κείμενο του Πλάτωνα είναι πολύ επίκαιρο σήμερα. Οι έντιμοι και ικανοί συνήθως απέχουν από τα κοινά και δεν επιδιώκουν να αναλάβουν εξουσίες για τους ίδιους ακριβώς λόγους που αναφέρει ο Πλάτων. Όσοι το επιχείρησαν ή αφομοιώθηκαν από το κρατούν σάπιο πολιτικό σύστημα ή τα παράτησαν γρήγορα. Αλλά έως τώρα τουλάχιστον και ο πολύς λαός δεν προτιμά τους έντιμους και ικανούς.

Οι έντιμοι (αγαθοί – ενάρετοι, κατά τον Πλάτωνα) δεν επιδιώκουν τα αξιώματα και τις τιμές, ούτε έχουν ανάγκη από την εφήμερη δόξα που προσφέρει η ανάληψη εξουσίας. Ούτε φυσικά θα καταδεχτούν να γυρίζουν στην αγορά και στα καφενεία, ή και στα μνημόσυνα ακόμα, για να ζητήσουν την ψήφο του οποιουδήποτε. Οι ικανοί, επίσης, δεν αφήνουν την εργασία τους για να ασχοληθούν με την πολιτική για να λάβουν διάφορα αξιώματα, τα οποία φέρνουν εύκολο χρήμα και πρόσκαιρες τιμές. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τον καταργηθέντα, ευτυχώς, νόμο για το ασυμβίβαστο του βουλευτικού αξιώματος και της ασκήσεως επαγγέλματος εισηγήθηκαν και υποστήριξαν επαγγελματίες πολιτικοί, οι οποίοι δεν άσκησαν ποτέ οποιοδήποτε επάγγελμα στη ζωή τους!

Καταγγελίες δικαστών για νέο παραδικαστικό κύκλωμα

Review

Photo Gallery

AA

Σε απίστευτες καταγγελίες από δικαστές για χρηματισμούς, άνωθεν παρεμβάσεις και αυθαιρεσίες συναδέλφων τους, αναφέρεται δημοσίευμα του Βήματος, που δίνει στοιχεία για τον  "άγνωστο φάκελο" του νέου παραδικαστικού κυκλώματος.

Στο εντυπωσιακό απόσπασμα από το υπόμνημα που κατέθεσε πρόεδρος δικαστηρίου στον αντεισαγγελέα Εφετών κ. Ισίδωρο Ντογιάκο που ερεύνησε διεξοδικά την υπόθεση δράσης του νέου παραδικαστικού κυκλώματος, αναφέρεται:

«Διαφαινόταν μια περίεργη καθοδήγηση στη δίκη. Είχα χρέος να μην επιτρέψω στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου και στον εισαγγελέα της έδρας να μου υποδεικνύουν, να με κατευθύνουν και να μου διαφεντεύουν το δικαστήριο».

Στο έγγραφό του που παρουσιάζει «Το Βήμα» ο ανώτερος δικαστικός λειτουργός μιλάει χωρίς περιστροφές για παρεμβάσεις στο έργο του, δείγμα της προβληματικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Την ίδια ώρα άλλοι ανώτεροι δικαστικοί λειτουργοί που κλήθηκαν να καταθέσουν για την ίδια υπόθεση μίλησαν για «περίεργους αυτοσχεδιασμούς συναδέλφων τους και για ενέργειες που προσβάλλουν το κύρος της Δικαιοσύνης». Νομικοί μιλούν για πρωτοφανείς αναφορές δικαστών και μάλιστα όχι σε χαμηλό ή περιφερειακό επίπεδο αλλά στην ανώτερη δικαστική κλίμακα.

Ανάμεσα στα άλλα η έρευνα του κ. Ντογιάκου και του ειδικού ανακριτή - προέδρου Εφετών κ. Νικήτα Χριστόπουλου εστιάστηκε στην απόφαση που εξέδωσε το 2010 το Γ' Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων σχετικά με υπόθεση ξεπλύματος χρήματος με κατηγορούμενο έναν δικηγόρο και πρώην βουλευτή και τον παράλληλο χρηματισμό δικαστικού λειτουργού. Σε εκείνη τη δίκη ο πρώην βουλευτής είχε απαλλαγεί αλλά καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη σε νεότερη διαδικασία ύστερα από εισαγγελική αναίρεση. Για την απόφαση του 2010 ελέγχθηκαν ο πρόεδρος και οι άλλοι δικαστές της σύνθεσης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων.

Ο πρόεδρος του συγκεκριμένου δικαστηρίου στο υπόμνημά του στον κ. Ντογιάκο αναφέρθηκε σε «άνωθεν παρεμβάσεις» και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του εισαγγελέα της έδρας (την τελευταία τριετία ο συγκεκριμένος λειτουργός ασχολήθηκε με τη διερεύνηση οικονομικών σκανδάλων), όπου ανάμεσα στα άλλα ανέφερε: «Στη διάρκεια της δίκης ακολούθησαν αιτήσεις εξαίρεσης κατά περίεργο τρόπο μόνο εναντίον των τριών δικαστών και όχι κατά του συγκεκριμένου εισαγγελέα. Εγώ αδυνατώ να πιστέψω ότι ο συγκεκριμένος εισαγγελέας έπραξε κάτι τέτοιο αλλά τίθεται το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να έκανε τέτοια πράγματα μόνος του, χωρίς τη γνώμη του προϊσταμένου του; Για μένα δήλωσε αποχή, για τον εαυτό του που ειπώθηκαν αυτά τα πράγματα γιατί δεν δήλωσε αποχή; Μήπως από πίσω του ήταν κάποιος κουμανταδόρος;».

Εντυπωσιακές είναι και οι αναφορές ενός άλλου δικαστή, μέλους του ίδιου δικαστηρίου, ο οποίος με τη σειρά του - σε κατάθεση που έδωσε τον Απρίλιο του 2013 - στράφηκε εναντίον του προαναφερόμενου προέδρου του δικαστηρίου και μιλάει, εκτός των άλλων, για την απαγγελία της απόφασης για τη δίκη του πρώην βουλευτή. Οπως, λοιπόν, κατέθεσε ο συγκεκριμένος δικαστής, «ο προεδρεύων δεν εκφώνησε σκεπτικό και όσα είχαμε συμφωνήσει αναφορικά με την αθώωση του συγκεκριμένου κατηγορουμένου αλλά αυτοσχεδιάζοντας (...) ο ίδιος κατά την απαγγελία της αποφάσεως ανέπτυξε δικής του εμπνεύσεως επιχειρηματολογία την οποία δεν ενθυμούμαι, αναφέροντας και διάφορα εγκωμιαστικά σχόλια για τον αθωωθέντα κατηγορούμενο. Οταν κατεβήκαμε από την έδρα ρώτησα σχετικά τον πρόεδρο και μου απάντησε ότι έτσι κάνει πάντα αυτός και ότι αυτοσχεδίαζε, όπως συνήθιζε πάντα να αυτοσχεδιάζει...».

Εξίσου εκπληκτικά είναι όσα μνημονεύει ο ίδιος δικαστής για τον πρόεδρο του ίδιου δικαστηρίου, όταν ο τελευταίος δέχθηκε λεκτική επίθεση από έναν άλλον κατηγορούμενο για τον οποίο εκδόθηκε καταδικαστική απόφαση. Ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι είχε δώσει 600.000 ευρώ για τον χρηματισμό του προέδρου.

Ο δικαστής λοιπόν ούτε λίγο ούτε πολύ ανέφερε ότι «η συμπεριφορά του καταδικασθέντος κατηγορουμένου ήταν πειστική! Εδινε την εντύπωση αγανακτισμένου ανθρώπου ο οποίος θεωρούσε ότι είχε αδικηθεί από τον πρόεδρο. Ο δε τελευταίος από προεδρεύων δικαστηρίου που δίκαζε υπόθεση παραδικαστικού έδωσε την εντύπωση απολογουμένου, εμπλεκομένου σε παραδικαστικό. Κατεβήκαμε σοκαρισμένοι από την έδρα…».

πηγή: To Βήμα

Του κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου

Του κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτου, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

"Αν όσοι ειλικρινώς πιστεύουμε στη δημοκρατία, στην ελευθερία και στα ατομικά δικαιώματα παραμείνουμε αδρανείς, ρίχνοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, σε λίγο θα χτυπάμε όλοι μαζί το κεφάλι μας. Θα γίνουμε σαν τους Ιταλούς δημοκράτες μετά το 1925 και τους Γερμανούς μετά το 1933. Με άλλα λόγια, για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα και για να αποτρέψουμε την πορεία προς τον όλεθρο, χρειάζεται να αναληφθούν αμέσως δραστικές πρωτοβουλίες.

Εχω κουραστεί εδώ και μήνες να υποστηρίζω ότι, για να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή, δεν χρειάζεται να τεθεί εκτός νόμου, ούτε να ψηφιστούν νέοι νόμοι· αρκεί να εφαρμοστούν οι ισχύοντες. Δεν θα έβλαπτε ασφαλώς να αυξάνονταν οι ποινές του αντιρατσιστικού ν. 927/1979 ή της αντιποίησης Αρχής του άρθρου 175 Π.Κ. Ωστόσο, όπως δέχονται πλέον και οι πιο έγκριτοι εκπρόσωποι της επιστήμης του ποινικού δικαίου, τίποτα δεν εμποδίζει τον χαρακτηρισμό της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης του άρθρου 187 Π.Κ. ήδη από σήμερα. Κάτι που θα σήμαινε ότι, εκτός από τους μαχαιροβγάλτες της, που θα διώκονταν ως φυσικοί αυτουργοί, ως ηθικοί θα μπορούσαν να διωχθούν και οι ηγήτορές της.

Υπενθυμίζεται πως οι πράξεις του εγκλήματος αυτού (όπως άλλωστε και οι ρατσιστικές εκδηλώσεις) μπορούν να διωχθούν αυτεπαγγέλτως, και ότι ο ισχύων νόμος προβλέπει από παλιά ότι «όποιος διευθύνει» τέτοιαν οργάνωση, τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. Με άλλα λόγια, για να σταλεί και πάλι στη φυλακή, ο κ. Ν. Μιχαλολιάκος δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ότι έδωσε ο ίδιος εντολή να δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας. Αρκεί ότι είναι αρχηγός της Χρυσής Αυγής. Αν αρθεί η ασυλία του, η βουλευτική ιδιότητα δεν εμποδίζει την άμεση δίωξή του, και η στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων (που θα έπρεπε φυσιολογικά να του επιβληθεί) θα τον απέκλειε όχι μόνο από τη σημερινή, αλλά και από τις επόμενες Βουλές.

Για να συμβούν όλα αυτά, δεν χρειάζεται να ψηφιστεί κανένας νέος νόμος. Αρκεί να κινηθεί ένας εισαγγελέας και οι εφέτες που θα κληθούν να δικάσουν την υπόθεση να δείξουν, επιτέλους, το σθένος που έλειψε από τους συναδέλφους τους, που απήλλαξαν προ ετών τον Κ. Πλεύρη για το ρατσιστικό βιβλίο του. Οι τελευταίοι είχαν δεχθεί τότε ότι με το παραληρηματικό πόνημά του ο ιδρυτής της «4ης Αυγούστου» στρεφόταν τάχα μόνο κατά του σιωνισμού και όχι κατά των Εβραίων. Αρκεί ακόμη κάποιοι δικαστές να ξεπεράσουν τη νοοτροπία του «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» και να δικάσουν τις υποθέσεις που θα φθάσουν ενώπιόν τους, χωρίς ατέρμονες αναβολές, με βίαιες εν ανάγκη προσαγωγές απρόθυμων ή και φοβισμένων μαρτύρων. Δείχνοντας στους κατηγορουμένους ότι η τήρηση των δικονομικών κανόνων δεν είναι το ισοδύναμο της αρνησιδικίας, αλλά ένδειξη πολιτισμού."

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Ναύσταθμος Κρήτης - Ιστορικό

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Η επιλογή του λιμανιού της Σούδας ως το πλέον κατάλληλο για την ανάπτυξη της δεύτερης μεγάλης πολεμικής ναυτικής βάσης της Ελλάδας δεν υπήρξε τυχαία. Η εξαίρετη γεωπολιτική και στρατηγική θέση του όρμου αξιολογούμενη κάτω από το πρίσμα των εμπειριών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου και οι διαφαινόμενες δυνατότητες του να καλύψει τις νέες εθνικές αμυντικές ναυτικές απαιτήσεις -καθώς επίσης και η επιθυμία των συμμάχων να εξασφαλίσουν σε φίλιες χώρες ισχυρές και ασφαλείς ναυτικές και στρατιωτικές ευκολίες, έδινε στο λιμάνι της Σούδας ένα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα και στην Ελλάδα ένα ισχυρό στοιχείο στην πλάστιγγα της διεθνούς αξιολόγησής της.

Ο Ναύσταθμος Κρήτης έχει καταξιωθεί σήμερα, σαν ένας από τους θεμελιοδέστερους και αναντικατάστατους αμυντικούς σχηματισμούς της χώρας. Οι υψηλού επιπέδου επισκευαστικές, εφοδιαστικές και διοικητικής μέριμνας υπηρεσίες που προσφέρει, όχι μόνο στις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά και στις συμμαχικές, έχουν τύχει της ανάλογης αναγνώρισης.

Το έργο αυτό συντελέστηκε με γνώμονα την αρμονική συνεργασία μεταξύ του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού σε όλους τους τομείς της παραγωγικής και επισκευαστικής διαδικασίας, την προστασία των φυσικών περιβαλλοντικών και ιστορικών παραμέτρων της περιοχής και την ανάπτυξη στενής συνεργασίας με τους τοπικούς φορείς για την αντιμετώπιση των ειδικοτέρων προβλημάτων της περιοχής.

Η αξιολόγηση της Κρήτης (κυρίως μετά τον 15ο αιώνα) από τις υπερδυνάμεις της εποχής ως ιδιαίτερα σημαντικής από στρατιωτικής απόψεως νήσου, οφειλόταν εν πολλοίς στην ύπαρξη του λιμανιού της Σούδας. Αυτού δηλαδή του μεγάλου αδιέξοδου υδάτινου καναλιού που η ίδια η λέξη "Σούδα" μαρτυρεί. Το λιμάνι που έγινε η αιτία για έντονους διεθνής ανταγωνισμούς αλλά και επιπλέον θυσίες από τους Κρήτες στους αγώνες για την απελευθέρωσή τους.

Οι Βενετσιάνοι την αποκαλούσαν «το μάτι του Βασιλείου της Κρήτης». Στα χρόνια της τουρκοκρατίας το λιμάνι της Σούδας βοήθησε σημαντικά τον Ιμπραήμ. Η ιδέα για την δημιουργία μονίμων ναυτικών εγκαταστάσεων στην περιοχή έρχεται από τον Μωχάμετ Άλι. Το 1868 και ενώ η αιματηρότερη των κρητικών επαναστάσεων που ήδη είχε αρχίσει πριν από δύο χρόνια δεν εννοούσε να υποχωρήσει, ο αρχιστράτηγος της Κρήτης Χουσείν Αβνή πασάς αποφάσισε να δημιουργήσει ναυτική βάση στον όρμο της Σούδας. Η ανάγκη γρήγορης ολοκλήρωσης του προγράμματος υποχρέωσε την Τουρκία να μεταφέρει από την Μικρά Ασία και την Συρία χιλιάδες εργάτες. Η επιλογή της θέσης, η εκπόνηση των σχεδίων και η επίβλεψη του όλου έργου ανέγερσης του Ναυστάθμου έγινε από τον Σκοτσέζο στρατιωτικό μηχανικό Λιντς.

Τα επίσημα εγκαίνια έγιναν το 1872 με όλη τη μεγαλοπρέπεια που επέβαλε η παρουσία αυτού του ίδιου του Σουλτάνου Αβδούλ Αζίζ. Δύο χρόνια μετά την έναρξη ανεγέρσεως του Ναυστάθμου άρχισαν να υλοποιούνται από τον  Ρεούφ Πασά με την συνδρομή και την επίβλεψη  Γερμανών μηχανικών τα σχέδια για την οχύρωση του υψώματος Καλαμίου και την ανάπτυξη ισχυρής επάκτιας πυροβολαρχίας. Το έργο τέλειωσε σύντομα και ονομάστηκε προς τιμήν του γιου του Σουλτάνου «Ιτζεδίν».Η σημερινή μορφή του οχυρού έχει διαφοροποιηθεί με μεταγενέστερες προσθήκες.

Το 1913 έγινε η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Μετά το 1923 εγκαθίσταται στο χώρο του Ναυστάθμου η επανελθούσα από τη Μικρά Ασία Μοίρα Πυροβολικού και παραμένει σ' αυτόν μέχρι και το Β΄ Π.Π. Το 1929 ο χώρος σύμφωνα με ψηφισθέντα νόμο περιέρχεται στο ΤΕΘΑ.

Το Πολεμικό Ναυτικό κάνει ουσιαστικά την εμφάνισή του στην Κρήτη το 1929 όταν ως Υπουργείο Ναυτικών δημιουργεί Ναυτικό Κλιμάκιο με επικεφαλής  τον σημαιοφόρο τηλεγραφητή Χ. Βάρφη και μερικούς ναύτες προκειμένου να ενεργοποιήσουν τον ραδιοτηλεγραφικό σταθμό Χανίων που είχε εγκατασταθεί στο κτήμα του Μεχμέτ Χαμίτ Μπέη - Βεϊζαδέ στις Μουρνιές Χανίων. Το 1935 με βασιλικό διάταγμα οι ακτές του κράτους κατανεμήθηκαν σε 6 «Ναυτικές Αμυντικές Περιοχές». Η Ν.Α.Π.-2 Κρήτης είχε έδρα τα Χανιά. Τον επόμενο χρόνο δημοσιεύεται ο ΑΝ 376/36 «περί μέτρων ασφαλείας οχυρών θέσεων».

Στις 30 Οκτωβρίου 1940 (τρίτη μέρα του πολέμου) με εντολή του Ναυτικού Συμβουλίου διετάχθη η ίδρυση / εγκατάσταση της Ναυτικής Διοίκησης Κρήτης υπό τον Έφεδρο εκ μονίμων Πλοίαρχο Πελία Ιωαννίδη που έδρευε στην Χαλέπα Χανίων. Η Κρήτη τίθεται υπό αγγλική στρατιωτική αμυντική προστασία. Αποφασίζεται εσπευσμένα η ενίσχυση της άμυνας του λιμένα της Σούδας με περιορισμένης ισχύος αντιαεροπορικό σύστημα, πόντιση φράγματος για τον έλεγχο της εισόδου, και κατασκευή μικρού αριθμού δεξαμενών καυσίμων στο χώρο του σημερινού εξωτερικού χώρου στάθμευσης του ΝΚ. Στη διάρκεια του πολέμου και της προσπάθειας για την κατάληψη της Κρήτης το λιμάνι της Σούδας έπαιξε αποφασιστικό ρόλο και συνέβαλε στην ενίσχυση του αγωνιζόμενου στρατού με εφόδια και εφεδρείες. Ο βομβαρδισμός από την ιταλική και γερμανική αεροπορία υπήρξε σφοδρός. Καμιά άλλη περιοχή της Ελλάδας δεν εδέχθη για τόσο μεγάλο διάστημα τόση σφοδρότητα πυρός. Παρά ταύτα, στην κτιριακή υποδομή του Ναυστάθμου δεν υπήρξαν ουσιαστικές ζημιές γιατί στόχος των επιτιθεμένων ήταν κυρίως τα ορμούντα πολεμικά και εμπορικά πλοία και οι αποθήκες καυσίμων.

Το 1950 η τότε ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού που αποτελείτο από Κυβερνήτες πλοίων του Στόλου με δράση στις ναυμαχίες της Μεσογείου και με το δόγμα της διασποράς των μάχιμων δυνάμεων αποφάσισε με κύριο εισηγητή τον τότε Πλοίαρχο (και μετέπειτα Αρχηγό ΓΕΝ) Κωνσταντίνο Τσάτσο την κατασκευή στη Σούδα του δεύτερου μετά τη Σαλαμίνα Ναυστάθμου. Για την υλοποίηση της απόφασης αυτής πραγματοποιήθηκε επιτόπια έρευνα από επιτροπή που την αποτελούσαν οι Πλοίαρχοι Παν. Αθανασόπουλος, Αρχιεπιστολέας της Γενικής Επιθεώρησης Π.Ν., Παν. Παπαχρήστος, Διευθυντής Πυροβολικού Ναυστάθμου Σαλαμίνος, ο Πλωτάρχης Εμμ. Μακρής, της Διευθύνσεως Επιχειρήσεων ΓΕΝ και ο Στέλιος Ναουμίδης, Μηχανικός της Διευθύνσεως Ναυτικών Έργων.

Η εισήγηση της επιτροπής υπήρξε θετική γι' αυτό και διετάχθη η σχεδίαση ενός γενικού σχεδίου το οποίο θα περιελάμβανε κατ' αρχάς, λόγω της φτωχής εθνικής οικονομίας, τις απαραίτητες και στοιχειώδης απαιτήσεις για ανεφοδιασμό και επισκευή μονάδων του στόλου μας αλλά θα είχε όμως και προβλέψεις για μια μελλοντική ανάπτυξης της ναυτικής βάσης σε Ναύσταθμο με σύγχρονες ευκολίες ελλιμενισμού, αποθήκες εφοδιασμού, με παντοειδές υλικό Στόλου και συνεργεία επισκευών των πολεμικών πλοίων.

Το 1951 και μετά από την υπ' αριθμόν του Ε 010376/51 από 15/3/51 Διαταγή Αρχιστρατήγου «περί ιδρύσεως Ν.Δ. Κρήτης και Ν.Β. Σούδας» μεταβιβάστηκε ουσιαστικά  «το εν Σούδας Κρήτης τέως στρατόπεδο Πυροβολικού της V Μεραρχίας» ιδιοκτησίας ΤΕΘΑ στο Π.Ν. Τυπικά το θέμα δεν είχε περατωθεί και σήμερα ο συγκεκριμένος χώρος εξακολουθεί να φέρεται στο Εθνικό Κτηματολόγιο ως ιδιοκτησίας ΤΕΘΑ.

Οι πρώτες εργασίες και η στελέχωση σε εργοστασιακό και ανθρώπινο δυναμικό της νέας Ν.Βάσης άρχισαν κάτω από το περιορισμένο οικονομικό πρόγραμμα της εθνικής ανασυγκρότησης που ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει η Ελλάδα μετά τον Β΄ Π.Π. και τον εμφύλιο πόλεμο. Το 1953 όμως, με την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ο Ναύσταθμος της Σούδας τοποθετείται από την ανωτέρα διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων της Ευρώπης στα έργα Ναυτικής υποδομής πρώτης προτεραιότητας λόγω κυρίως της ανάγκης της παρουσίας του 6ου Αμερικανικού Στόλου στη Μεσόγειο. Ως άμεσο αποτέλεσμα υπήρξαν οι μεγάλες χρηματοδοτήσεις που υπερκάλυψαν τις ανάγκες των προγραμματισθέντων στη Σούδα έργων.

Η πολυδιάστατη αναπτυξιακή πορεία του ΝΚ δεν μπορεί να αποτιμηθεί σήμερα με καθαρά τεχνικοοικονομικά κριτήρια ή να συγκριθεί με μοντέλα παραγωγής βιομηχανικών μονάδων. Ακόμη και από στρατιωτικής απόψεως η αξιολόγηση του δεν είναι ευχερής αφού αυτό κρίνεται μόνο εκ του αποτελέσματος σε περίοδο πολέμου. Βέβαια από συμμαχικής απόψεως η αξιολόγηση τόσο της ποιότητος των έργων υποδομής του Ναυστάθμου της Σούδας όσο και των παρεχομένων υπηρεσιών υπήρξε πάντα ιδιαίτερα υψηλή και χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένως ως σημείο αναφοράς για άλλες συμμαχικές μονάδες.

Ο Ναύσταθμος και το έργο του μπορεί να φανεί και από μια άλλη οπτική γωνία, αυτήν των επιμέρους παραμέτρων που του έδωσαν ζωή και χάραξαν την μέχρι σήμερα πορεία του μέσα στην τοπική κοινωνία και τον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας. Αυτούς τους παράγοντες μπορούμε να τους περιγράψουμε εν συντομία ως ακολούθως:

1.  Έμψυχο δυναμικό:
Σαν πρώτοι πυρήνες χρησιμοποιήθηκαν έμπειροι εργατοτεχνίτες του Ν.Σ. που αποσπάσθηκαν στη Σούδα ειδικά για αυτό. Σχεδόν αμέσως άρχισαν οι προσλήψεις και από τεχνίτες της περιοχής, ειδικευμένους και μη, που πλαισιώνοντας τους πρώτους άρχισαν να στελεχώνουν τις διάφορες θέσεις εργασίας συνεργείων και γραφείων. Η αριθμητική αύξηση του εργατοτεχικού και υπαλληλικού προσωπικού που υπήρξε ραγδαία κατά περιόδους δε ξεπέρασε τα 1.250 άτομα, χωρίς σ' αυτά να υπολογίζεται ο αριθμός του στρατιωτικού προσωπικού που υπηρετούσε σ' αυτόν. Συνολικά, από της ιδρύσεως του ΝΚ μέχρι σήμερα έχουν εργασθεί σε αυτόν περισσότεροι από 9.400 εργαζόμενοι χωρίς να υπολογίζεται ο αριθμός αυτών που εργάσθηκαν με διάφορες ειδικότητες σε Ιδιωτικούς Φορείς. Τα δεδομένα αυτά αναδεικνύουν τον Ναύσταθμο σε ένα από τα μεγαλύτερα, από απόψεως ανθρωπίνου δυναμικού, βιομηχανικά συγκροτήματα της Ελλάδος.

2. Χωροταξικός επεκτατισμός:
Ο πρώτος χώρος εγκατάστασης του ΝΚ ήταν το τέως στρατόπεδο Πυροβολικού δηλαδή η περιμανδρωμένη περιοχή που παραλήφθηκε σε απαξιωτική κατάσταση. Σχεδόν αμέσως ακολούθησε η κατάληψη της νησίδας της Σούδας και του χώρου που σήμερα έχουν αναπτυχθεί το Διοικητήριο και οι εθνικές αποθήκες πυρομαχικών της ΔΝΟ/ΝΚ. Με αλληλοδιαδοχικές πράξεις απαλλοτριώσεων όπου χρειαζόταν ή παραχωρήσεων όπου το ιδιοκτησιακό καθεστώς επέβαλε, επεκτείνεται στον Οικισμό, στην περιοχή της λίμνης Μινώα, και στο χώρο των εγκαταστάσεων της ΔΚ/ΝΑΤΟ, όπως επίσης και στον τομέα ΔΝΟ/ΝΑΤΟ στην περιοχή Τσιφτέ-Μοναστήρι. Με περισσότερες από 80 διαφορετικές διακατοχικές πράξεις το Πολεμικό Ναυτικό έχει υπό τον έλεγχο του σήμερα μόνο στην περιοχή της Σούδας περισσότερα από 5 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα εδάφους.

3. Δημιουργία έργων υποδομής:
Εκτός από τους προβλήτες και τα κρηπιδώματα που και σήμερα η ανάπτυξη τους είναι σε εξέλιξη, ο Ναύσταθμος Σούδας μετά τον πρώτο συνεργειακό εξοπλισμό που εξασφάλισε από την εξάρμωση του πλωτού συνεργείου Ήφαιστος και του Σακίπη, εφοδιάστηκε με σύγχρονες εργαλειομηχανές και δημιούργησε έργα υποδομής όπως πχ. η Μόνιμη Δεξαμενή κατασκευής 1970-75, οι υπόγειες πετρελαιοδεξαμενές της ΔΚ/ΝΑΤΟ στο Μαράθι το 1952-57,  οι εξαιρετικής ποιότητος αποθήκες πυρομαχικών της ΔΝΟ/ΝΚ, το ανεξάρτητο δίκτυο ύδρευσης από τις πηγές Καλαμίου το 1956,  το Ναυτικό Νοσοκομείο1964-69, οι χώροι ενδιαίτησης του μονίμου στρατιωτικού προσωπικού, η Πλαζ, ο βιολογικός καθαρισμός κτλ.

4. Αμυντικός σχεδιασμός της ναυτικής περιμέτρου:
Πέρα από την συνεργειακή και διοικητική ανάπτυξη του ο Ναύσταθμος Σούδας επιμελήθηκε ευθύς εξαρχής για την εξασφάλιση της εγγύς άμυνας του από ξηράς και θαλάσσης. Στην πρώτη περίπτωση διασφάλισε τις απαγορευμένες ζώνες με συρματοπερίφραξη, πυκνό κατά περίπτωση σύστημα ελέγχου φυλακίων και δημιουργία καταλλήλου υποδομής για την επάνδρωση και ενεργοποίηση περιμετρικά της ζώνης ελέγχου του Α/Α πυροβολαρχιών. Στην δεύτερη περίπτωση, με την πόντιση συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης (υδρόφωνα), φράγματος στην είσοδο του λιμένα και περιπολιών επιφανείας κατά περίπτωση. Όλα αυτά τα συστήματα αναθεωρούνται και αναπροσαρμόζονται ανάλογα με τις αμυντικές απαιτήσεις και την τεχνολογική εξέλιξη των οπλικών συστημάτων.

5. Προστασία του περιβάλλοντος: 
Όλες οι μέχρι σήμερα διοικήσεις του ΝΚ μέσα από τις ειδικότερες κατευθύνσεις του ΓΕΝ  έχουν δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία όχι μόνο στην προστασία αλλά και στην αναβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος. Από τα πρώτα χρόνια της στελέχωσης του επιδόθηκε σε εκτεταμένες δενδροφυτεύσεις σε όλες τις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχο του και που η επιχειρησιακή χρήση τους το επέτρεπε. Είναι δεκάδες χιλιάδες τα δένδρα που φυτεύτηκαν στις νησίδες και στο Νότιο τομέα. Παράλληλα διατηρεί στενή συνεργασία με όλα τα ειδικά ιδρύματα για την φυτοπροστασία όπως το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων, το Ινστιτούτο Υποτροπικών και Ελιάς και το ΙΘΑΒΙΚ.

6. Πολιτιστική κληρονομιά:
Ο Ναύσταθμος κληρονόμησε και εγκαταστάθηκε πάνω σε ένα χώρο με πολλά ιστορικά μνημεία όπως το Ιντζεδίν, η Φορτέζα της Νησίδας, οι Ι. Ναοί Αγίου Νικολάου στη νησίδα, Γεωργίου, Παναγίας και Αντωνίου στο Μαράθι, Νικολάου και Παρασκευής στη ΔΝΟ, Παντελεήμονος στη ΔΔ, ο μινωικός πύργος στην Λ. Μινώα, ο Πύργος Βεντουρί Νότια του οικισμού. Όλα αυτά και τα προστάτευσε και επεδίωξε την αναβάθμιση τους. Ακόμη όμως φρόντισε για την προβολή και άλλων σημαντικών προσώπων ή γεγονότων με τη δημιουργία νέων μνημείων όπως π.χ. του Αφανούς Ναύτη, Του Ναύτη Πυροβολητή, του Νεάρχου του Κρητός, του ποιητή Καβαδία , του Πλωτάρχη Μαριδάκη, του Πλοιάρχου Βώκου και των ηρώων Κωνσταντινουπόλεως.

7. Σχέσεις με τον κοινωνικό περίγυρο:
Ο Ναύσταθμος Κρήτης έχει καταφέρει με την πολιτική του και με το πνεύμα αντιμετώπισης του πολίτη να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Παρά το ότι ο τομέας ελέγχου που η πολιτεία τον έχει επιφορτίσει να παρακολουθεί εκτείνεται σε περισσότερο από 110 τετραγωνικά χιλιόμετρα (χωρίς να αναφέρουμε την περιοχή του ακρωτηρίου Δρέπανο) και οι πολίτες οι οποίοι διαβιούν σε αυτόν και εκ του νόμου υποχρεούνται να έχουν σχέση με το Ναύσταθμο ξεπερνούν τις 20.000, η διεκπεραίωση των θεμάτων τους γίνεται με μεγάλη ταχύτητα εξυπηρέτησης. Στα γενικότερα θέματα πολεοδομικού σχεδιασμού και βιομηχανικής ανάπτυξης που αφορούν επίσης τον τομέα ευθύνης του έχει καλή συνεργασία με τους οικείους δήμους και τοπικούς φορείς και οι θέσεις του έχουν γίνει ευμενώς αποδεκτές.

 ΠΗΓΗ ΓΕΝ

για το λουκέτο στην αμυντική βιομηχανία

Ο επί 5 χρόνια νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΘΑ απαντά στη Ξαφά για το λουκέτο στην αμυντική βιομηχανία

20.09.2013 | 00:01

Γράφει ο Δημοσθένης Μπακόπουλος 


«Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά»

Έχοντας υπηρετήσει για πέντε (5) χρόνια ως Νομικός Σύμβουλος στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει προσέγγιση στο ζήτημα της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, η οποία να είναι τόσο πλημμελώς ερειδόμενη επί τεχνοκρατικών στοιχείων, όσο εκείνη της κ. Μ. Ξαφά στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 15-9-2013.

Προτού παραθέσω εκείνα τα οικονομοτεχνικά στοιχεία, που αποδεικνύουν την βιωσιμότητα των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ ΑΒΕΕ) και της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ ΑΒΕ), οφείλω να επισημάνω το εξής :

το πεδίο της αμυντικής βιομηχανίας δεν ενδείκνυται για μικροπολιτική και κιτρινισμό.

Αυτός είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα συμβάσεων, τα οποία με λεπτομέρειες γνωρίζω τόσο εγώ, όσο και αρκετοί ακόμα που ασχολούνται με το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Ωστόσο, είμαι σε θέση να εκφράσω δημοσίως ότι η διεθνής αγορά, την οποία τόσο πολύ εμπιστεύεται η κ. Ξαφά, έχει προμηθεύσει τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με στρατιωτικό εξοπλισμό με τεράστια προβλήματα, ενώ έχουν πλέον καταγραφεί και περιπτώσεις όπου αυτή η περίφημη «διεθνής αγορά» έχει σκοπίμως και για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων στερήσει τον ελληνικό Στρατό από την προμήθεια κρίσιμων υλικών. 
Εφόσον η κ. Μ. Ξαφά επιθυμεί ονόματα, αριθμούς συμβάσεων, είδος στρατιωτικού εξοπλισμού και κατηγορία προβλημάτων είμαι στην διάθεσή της να την ενημερώσω σχετικά. Τέλος, αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της Transparency Internationl – UK έτους 2012 σχετικά με την διαφθορά στις αμυντικές προμήθειες για να διαπιστώσει ότι αυτή η περίφημη «διεθνής αγορά» όπλων έχει καταβάλει σε δωροδοκίες 20 δισ δολάρια το έτος 2010. Τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν επαρκή βάση δυσπιστίας προς την «διεθνή αγορά».


Επί του ζητήματος της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, είναι καταρχάς ανάγκη να επισημανθεί ότι η Εθνική Άμυνα αποτελεί δημόσιο αγαθό. Το Κράτος έχει την συνταγματική υποχρέωση να υπερασπίζεται αποτελεσματικά την εδαφική του κυριαρχία και να διασφαλίζει την υγεία, ασφάλεια και σωματική ακεραιότητα των κατοίκων του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παραγωγή και διάθεση των προϊόντων της αμυντικής βιομηχανίας ως συστατικών στοιχείων του συγκεκριμένου δημόσιου αγαθού υπόκειται σε περιορισμούς, που αποκλείουν την εφαρμογή των κανόνων της ιδιωτικής οικονομίας, χωρίς ανάπτυξη επικίνδυνων στρεβλώσεων.

Ειδικότερα, η παραγωγή και διάθεση στρατιωτικού εξοπλισμού γίνεται υπέρ του συνόλου της κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς και αναπτύσσεται υπέρ της κοινωνικής ολότητας ανεξάρτητα από την περιουσιακή κατάσταση και την αγοραστική δύναμη των μεμονωμένων μελών της. Κατά συνέπεια δεν είναι δυνατόν να υπαχθεί σε ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, πυρήνα των οποίων αποτελεί η επίτευξη του κέρδους. Αναπόδραστο συμπέρασμα αποτελεί η περιφρούρηση της κρατικής λειτουργίας ως του μόνου θεσμικού οργάνου εξασφάλισης της αμυντικής αυτάρκειας της χώρας.


Η προσέγγιση της κ. Μ. Ξαφά στα οικονομικά αποτελέσματα των ΕΑΣ ΑΒΒΕ και ΕΛΒΟ ΑΒΕ εμπεριέχει ένα συγκεκριμένο μεθοδολογικό σφάλμα.
Συγκεκριμένα, παραθέτει και αναλύει αριθμούς αφαιρώντας από τα αιτιολογικά της επίπεδα τις στρεβλώσεις της κακοδιαχείρισης που αποτέλεσαν συνειδητή επιλογή συγκεκριμένων κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Δεν είμαι κίτρινος και δεν θα αναφερθώ σε ονόματα, αλλά θα ήταν ωφέλιμο η κ. Μ. Ξαφά να ερευνήσει σε ποια συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα ποιών πολιτικών κομμάτων ήταν φίλα προσκείμενα πρόσωπα με άσχετες ειδικότητες (πχ οδοντίατρος), προφυλακισμένα για οικονομικά εγκλήματα ή κατηγορούμενα για πλαστά πτυχία, τα οποία μετά από πρόταση προς την αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή συγκεκριμένων Υπουργών Εθνικής Άμυνας κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρατική αμυντική βιομηχανία. 


Το μεθοδολογικό αυτό σφάλμα της κ. Μ. Ξαφά είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της ΕΛΒΟ ΑΒΕ. Την χρονική περίοδο, που η εταιρεία παρουσιάζει συρρίκνωση του κύκλου εργασιών το management δεν το ασκεί το δημόσιο, αλλά ο Όμιλος του Ευάγγελου Μυτιληναίου. Ο ίδιος Όμιλος έχει στην ιδιοκτησία του την ανταγωνιστική προς την ΕΛΒΟ ΑΒΕ ανώνυμη εταιρεία ΜΕΤΚΑ. Ήταν απόλυτα φυσικό ο Όμιλος Μυτιληναίου να εμποδίσει την ΕΛΒΟ ΑΒΕ να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις την ΜΕΤΚΑ. Όταν ο «ιδιώτης επενδυτής», άνθρωπός της «διεθνούς αγοράς» την οποία τόσο εμπιστεύεται η κ. Ξαφά, έκρινε ότι ογίγαντας αυτός της Βιομηχανικής Ζώνης Θεσσαλονίκης δεν εξυπηρετεί πλέον τα επιχειρηματικά του συμφέροντα, απλά επέστρεψε την εταιρεία στο Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο την παρέλαβε αδιαμαρτύρητα με αρνητικά ίδια κεφάλαια ! 


Δεν γνωρίζω ιστορικό προηγούμενο επιχειρηματία, που εγκαταλείπει στα «κρύα του λουτρού» μια τέτοια βιομηχανία και δεν υφίσταται καμία απολύτως συνέπεια, ακόμα και σε αυστηρά ιδιωτικο-οικονομικά μοντέλα.


Παρόλα αυτά, η ΕΛΒΟ ΑΒΕ χρειάζεται κύκλο εργασιών περίπου 60 εκ. ετησίως για να εξασφαλίσει την αντιμετώπιση των λειτουργικών και χρηματο-οικονομικών της εξόδων.

Η στήριξη του ΥΠΕΘΑ στην εταιρεία μετά το 2010 δεν υπήρξε επαρκής, ενώ ποτέ δεν διερευνήθηκαν οι συνέπειες της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης και δεν καταλογίστηκαν στον ιδιώτη «επενδυτή» οι ζημίες του «ιδιωτικού μάνατζμεντ».

Οι συμβάσεις που καταρτίστηκαν είχαν συνολική αξία μόλις 21.33 εκατ. ΕΥΡΩ για το χρονικό διάστημα 2010-2014, τα οποία προφανώς δεν έφταναν να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη λειτουργία της. Το 2010 υπεγράφη Μνημόνιο Συνεργασίας ΥΠΕΚΑ - ΥΠΕΘΑ, το οποίο μεταξύ άλλων προέβλεπε την προώθηση «πράσινων μεταφορών». Κανένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού οχημάτων και υιοθέτησης περιβαλλοντικά φιλικής τεχνολογίας δεν ενεργοποιήθηκε.

Ομοίως, δεν έχει ληφθεί πρόνοια για την υλοποίηση στην ΕΛΒΟ και όχι στην γερμανική KMW της εν συνεχεία υποστήριξης των αρμάτων μάχης LEOA2HEL. Με βάση τα μέχρι σήμερα διαθέσιμα στοιχεία η Εταιρεία παραμένει βιώσιμη υπό δημόσιο έλεγχο μόλις με το 5% του ήδη συρρικνωμένου μνημονιακού εξοπλιστικού προγράμματος και έχει ήδη υποβάλει πρόταση για προγράμματα, που επιτυγχάνουν αυτό το στόχο.


Όσο για τα ΕΑΣ ΑΒΕΕ επισημαίνω –επειδή στο πλαίσιο μιας σύντομης απάντησης δεν κρίνω σκόπιμο να παραθέσω αναλυτικά τους αριθμούς- ότι η εταιρεία πάσχει από υπεραποθεματοποίηση, που οφείλεται σε αποφάσεις ΚΥΣΕΑ της δεκαετίας του 1980, και δανεισμό ο οποίος αναχρηματοδοτούσε τα ελλείμματα για πολλές δεκαετίες χωρίς να τροφοδοτείται σε παραγωγικές δραστηριότητες.

Όμως, η εταιρεία έχει ακίνητη περιουσία, η οποία υπερβαίνει τα 350 εκατ. ΕΥΡΩ και τεχνικές υποδομές με σημαντικές παραγωγικές ικανότητες. Ο συνδυασμός της υλοποίησης αφενός των υφιστάμενων συμβάσεων με το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (περίπου 100 εκατ. ΕΥΡΩ), αφετέρου των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων σε όπλα και πυρομαχικά για την επόμενη 15ετία (σοβαρές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 300-350 εκατ. ΕΥΡΩ) με την ουσιαστική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας επαρκεί για να διατηρηθούν όλες οι θέσεις εργασίας, να δημιουργηθούν νέες στις γραμμές παραγωγής, να εκπονηθεί πρόγραμμα σταδιακής εξόφλησης των οφειλών και να παραμείνει βιώσιμη μια λειτουργική ενότητα που ανταποκρίνεται στις εγχώριες ανάγκες.
Τέλος, η κ. Μ. Ξαφά δεν εξηγεί στον αναγνώστη ότι εάν οι εταιρείες αυτές δεν καταστούν βιώσιμες και δεν αποπληρώσουν τμηματικά και μέσα από ρεαλιστικές ρυθμίσεις τις οφειλές τους, τότε οι συσσωρευμένες ζημίες θα μετακυλιστούν στο φορολογούμενο και στο δημόσιο χρέος με αυτονόητα αποτελέσματα. 


Κλείνοντας, θα επισημάνω μόνο το εξής :
Η κ. Μ. Ξαφά σε εμένα έγινε γνωστή λόγω της σχέσης της με το ΔΝΤ, δηλαδή έναν οργανισμό ιδιαίτερα δημοφιλή για τα λάθη των υπολογισμών του που οδήγησαν σε χιλιάδες αυτοκτονίες και μια ολόκληρη κοινωνία στην ανέχεια. Θα παρακαλούσα την κ. Μ. Ξαφά να ενσωματώσει ακόμα και σε αυτά τα λανθασμένα προγνωστικά μοντέλα την αποτίμηση της ζημίας των εταιρειών από την κακοδιαχείριση και την διαφθορά και να μας ανακοινώσει το αποτέλεσμα. Επίσης, θα την παρακαλούσα να ενσωματώσει στα προγνωστικά μοντέλα οποιουδήποτε διεθνούς κατασκευαστή οπλικών συστημάτων την αποτίμηση αυτή και να μας ενημερώσει για τα αποτελέσματα.
Η κρατική αμυντική βιομηχανία μπορεί να οδηγηθεί σε ένα καλύτερο και παραγωγικό αύριο. Ας της δώσουμε αυτή την ευκαιρία αρνούμενου να υποκύψουμε στους «Λωτοφάγους» και τις δήθεν εμβριθείς αναλύσεις τους. 

Tags: ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ,ΞΑΦΑ,ΚΛΕΙΣΙΜΟ,ΛΟΥΚΕΤΟ,