Ό Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε το 1896 και αυτοκτόνησε το 1928.
O Charles Baudelaire γεννήθηκε το 1821 και πέθανε το 1867.
Ανάμεσά τους μεσολαβεί σχεδόν ένας αιώνας. Κι όμως, υπάρχουν τόσα πράλληλα σε αυτούς τους δύο παρεξηγημένα “καταρραμένους” ποιητές.
Ο Καρυωτάκης μετέφρασε αρκετούς τέτοιους ποιητές στα ελληνικά, ανάμεσα τους τον Poe, τον Verlaine και τον Baudelaire. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση 31 τέτοιων ποιημάτων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής.
To Spleen είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα και γνωστότερα ποιήματα του Baudelaire. Για την ακρίβεια, ο τίτλος έχει αποδοθεί σε πολλά από τα ποιήματα των Fleurs du mal, σε διάφορες παραλλαγές.
Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί
μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,
ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.
Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.
Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.
Το Παιδικό είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά ποιήματα του Καρυωτάκη -στο οποίο όμως, κατά την προσωπική μου αίσθηση αποτυπώνεται ένα είδος spleen, που δεν δηλώνει απογοήτευση ακριβώς, δεν δηλώνει απελπισία ακριβώς -δηλώνει μάλλον σαρκαστική και ειρωνική απελπισία και φρίκη.
ΠΑΙΔΙΚΟ
Τώρα η βραδιά,
γλυκια που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.
Τα αστέρια εκει
θα δω, θα νιώσω
οι ανθρωποι πόσο
ειναι κακοί.
Κλαίοντας θα πω:
«αστρα μου, αστράκια
τα αλλα παιδάκια
θα τ’ αγαπω.
»ας με χτυπουν
πάντα κι ακόμα.
Θά ‘μαι το χωμα
που το πατουν.
»αστρα, καθως
αστρα και κρίνο,
ετσι θα γίνω
τώρα καλός.»
Το Παιδικό έχει μελοποιηθεί πολύ όμορφα από τα Υπόγεια Ρεύματα.
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Καρυωτάκη, επίσης αποτυπώνεται ένα είδος spleen -και δηλητηριώδης σαρκασμός, θανατερή ειρωνεία.
Πηγη:http://krotkaya.wordpress.com/
O Charles Baudelaire γεννήθηκε το 1821 και πέθανε το 1867.
Ανάμεσά τους μεσολαβεί σχεδόν ένας αιώνας. Κι όμως, υπάρχουν τόσα πράλληλα σε αυτούς τους δύο παρεξηγημένα “καταρραμένους” ποιητές.
Ο Καρυωτάκης μετέφρασε αρκετούς τέτοιους ποιητές στα ελληνικά, ανάμεσα τους τον Poe, τον Verlaine και τον Baudelaire. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση 31 τέτοιων ποιημάτων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής.
To Spleen είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα και γνωστότερα ποιήματα του Baudelaire. Για την ακρίβεια, ο τίτλος έχει αποδοθεί σε πολλά από τα ποιήματα των Fleurs du mal, σε διάφορες παραλλαγές.
Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί
μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,
ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.
Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.
Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.
Το Παιδικό είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά ποιήματα του Καρυωτάκη -στο οποίο όμως, κατά την προσωπική μου αίσθηση αποτυπώνεται ένα είδος spleen, που δεν δηλώνει απογοήτευση ακριβώς, δεν δηλώνει απελπισία ακριβώς -δηλώνει μάλλον σαρκαστική και ειρωνική απελπισία και φρίκη.
ΠΑΙΔΙΚΟ
Τώρα η βραδιά,
γλυκια που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.
Τα αστέρια εκει
θα δω, θα νιώσω
οι ανθρωποι πόσο
ειναι κακοί.
Κλαίοντας θα πω:
«αστρα μου, αστράκια
τα αλλα παιδάκια
θα τ’ αγαπω.
»ας με χτυπουν
πάντα κι ακόμα.
Θά ‘μαι το χωμα
που το πατουν.
»αστρα, καθως
αστρα και κρίνο,
ετσι θα γίνω
τώρα καλός.»
Το Παιδικό έχει μελοποιηθεί πολύ όμορφα από τα Υπόγεια Ρεύματα.
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Καρυωτάκη, επίσης αποτυπώνεται ένα είδος spleen -και δηλητηριώδης σαρκασμός, θανατερή ειρωνεία.
Πηγη:http://krotkaya.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου