Το Πειραχτήρι | On Line Magazine: Eίχα λεσβιακή εμπειρία με πασίγνωστη ηθοποιό. Ποια...

Το Πειραχτήρι | On Line Magazine: Eίχα λεσβιακή εμπειρία με πασίγνωστη ηθοποιό. Ποια...: "Σάλο έχει προκαλέσει η αποκάλυψη που έκανε η διάσημη ηθοποιός. Μιλώντας στη ραδιοφωνική...."

!!!!!

«Ο άνθρωπος που κατακτάει δραστήρια το αντικείμενο της ερωτικής του επιθυμίας, δείχνει συνήθως την ίδια δραστηριότητα και την ίδια επιμονή στην επιδίωξη και των άλλων σκοπών της ζωής του.»

Ζίγκμουντ Φρόιντ

Η ιστορία του Ισθμού της Κορίνθου !!!

Η ιστορία του Ισθμού της Κορίνθου

Ο Ισθμός της Κορίνθου υπήρξε ένα κατασκευαστικό όνειρο - πρόκληση που κράτησε 2.300 χρόνια. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, η «Άφνειος Κόρινθος» αναδείχθηκε από την αρχαιότητα σε σπουδαίο ναυτικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. Η δυσκολία στη μεταφορά των εμπορευμάτων δια ξηράς ώθησε τον Τύραννο της Κορίνθου Περίανδρο να κατασκευάσει τον περίφημο δίολκο, ένα πλακόστρωτο διάδρομο, «ντυμένο» με ξύλα, πάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία της εποχής αλειμμένα με λίπος για να περάσουν τον Ισθμό από τη μια ακτή στην άλλη. Τα πανάκριβα τέλη (διόδια) που καταβάλλονταν στην Κόρινθο ήταν και το πιο σημαντικό έσοδο της πόλης.
Από μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων προκύπτει ότι ο Περίανδρος ήταν ο πρώτος που σκέφθηκε και τη διάνοιξη του Ισθμού, γύρω στο 602 π.Χ. Γρήγορα, όμως, εγκατέλειψε το σχέδιο του, από το φόβο ότι θα προκαλούσε την οργή των Θεών, έπειτα από το χρησμό της Πυθίας που έλεγε: «Ισθμόν δε μη πυργούτε μήδ' ορύσσετε. Ζευς γαρ έθηκε νήσον η κ' εβούλετο». Το πιθανότερο είναι ότι ο χρησμός προκλήθηκε από τους ιερείς των διαφόρων ναών, που φοβήθηκαν ότι διανοίγοντας τον Ισθμό θα έχαναν τα πλούσια δώρα και αφιερώματα των εμπόρων, που δεν θα είχαν πια λόγο να μένουν στην Κόρινθο.
Ο βασικός, όμως, λόγος που ανάγκασε τον Περίανδρο να εγκαταλείψει το σχέδιό του δεν ήταν η θεϊκή οργή αυτή καθαυτή, αλλά οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες εκτέλεσης του έργου και τα οικονομικά συμφέροντα της Κορίνθου, που επιθυμούσε να διατηρήσει την προνομιούχο θέση της ως «κλειδούχος» του διαμετακομιστικού εμπορίου της Μεσογείου. Άλλωστε, η συνέχιση του «περάσματος» των πλοίων δια της «διόλκου» δεν παρουσίαζε ιδιαίτερα προβλήματα στην Κόρινθο, διότι τα τότε πλοία ήταν μικρών διαστάσεων (τριήρεις) και η μυϊκή δύναμη των δούλων και των ζώων ήταν επαρκής για το σκοπό αυτό.

Τρεις αιώνες αργότερα, το 307 π.Χ., ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επιχείρησε να θέσει σ' εφαρμογή το ίδιο σχέδιο, αλλά εγκατέλειψε την ιδέα, όταν οι Αιγύπτιοι Μηχανικοί που έφερε γι' αυτό το σκοπό τον διαβεβαίωσαν ότι η διαφορά της στάθμης του Κορινθιακού από τον Σαρωνικό ήταν τέτοια που με την τομή του Ισθμού τα νερά του Κορινθιακού που θα χύνονταν στον Σαρωνικό θα τον πλημμύριζαν, με συνέπεια την καταπόντιση της Αίγινας και των γειτονικών νησιών και ακτών.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. έκαναν ανάλογα σχέδια, τα οποία όμως εγκαταλείφθηκαν για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Στα σχέδια αυτά βασίσθηκε ο Νέρωνας, όταν αποφάσισε το 66 μ.Χ. να πραγματοποιήσει το έργο. Οι εργασίες άρχισαν το 67 μ.Χ. και από τις δυο άκρες (Κορινθιακό – Σαρωνικό), και χρησιμοποιήθηκαν τότε χιλιάδες εργάτες. Την έναρξη των εργασιών έκανε ο ίδιος ο αυτοκράτορας, στις 28 Νοεμβρίου, δίδοντας το πρώτο χτύπημα στη γη του Ισθμού με χρυσή αξίνα.
Οι εργασίες εκσκαφής είχαν προχωρήσει σε μήκος 3.300 μ., σταμάτησαν όμως, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να γυρίσει στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα. Τελικά, με το θάνατο του Νέρωνα -που συνέβη λίγο μετά την επιστροφή του- το έργο εγκαταλείφθηκε. Το πόσο σοβαρή και μελετημένη ήταν η προσπάθειά του αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι κατά την οριστική διάνοιξη της διώρυγας, στους νεότερους χρόνους, βρέθηκαν 26 δοκιμαστικά πηγάδια βάθους 10 μέτρων το καθένα και διάφοροι τάφροι της εποχής του.
Ο επόμενος που επιχείρησε να διανοίξει τη διώρυγα ήταν ο Ηρώδης ο Αττικός, αλλά οι προσπάθειες του σταμάτησαν σχεδόν αμέσως, όπως και αυτές των Βυζαντινών που ακολούθησαν. Αιώνες αργότερα, οι Ενετοί προσπάθησαν να διανοίξουν τον ισθμό ξεκινώντας, αυτή τη φορά, τις εκσκαφές από τον Κορινθιακό. Οι μεγάλες, όμως, δυσκολίες που συνάντησαν οδήγησαν και πάλι στη διακοπή των εργασιών.

Το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας βρήκε την Ελλάδα στο κατώφλι της βιομηχανικής εποχής. Οι συνθήκες ήταν πιο ευνοϊκές και ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, προβλέποντας τη μεγάλη σημασία που θα είχε γενικότερα για την ανάπτυξη της χώρας η κατασκευή της διώρυγας, ανέθεσε τη σχετική μελέτη σε ειδικό μηχανικό. Το κονδύλι, όμως, των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που κρίθηκε αναγκαίο σύμφωνα με τον προϋπολογισμό δαπάνης για την εκτέλεση του έργου, δεν μπορούσε να εξευρεθεί από τη διεθνή χρηματαγορά, πολύ περισσότερο δε να διατεθεί από τον ελληνικό προϋπολογισμό. Έτσι, η προσπάθεια του κυβερνήτη εγκαταλείφθηκε.
Με τη Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα, η τεχνολογική εξέλιξη επέτρεψε την υλοποίηση της πανάρχαιας ιδέας διόρυξης του Ισθμού. Η πραγματοποίηση του έργου κρίθηκε αναγκαία από τη μελέτη των συνθηκών του διεθνούς εμπορίου και της ναυτιλίας στη Μεσόγειο. Έτσι, άρχισε η προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων από τη διεθνή χρηματαγορά. Η δια του Ισθμού οδός παρείχε δυο σημαντικά πλεονεκτήματα στη διεθνή ναυτιλία και κατ' επέκταση στο διεθνές εμπόριο: Ασφάλεια και Οικονομία. Η παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά δεν θα μείωνε μόνο τους κινδύνους από ναυτικά ατυχήματα, αλλά και το κόστος μεταφοράς (ασφάλιστρα, καύσιμα, χρόνος).
Μετά τη διάνοιξη της διώρυγας του Σουέζ, η Κυβέρνηση Ζαΐμη έλαβε την απόφαση τομής του Ισθμού και το Νοέμβριο του 1869 ψήφισε το νόμο της «περί διορύξεως του Ισθμού της Κορίνθου». Με το νόμο αυτό είχε δικαίωμα να παραχωρήσει σε εταιρεία ή ιδιώτη το προνόμιο κατασκευής και εκμετάλλευσης της Διώρυγας. Το ελληνικό δημόσιο κατακύρωσε το έργο το 1881 στον στρατηγό Στέφανο Τύρρ, μαζί με το προνόμιο εκμετάλλευσης της διώρυγας για 99 χρόνια.
Οι εργασίες διάνοιξης ξεκίνησαν στις 23 Απριλίου 1882. Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο Β. Gerfer, αρχιμηχανικό της διώρυγας Φραγκίσκου στην Ουγγαρία, και ελέγχθηκε από τον μηχανικό Daujats, αρχιμηχανικό της διώρυγας του Σουέζ. Για την τελική κατάληξη έγιναν μελέτες τριών χαράξεων. Ως η πιο σωστή και οικονομική, προκρίθηκε η χάραξη που είχε εφαρμόσει ο Νέρωνας. Υστερα, όμως, από 8 χρόνια, η εταιρεία αυτή διέκοψε τις εργασίες της -εξαιτίας της εξάντλησης όλων των κεφαλαίων της- και τελικά διαλύθηκε.

Τη συνέχιση του έργου ανέλαβε ελληνική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου» υπό τον Ανδρέα Συγγρό, που ανέθεσε την εκτέλεση των εργασιών στην εργοληπτική εταιρεία του Α. Μάτσα, η οποία και αποπεράτωσε το έργο. Αυτό το οικονομικό τόλμημα, αυτός ο τεχνικός άθλος, με τη χρησιμοποίηση 2.500 εργατών και των τελειότερων μηχανικών μέσων της εποχής, ολοκληρώθηκε μετά 11 χρόνια. Τα εγκαίνια έγιναν στις 25 Ιουλίου 1893 με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια.
Η διώρυγα κόβει σε ευθεία γραμμή τον Ισθμό της Κορίνθου σε μήκος 6.346 μ. Το πλάτος της στην επιφάνεια της θάλασσας είναι 24,6 μ. και στο βυθό της 21,3 μ., ενώ το βάθος της κυμαίνεται μεταξύ 7,50 έως 8 μ. Ο συνολικός όγκος των χωμάτων που εξορύχτηκαν για την κατασκευή της έφθασε τα 12 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.
Η γεωλογική σύσταση των πρανών της Διώρυγας είναι ανομοιόμορφη, με ποικιλία γεωλογικής συστάσεως εδαφών. Μία ιδιομορφία, που κατά καιρούς είχε ως συνέπεια την κατάπτωση μεγάλων χωμάτινων όγκων και κατά συνέπεια το κλείσιμο του καναλιού. Συνολικά, από την έναρξη λειτουργίας της έως το 1940, η Διώρυγα παρέμεινε κλειστή για διάστημα τεσσάρων χρόνων. Μεγάλη διακοπή της λειτουργίας της έγινε και το 1944, όταν οι Γερμανοί, κατά την αποχώρησή τους, ανατίναξαν τα πρανή, προκαλώντας την κατάπτωση 60.000 κυβικών μέτρων χωμάτων. Οι εργασίες εκφράξεως διήρκεσαν πέντε χρόνια (1944-1949).
Σήμερα, η Διώρυγα της Κορίνθου αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών και εξυπηρετεί περί τα 12.000 πλοία ετησίως, όλων των εθνικοτήτων.

Ό Κώστας Καρυωτάκης γεννήθηκε το 1896 και αυτοκτόνησε το 1928.

O Charles Baudelaire γεννήθηκε το 1821 και πέθανε το 1867.

Ανάμεσά τους μεσολαβεί σχεδόν ένας αιώνας. Κι όμως, υπάρχουν τόσα πράλληλα σε αυτούς τους δύο παρεξηγημένα “καταρραμένους” ποιητές.

Ο Καρυωτάκης μετέφρασε αρκετούς τέτοιους ποιητές στα ελληνικά, ανάμεσα τους τον Poe, τον Verlaine και τον Baudelaire. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση 31 τέτοιων ποιημάτων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στοχαστής.

To Spleen είναι ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα και γνωστότερα ποιήματα του Baudelaire. Για την ακρίβεια, ο τίτλος έχει αποδοθεί σε πολλά από τα ποιήματα των Fleurs du mal, σε διάφορες παραλλαγές.

Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα,
πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα
γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί,
και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί

μ' όσες μπαλάντες απαγγέλλει ο γελωτοποιός του.
Τίποτε δε φαιδρύνει πια το μέτωπο του αρρώστου,
ούτε οι κυρίες ημίγυμνες, που είν' έτοιμες να πουν,
αν το θελήσει, πως πολύ πολύ τον αγαπούν,

ούτε η αγέλη των σκυλιών, οι ιέρακες, το κυνήγι,
ούτε ο λαός. Προστρέχοντας, η πόρτα όταν ανοίγει.
Γίνεται μνήμα το βαρύ κρεβάτι του, κι αυτός,
χωρίς ένα χαμόγελο, σέρνεται σκελετός.

Χρυσάφι κι αν του φτιάχνουν οι σοφοί, δε θα μπορέσουν
το σαπισμένο τού είναι του στοιχείο ν' αφαιρέσουν,
και με τα αιμάτινα λουτρά, τέχνη ρωμαϊκή,
ιδιοτροπία των ισχυρών τότε γεροντική,
να δώσουνε θερμότητα σ' αυτό το πτώμα που έχει
μόνο της Λήθης το νερό στις φλέβες του και τρέχει.

Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης.

Το Παιδικό είναι ένα από τα λιγότερο γνωστά ποιήματα του Καρυωτάκη -στο οποίο όμως, κατά την προσωπική μου αίσθηση αποτυπώνεται ένα είδος spleen, που δεν δηλώνει απογοήτευση ακριβώς, δεν δηλώνει απελπισία ακριβώς -δηλώνει μάλλον σαρκαστική και ειρωνική απελπισία και φρίκη.

ΠΑΙΔΙΚΟ


Τώρα η βραδιά,
γλυκια που φτάνει,
θα μου γλυκάνει
και την καρδιά.

Τα αστέρια εκει
θα δω, θα νιώσω
οι ανθρωποι πόσο
ειναι κακοί.

Κλαίοντας θα πω:
«αστρα μου, αστράκια
τα αλλα παιδάκια
θα τ’ αγαπω.

»ας με χτυπουν
πάντα κι ακόμα.
Θά ‘μαι το χωμα
που το πατουν.

»αστρα, καθως
αστρα και κρίνο,
ετσι θα γίνω
τώρα καλός.»

Το Παιδικό έχει μελοποιηθεί πολύ όμορφα από τα Υπόγεια Ρεύματα.

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι’ αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
[Υ.Γ.] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Καρυωτάκη, επίσης αποτυπώνεται ένα είδος spleen -και δηλητηριώδης σαρκασμός, θανατερή ειρωνεία.
Πηγη:http://krotkaya.wordpress.com/​2007/10/30/spleen_paidiko/

Φωτογραφίες τοίχου

Facebook (1)

Facebook (1)

Α. ΓΚΟΥΡΙΑ ΚΑΙ Ρ. ΖΕΛΙΚ

Επταετές «μορατόριουμ» και «επιστροφή στην ανάπτυξη»

Ένα επταετές "μορατόριουμ" για τη χώρα μας, προτείνει ο γεν. γραμ. του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, ενώ σύμφωνα με τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ, κατά τη Σύνοδο Κορυφής, η λύση που θα προταθεί για την Ελλάδα θα πρέπει να την ξαναβάζει στο δρόμο της ανάπτυξης.

Σε άρθρο του στην εφημερίδα Le Temps της Γενεύης, ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, θεωρεί ότι ένα επταετές "μορατόριουμ" για την Ελλάδα αποτελεί τη λύση του προβλήματος του ελληνικού χρέους.
Ο κ. Γκούρια, με την εμπειρία του ως υπουργού Οικονομικών του Μεξικού στο τέλος της δεκαετίας του ΄80, προτείνει να δοθεί στην Ελλάδα ένα "μορατόριουμ" επτά ετών για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όπως έγινε τότε με το χρέος χωρών της Λατινικής Αμερικής, στις οποίες εδόθη μία επταετής περίοδος χάριτος, κατά τη διάρκεια της οποίας προσπάθησαν να εξυγιάνουν τα δημόσια οικονομικά τους, με τη βοήθεια του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και της Τράπεζας Εξαγωγών/Εισαγωγών.
Κατά τον ίδιο τρόπο, αν η λήξη όλων των ελληνικών ομολόγων παραταθεί κατά επτά έτη, τότε η χώρα θα έχει στη διάθεση της αρκετό χρόνο για να τακτοποιήσει τα δημόσια οικονομικά της, ιδίως μέσω των ιδιωτικοποιήσεων και της είσπραξης των εσόδων.
Παράλληλα, σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, με τίτλο "για να σωθεί το ευρώ χρειάζεται ένα συνολικό πακέτο", ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ, δηλώνει σχετικά με την έκτακτη σύνοδο των ηγετών της ευρωζώνης την Πέμπτη, ότι δεν πρέπει να υποεκτιμηθεί η πολυπλοκότητα της κατάστασης. Τις τελευταίες εβδομάδες οι αγορές έχουν προειδοποιήσει ότι η στρατηγική του "μπαλώματος" έχει φθάσει στο τέλος της και οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν συναίσθηση ότι φθάνουμε σε μία επικίνδυνη συγκυρία.
Παράλληλα, ελπίζει ότι η νέα γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, θα συνδυάσει την εμπειρία του οργανισμού της με τη δική της γνώση του συστήματος, ώστε η ευρωζώνη να τοποθετηθεί εκ νέου στον ορθό δρόμο.
Προσθέτει, επίσης, ότι η επίλυση της κρίσης στην ευρωζώνη θα πρέπει να επιτρέψει στην Ελλάδα και την Ιρλανδία να ξαναβρούν τον δρόμο της ανάπτυξης. Αυτή η λύση πρέπει επίσης να ανταποκριθεί στις προσδοκίες της ΕΚΤ και στις ανάγκες κεφαλαιοποίησης των τραπεζών σε μερικές χώρες. Εν κατακλείδι, χρειάζεται ένα συνολικό πακέτο για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη, τονίζει.

SIGN THE BODY SHOP PETITION

SIGN THE BODY SHOP PETITION: ""

Σούνιο

τηλ. (+30) 22920 39200
fax (+30) 22920 39234

ρίσκεται στο ωραιότερο σημείο της Ευρώπης, στο ακρωτήριο του Σουνίου, κάτω από το Ναό του Ποσειδώνα και πάνω σε μία υπέροχη αμμώδη παραλία.

πέχει από το κέντρο της Αθήνας 67χλμ., από το Διεθνές Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» 38χλμ., από το Λαύριο 10χλμ.

ο πολυτελές ξενοδοχείο «Αιγαίον» είναι εναρμονισμένο με το φυσικό περιβάλλον και θεωρείται το ιδανικό κατάλυμα για όσους θέλουν να συνδυάσουν την πολυτέλεια με την ήρεμη και άνετη διαμονή.

ο ξενοδοχείο «Αιγαίον» προσφέρει στους φιλοξενούμενούς του 38 δίκλινα δωμάτια, 7 junior σουίτες και μία προεδρική σουίτα. Όλα τα δωμάτια είναι κομψά, πλήρως εξοπλισμένα με όλες τις ανέσεις τις νέας τεχνολογίας και έχουν μοναδική θέα το γραφικό λιμανάκι και το Αιγαίο Πέλαγος.

προεδρική σουίτα διαθέτει επιπλέον και Jacuzzi. Το «Αιγαίον» προσφέρει ακόμα: • Εστιατόριο δίπλα στο κύμα με εκπληκτικό φαγητό και απίστευτη θέα • 2 bar που σερβίρουν δροσιστικά ποτά και κοκτέιλ όλη μέρα • Αίθουσες για εκδηλώσεις, συνέδρια, εκθέσεις και γάμους

ια περισσότερες πληροφορίες σχετικά με γάμους και εκδηλώσεις κάντε κλικ εδώ. την καλά οργανωμένη παραλία του ξενοδοχείου, μπορείτε να κάνετε το μπάνιο σας στα κρυστάλλινα νερά, να κάνετε ηλιοθεραπεία και να απολαύσετε το τοπίο.

«Τερατώδες αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου !!!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αλογόκριτος πανηδονιστής Ρίτσος

Το «Τερατώδες αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου φέρει τις ρωγμές που συγκρότησαν τη ζωή του. Ο Δημήτρης Μαυρίκιος το σκηνοθετεί για τη Μικρή Επίδαυρο, ελεύθερος από ηθικολογίες που μέχρι τώρα κάλυπταν το «πλήρες» της ζωής του αισθησιακού Ρίτσου. Ο σκηνοθέτης μίλησε στην Κατερίνα Ι. Ανέστη γι' αυτή την απολύτως ακατάλληλη για ανηλίκους παράσταση.

ΣΧΟΛΙΑ (0)

Αποστολή σε φίλο

Ο Ρίτσος είναι επαναστάτης, ακόμα και όταν στον οργασμό των δυο ανδρών αναφωνεί: «Ε, ωρέ ντουνιά, στην κορφή του κα...ιού μου σε σηκώνω... Χ...ω βαθιά σου! Νόημα σου δίνω, κόκκινο!».

Έχετε αρχίσει τις πρόβες στη Μικρή Επίδαυρο. Αναρωτιέμαι πώς λειτουργεί η παράσταση μέσα στο χώρο αυτό, ποια στοιχεία της αίφνης αναδεικνύονται διαφορετικά;
Στις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου γεννήθηκε ο Ρίτσος. Κάνοντας πρόβα στο μικρό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, δίπλα στη θάλασσα που ύμνησε ο ποιητής, νιώθουμε τη Μονεμβασιά απλώς λίγο πιο νότια από εδώ που βρισκόμαστε. Ακριβώς πίσω από τη σκηνή το μικρό χωριάτικο σπιτάκι με τη φτωχιά αυλή παραπέμπει στο μικρόκοσμο της μάνας του Επιταφίου, οι κολόνες της αρχαίας σκηνής στην Ελένη, το γύρω τοπίο ολόκληρο με τα περβόλια από εσπεριδοειδή στο «Λεμονάκι μυρωδάτο» από το συγκλονιστικό Ίσως να 'ναι κι έτσι. Κι αναφέρθηκα μόνο σε τρία από τα 10 έργα του Ρίτσου που πλαισιώνουν το αυτοβιογραφικό Τερατώδες αριστούργημα στην παράστασή μας.
Πώς προέκυψε η ιδέα του πλατό ως σκηνικού; Σας ενδιαφέρει να τονιστεί το γεγονός ότι ως κοινό ουσιαστικά υπήρξαμε θεατές ενός μόνο μέρους της ζωής του Ρίτσου, της αριστερής έκφρασης;
Όχι. Απλώς η ιδέα του πλατό και η αναφορά σε μια θεατρική σκηνή μάς χαρίζεται από τον ίδιο τον ποιητή, που, λίγο πριν την ερωτική συνεύρεση δυο ανδρών, γράφει στο «Ανταλλαγές και διασταυρώσεις» από το Ίσως να 'ναι κι έτσι ότι τα πάντα συνωστίζονται να χωρέσουν στο σύμπαν του «να μπουκάρουν στο θέατρο... να πλησιάσουν το μεγάλο φακό του τηλεοπτικού συνεργείου, ν' απαθανατιστούν».
Το Τερατώδες αριστούργημα είναι ένα κείμενο με ρωγμές. Ποιες από αυτές επιλέξατε να ανασύρετε για την παράσταση;
Από τις πιο «σπαρακτικές» ρωγμές εισχωρούν στο ποίημα οι ήρωες της μυθοπλασίας και της πραγματικότητας του Ρίτσου, τα άλλα έργα του, αλλοτινά και μελλοντικά... Ο χρόνος στο έργο αυτό έχει μια μεταφυσική δυναμική. Επί παραδείγματι, ο ποιητής κάπου λέει για τη μητέρα του, που την έχασε μικρός «η μάνα μου κρατούσε στα χλωμά της χέρια ένα μπουκέτο μενεξέδες και προσεύχονταν στα ποιήματα που επρόκειτο να γράψω».
Φοβάστε πιθανές αντιδράσεις για τις ερωτικές σκηνές και αναφορές της παράστασης, όχι τόσο σε σχέση με τη λεγόμενη ιερότητα του χώρου όσο σε σχέση με την εικόνα που έχει καλλιεργηθεί, κυρίως από την Αριστερά, για το «στρατευμένο ποιητή»;
Όχι, δεν φοβάμαι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν περιμένω αρνητικές αντιδράσεις. Στους «ιερούς» χώρους των αρχαίων θεάτρων έχουμε ακούσει σε άπειρες σκηνές του Αριστοφάνη τόσα και τόσα για πέη και εφηβαία! Η σύγχρονη φωνή του Ρίτσου θα μας ενοχλήσει; Όσο για την Αριστερά, καιρός να αντιληφθεί ότι κανένας ποιητής δεν μπορεί να λογοκρίνεται διά της αποσιωπήσεως έργων του, και μάλιστα δημοσιευμένων από τον ίδιο όσο ζούσε. Η ποίηση δεν είναι κτήμα καμιάς Αριστεράς ή Δεξιάς. Ο Ρίτσος είναι επαναστάτης, ακόμα και όταν στον οργασμό των δυο ανδρών αναφωνεί «Ε, ωρέ ντουνιά, στην κορφή του κα...ιού μου σε σηκώνω... Χ...ω βαθιά σου! Νόημα σου δίνω, κόκκινο!». Το κόκκινο της επανάστασης περνάει μέσα από την ελεύθερη ερωτική έκφραση που η Αριστερά της γενιάς του Ρίτσου -και όχι μόνον- θεωρεί ως σύμπτωμα σήψης της αστικής τάξης!
Γιατί η παράσταση είναι αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους;
Ας μαντέψουμε από τα αποσιωπητικά στις προηγούμενες φράσεις που θ' ακουστούν αλογόκριτες στην παράσταση.
Η εικόνα ήταν θέμα μεγάλης σημασίας για τον Ρίτσο. Φυσικά και η δική του εικόνα. Πώς θα αποτυπώσετε σωματικά και επικοινωνιακά τη φιγούρα του στη σκηνή;
Εμπνεόμενοι από την εικόνα του, αλλά όχι επιδιώκοντας τη μίμησή της.
Ποιο ήταν το συγκλονιστικότερο στοιχείο που ανακαλύψατε προσωπικά από την ενασχόλησή σας με το Τερατώδες αριστούργημα;
Το «πιραντελικό» στοιχείο, η εμμονή του Ρίτσου στη σχέση του δημιουργού με τα δημιουργήματά του. Η λατρεία του για τους ήρωές του και τις ηρωίδες του, η αγωνία του μήπως και δεν μπορέσει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους.
Το κείμενο αρχίζει με τη λέξη Μόνος...
Πώς να μην είναι μόνος, όταν εχθροί και σύντροφοι αποσιωπούν εκ των πραγμάτων, για να μην πω λογοκρίνουν συνειδητά, μια από τις κορυφαίες συνιστώσες του έργου και της προσωπικότητάς του; Οι τρεις λέξεις που συνοψίζουν όλο τον Ρίτσο προκύπτουν μέσα από ένα σύνθημα στην «Γκραγκάντα» (1972), το «Ψωμί, Ελευθερία, Έρωτας!».
Γιατί, εν τέλει, επιλέξατε το Τερατώδες αριστούργημα;
Γιατί ό,τι με συνεπαίρνει περισσότερο σε ένα δημιουργό είναι η εκ βαθέων εξομολόγησή του σε πρώτο πρόσωπο, χωρίς την ανάγκη του να ταυτιστεί με κάποιον ήρωα άλλο από τον εαυτό του και χωρίς το φόβο της κατακραυγής.
Τι διαβάζατε, ποιες ταινίες παρακολουθούσατε την εποχή που ετοιμάζατε την παράσταση; Ποιοι είναι οι διανοητικοί συνοδοιπόροι σας στην παράσταση;
Διάβαζα συνέχεια Ρίτσο και κείμενα για τον Ρίτσο. Είναι τόσα αυτά που έχει γράψει, και που έχουν γραφτεί για το έργο του, που δεν χωρούσε τίποτε άλλο στο χρόνο μου. Συνοδοιπόροι μου ήταν οι συνεργάτες μου. Μακρινός μου φάρος η Χρύσα Προκοπάκη και κοντινή μας φλόγα η Έρη Ρίτσου.
Τι σας φοβίζει στο Τερατώδες αριστούργημα;
Ότι μπορεί να με στοιχειώσει, όπως κι ολόκληρο το έργο του Ρίτσου, ειδικά τα ύστερα πεζά του. Τόσο που, στιγμές στιγμές, σκέφτομαι να τα μεταφέρω στον κινηματογράφο.

«Aφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο, Το τερατώδες αριστούργημα», σκηνοθεσία Δημήτρης Μαυρίκιος, 24 και 25 Ιουλίου, Μικρό Θέατρο Επιδαύρου.

Παναγιώτης Σταμάτης

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Οι κάτοικοι της Θίσβης ήταν από τους πρώτους που σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης του 1821. Ο Πανάγος παπα-Πανταζής γνώριζε από το 1819 την ύπαρξη της Φιλικής Εταιρίας, κάτι που χρωστάει στα γράμματα που έμαθε στο μοναστήρι της Μακαριώτισσας.
Καθ’ όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Θίσβη, και ιδιαίτερα το μοναστήρι της Μακαριώτισσας, λειτουργούσε σαν οχυρό του Ελληνισμού, της Ελληνικής γλώσσας και της Χριστιανικής πίστης φιλοξενώντας δασκάλους και κρυφά σχολιά.
Το βράδυ της 2ας προς 3η Απριλίου του 1821 οι Δημογέροντες της Θίσβης Σωτήρχος Λουκίνας, Δήμος Κομίνης, Παναγιώτης Σταματής, Λουκάς Πανταζής, Κώστας Κατσιμπάρδης, Αντώνης Μεϊντάνης και Θανάσης Βόσης κάλεσαν τα πρωτοπαλίκαρα του χωριού να σηκώσουν τα όπλα.
Ο Ιωάννου ή Νίκος Κάλλης, επικεφαλής των Γεωργίου Νάσου, Κάλη Τάσου, Κορογιάννου Χαράλαμπου, Μανίκα Δήμου, Δήμου Νίκου, Ρούση Λουκά, Αναστασίου Βασίλη, Σωτήρχου Λουκίνα, Κομίνη Δήμου, Σταμάτη Παναγιώτη, Δημητράκη Γιάννη, Εγγλέζη Θανάση, Κατσιμπάρδη Κώτσου, Κάλη Μήτσου, Φροσύνου Γιάννη, Λάζαρη Θανάση, Ρέππα Μιχάλη και άλλων, τα ονόματα των οποίων δεν διασώθηκαν, πήγε στα Βάγια, που ήταν τόπος συγκέντρωσης των αγωνιστών της Βοιωτίας. Έλαβαν μέρος σε όλες τις μάχες και διακρίθηκαν για το θάρρος και την αυτοθυσία τους, καθώς και για την μαχητικότητα τους.
Στην περιοχή έδρασε ο Καραϊσκάκης, ο πύργος του οποίου σώζεται έως και σήμερα και βρίσκεται στην Δομβραίνα. Στην Μάχη της Δομβραίνας, στο πλευρό των ντόπιων αγωνιστών, έλαβαν μέρος, εκτός του Καραϊσκάκη, και οι Νικηταράς, Σουλτάνης, Πανουριάς και Καλέργης. Η περιοχή ήταν από τις πρώτες που ελευθερώθηκαν μαζί με τον Μωριά.

Women and orgasms. It is not that easy

Women and orgasms. It is not that easy