Πως να γράψετε μια μηνυτήρια αναφορά !!!!

Πως να γράψετε μια μηνυτήρια αναφορά

«Άρθρο 170 Ποινικού Κώδικα. Στάση.-
1. Όποιος με πρόθεση συμμετέχει σε δημόσια συνάθροιση πλήθους που διαπράττει με ενωμένες δυνάμεις κάποια από τις πράξεις του άρθρου 167 (Αντίσταση) τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.
2. Οι υποκινητές της στάσης, καθώς κι εκείνοι που μεταχειρίστηκαν σωματική βία ή απειλές σωματικής βίας ή βιαιοπράγησαν, τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών, αν άλλη διάταξη νόμου δεν τιμωρεί την πράξη με βαρύτερη ποινή.

Άρθρο 183 Ποινικού Κώδικα: Διέγερση. - Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει δημόσια σε απείθεια κατά των νόμων ή των διαταγμάτων ή εναντίον άλλων νόμιμων διαταγών της αρχής τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.

Άρθρο 184 Ποινικού Κώδικα: - Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.

Άρθρο 185 Ποινικού Κώδικα: - Όποιος εγκωμιάζει δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο έγκλημα που διαπράχθηκε και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών».

Επειδή έχουμε δει όλα τα παραπάνω άρθρα του ποινικού κώδικα να αγνοούνται τις τελευταίες μέρες και επειδή γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι εισαγγελείς δεν τολμούν να επέμβουν, ας επέμβουμε εμείς και ας αναγκάσουμε την δικαιοσύνη να λάβει δράση μέσω μιας μηνυτήριας αναφοράς. Το υπόδειγμα είναι το ακόλουθο:

« Ενώπιον της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών (ή όπου κατοικείτε)
ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
Του [ονοματεπώνυμο σας] του [όνομα πατρός], κατοίκου [περιοχή κατοικίας].
Κατά παντός υπευθύνου.
------------------------------
Κύριε Εισαγγελεύ,

Την [ημερομηνία]-12-2008 ο ………………. στην τηλεοπτική εκπομπή [όνομα εκπομπής)] (ή "στην ραδιοφωνική εκπομπή [όνομα εκπομπής]", ή "σε άρθρο του στην εφημερίδα [όνομα εφημερίδας]"), αναφερόμενος στην ανθρωποκτονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και στις ταραχές που ακολούθησαν, είπε (ή έγραψε) τα εξής: [παραθέστε τις δηλώσεις όπως τις ακούσατε ή τις διαβάσατε]

Επειδή οι παραπάνω δηλώσεις φρονώ ότι παραβιάζουν τα άρθρα 170, 183, 184 και 185 του Ποινικού Κώδικα, παρακαλώ για τις κατά Νόμον ενέργειες σας κατά παντός υπευθύνου.

Αθήνα (ή όπου κατοικείτε) [ημερομηνία]
Ο ΑΝΑΦΕΡΩΝ».

Επισυνάψτε ότι στοιχεία έχετε αν έχετε, φωτοτυπία του δημοσιεύματος, DVD με video στο οποίο γίνεται η αναφορά, την δήλωση απομαγνητοφωνημένη κτλ.

Τα έξοδα σας θα είναι ένα μεγαρόσημο των 50 λεπτών μόνο (πωλείται σε εισαγγελίες και δικαστήρια). Ακολούθως καταθέστε την μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία της πόλης σας ή αποστείλετε την με συστημένη επιστολή προς:
Τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ. Γεώργιο Σανιδά, Άρειος Πάγος, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 121, Τ.Κ. 11522, Αθήνα..

Περισσότερα από τον πρόεδρο του Δικτύου 21, δικηγόρο κ. Φάηλο Κρανιδιώτη

Πατάτες ογκρατέν - αμαρτωλά νόστιμες!

Κατηγορία : Διεθνής κουζίνα

Ελαφρύ πιάτο για κάθε μέρα δεν το λες, τις έχει τις θερμίδες του, αλλά είναι πραγματικά πεντανόστιμο! Η λέξη ογκρατέν αναφέρεται στο χρύσισμα της επιφάνειας του φαγητού κατά το ψήσιμο. Δοκιμάστε το!
Υλικά
5-6 πατάτες κομμένες σε ροδέλες
6-7 φέτες μπέικον ψιλοκομμένες
300 γρ μείγμα τριμμένων τυριών (γκούντα, κασέρι και ένταμ)
1 αβγό
1 κρέμα γάλακτος 200 ml
1/2 ποτήρι φρέσκο γάλα
Λίγο μοσχοκάρυδο
Αλάτι, πιπέρι

Εκτέλεση

Βράζουμε τις πατάτες, μέχρι να μαλακώσουν ελαφρά, περίπου 7-8 λεπτά (δοκιμάστε με ένα πηρούνι).
Σε ένα τηγανάκι σοτάρουμε λίγο το μπέικον. (Δεν χρειάζεται καθόλου λάδι γιατί το μπέικον θα βγάλει το λίπος του).
Παίρνουμε ένα πυρέξ ή ένα πήλινο σκεύος, το λαδώνουμε, σουρώνουμε τις πατάτες και στρώνουμε τις μισές στον πάτο του πυρέξ. Ρίχνουμε από πάνω το μισό μπέικον και το μισό μείγμα τυριών.
Κατόπιν τοποθετούμε τις υπόλοιπες πατάτες και τις καλύπτουμε με το υπόλοιπο μπέικον και τα τυριά.
Χτυπάμε σε ένα μπολάκι, την κρέμα γάλακτος, το γάλα, το αβγό, αλάτι, πιπέρι και το μοσχοκάρυδο. (Το μοσχοκάρυδο γενικά δίνει πολύ ωραίο άρωμα στις σάλτσες με κρέμα γάλακτος ή γάλα).
Περιχύνουμε τις πατάτες, φροντίζοντας να πάει παντού.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς για 45΄περίπου, μέχρι να πάρει χρώμα και να κάνει κρούστα.

Tips:
-Μπορούμε να βράσουμε τις πατάτες μέσα σε γάλα για πιο πολύ νοστιμιά.

Η επιβίωση χαρακτηριστικών εκφράσεων της αρχαίας Ελληνικής στη Νέα Ελληνική Γλώσσα

 Η επιβίωση χαρακτηριστικών εκφράσεων της αρχαίας Ελληνικής στη Νέα Ελληνική Γλώσσα

Ancient Greek Phrases that Survived in the Modern Greek Language

Ρεντζέλος Δημήτρης, καθηγητής 1ου Ενιαίου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών

Στον καθημερινό λόγο, προφορικό και γραπτό, χρησιμοποιούμε συχνά εκφράσεις προερχόμενες από την αρχαία Ελληνική και την κοινή Ελληνιστική, τη γλώσσα της Αγίας Γραφής.
Καθώς είναι διάσπαρτες, σπαράγματα ,δίνουν στο λόγο σφρίγος και ζωντάνια, ενώ η άγνοιά τους δημιουργεί μερικές φορές αμηχανία.
Με αυτές ερχόμαστε σ΄ επαφή με παλαιότερες μορφές της γλώσσας μας, σε μικρή ηλικία με φυσικό και αβίαστο τρόπο έτσι ώστε η γνώση της σημασίας , της χρήσης και προέλευσής τους να αποτελεί ένα καλό πνευματικό και γλωσσικό εφόδιο για το μαθητή.

- Αιδώς Αργείοι:Ντροπή σας, δεν ντρέπεστε καθόλου;
Όλα όσα είπατε στην αγόρευσή σας ήταν ψέματα. Γιατί τόση υποκρισία;
Αιδώς Αργείοι.
Φράση που φώναξε ο Στέντορας στην προσπάθειά του να παρακινήσει τους Αργείους να δείξουν θάρρος στον αγώνα εναντίον των Τρώων, μετά την αποχώρηση του Αχιλλέα από τη μάχη.
Ιλιάδα,Ε,787
- Αντίπαλον δέος: Αντίπαλος, αντίπαλη παράταξη. Ισορροπία προερχόμενη από το φόβο των δυο αντιπάλων.
Τώρα που κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και χάθηκε το αντίπαλο δέος η Αμερική συμπεριφέρεται αλαζονικά.
Η φράση χρησιμοποιείται κυρίως από το Θουκυδίδη, Γ,11
- Από μηχανής θεός : Απροσδόκητη βοήθεια από άνθρωπο ή κάποιο γεγονός που εμφανίζεται απροσδόκητα και βγάζει από τη δύσκολη θέση δίνει λύση στο πρόβλημα.
Βρισκόταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, αλλά το λαχείο που κέρδισε ήρθε σαν από μηχανής θεός και τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση.
Η φράση προέρχεται από το θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα, κατά το οποίο οι τραγικοί ποιητές εμφάνιζαν στη σκηνή πάνω σ΄ ένα είδος γερανού ένα θεό που έδινε λύση στην αδιέξοδη πλοκή του έργου.
- Αρχή άνδρα δείκνυσι : Η εξουσία αποκαλύπτει τις δυνατότητες του ανθρώπου δείχνει τις ικανότητες και το χαρακτήρα του.
Τώρα που είναι στην αντιπολίτευση κατηγορεί το δήμαρχο για ανικανότητα. Να δούμε τι θα κάνει όταν εκλεγεί αυτός αρχή άνδρα δείκνυσι.
Η φράση αποδίδεται στο Βίαντα, αρχαίο Έλληνα σοφό, παρόμοια άποψη εκφράζεται στην Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Σοφοκλή Αντιγόνη,62

- Ασκοί του Αιόλου: Λέγετε, όταν εμφανίζονται πολλά κακά, σύμφορες.
Αν η γειτονική χώρα εξαπολύσει επίθεση εναντίον μας θα γίνει μεγάλο κακό, θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.
Η φράση είναι από την Οδύσσεια. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα από περιέργεια άνοιξαν ένα ασκί δοσμένο από τον Αίολο στον Οδυσσέα και αμέσως πετάχτηκαν οι άνεμοι και καθώς ήταν απομάκρυναν το καράβι τους από την πατρίδα και του έφερε στον νησί των Λαιστρυγόνων.
Οδύσσεια, κ, 1-56
- Άχθος αρούρης:Βάρος της γης άχρηστος Άνθρωπος που δεν προσφέρει τίποτε.
Συνέχεια ζητά δανεικά για να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κατάντησε άχθος αρούρης.
Ο Αχιλλέας στο διάλογό με τη μητέρα του αναφέρει ότι αισθάνεται άχθος αρούρης (βάρος της γης) μετά από μεγάλο διάστημα απραξίας και αποχής από τη μάχη.
Ιλιάδα,Σ,104
- Αχίλλειος πτέρνα:Το αδύνατο σημείο
Είναι σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος, αλλά στο ποδόσφαιρο παθιάζεται και συμπεριφέρεται απρεπώς η αγάπη του για την ομάδα αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του.
Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, κατά τον οποίο η μητέρα του Θέτις, όταν τον βάφτισε στο αθάνατο νερό, τον κράτησε από τη φτέρνα με αποτέλεσμα το σημείο εκείνο να μη βραχεί και να μείνει το μόνο απροστάτευτο. Μόνο στη φτέρνα μπορούσε να πληγωθεί.
- Βίος αβίωτος:Ζωή ανυπόφορη.
Τον απείλησε ότι θα του κάνει το βίο αβίωτο.
Η φράση αποδίδεται στο Χίλωνα, ένα από τους εφτά σοφούς της αρχαιότητας.

- Γαία πυρί μειχθήτω : Ας καταστραφούν όλα, ας γίνουν όλα τα πάνω κάτω.
Εμείς να πετύχουμε το στόχο μας και γαία πυρί μειχθήτω.
Η φράση αποδίδεται σε αρχαίο Έλληνα ποιητή.
- Γερανοί του Ιβύκου: απροσδόκητη αποκάλυψη του ενόχου.
Ο δράστης του εγκλήματος παρέμεινε για αρκετό διάστημα άγνωστος, έως ότου ήρθαν οι γερανοί του Ιβύκου, η κατάθεση του τελευταίου μάρτυρα αποκάλυψε τον ένοχο.
Γύρω στα 550 π. Χ. ληστές επιτέθηκαν και τραυμάτισαν θανάσιμα τον ποιητή Ίβυκο. Τη στιγμή εκείνη πέρασαν από πάνω του ένα κοπάδι γερανοί (πουλιά) και τους παρακάλεσε να εκδικηθούν το θάνατό του. Λίγο αργότερα σ΄ ένα ανοικτό θέατρο της Κορίνθου κατά την παράσταση εμφανίστηκαν οι γερανοί και ένας θεατής ακούστηκε να λέει πανικόβλητος :
Οι γερανοί του Ιβύκου: Οι εκδικητές .Έτσι οι θεατές κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο ένοχος.
- Γη και ύδωρ : Σύμβολα υποταγής ,πλήρης υποχώρηση.
Οι αντίπαλοι μας αντιστάθηκαν για λίγο, στο τέλος όμως παραδόθηκαν και μας έδωσαν γην και ύδωρ.
Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, κατά τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γήν και ύδωρ ως σύμβολο υποταγής σ΄ αυτούς.
Ηροδότου Ιστορία ,V,17-18
- Γόρδιος δεσμός : Δύσκολο πρόβλημα, άλυτο πρόβλημα.
Η υπόθεση ήταν τόσο μπερδεμένη που αποτελούσε γόρδιο δεσμό για τους δικαστές.
Η φράση λέγεται για δύσκολη κατάσταση σαν και αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα μπερδεμένο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό», που σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας.
Αρριαννού ,11,3

- Δαμόκλειος σπάθη : Απειλητικό πράγμα, απειλή.
Το ένταλμα που εκδόθηκε κρεμόταν ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του.
Η φράση προέρχεται από το επεισόδιο του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου, ο οποίος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο του, ενώ από πάνω του κρεμόταν από μια αλογότριχα ένα μεγάλο σπαθί.

- Διέβην τον Ρουβίκωνα : πήρα μια παράτολμη απόφαση.
Ο στρατηγός βρισκόταν σε δίλημμα τι να κάνει , στο τέλος όμως διέβη τον Ρουβίκωνα και εξαπόλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον των εχθρών.
Η φράση αναφέρεται στον Ιούλιο Καίσαρα που το 49 π.Χ. πήρε την παράτολμη, απόφαση να κηρύξει τον εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία και γι΄ αυτό πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα ,κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.
Ηροδότου Ιστορία,V,17-18
- Δούρειος Ίππος: Προσφορά επικίνδυνη. Ό,τι φαίνεται σαν δώρο ,ενώ στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνο, δόλιος και επικίνδυνος.
Η πρόταση για συμφωνία που διατυπώνουν οι αντίπαλοι για να δείξουν τις καλές τους προθέσεις αποτελεί δούρειο ίππο, γιατί έτσι θέλουν να εξυπηρετήσουν μόνο τα συμφέροντά τους.
Η φράση είναι παρμένη από τον Όμηρο. Οι Έλληνες χάρισαν στους Τρώες ένα ξύλινο άλογο ως αφιέρωμα στους Θεούς ,ενώ μέσα βρισκόταν ο Οδυσσέας με τους συντρόφους τους και πρώτοι άρχισαν την καταστροφή της Τροίας.
Οδύσσεια, λ,529
- Δρακόντεια μέτρα : αυστηρά μέτρα, σκληρά μέτρα.
Η αστυνομία πήρε δρακόντεια μέτρα για να αποτρέψει βίαια επεισόδια στο κέντρο της πόλης.
Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα, αρχαίο νομοθέτη της Αθήνας που ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε τον 7ο αιώνα π.Χ.
- Eξ απαλών ονύχων: από μικρό παιδί, από νηπιακή ηλικία.
Είμαστε πολύ φίλοι και γνωριζόμαστε εξ απαλών ονύχων.
Η φράση χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος μαλακά νύχια.
- Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν : Επιτρέπεται στους Κλαζομενίους να φέρονται με απρέπεια.
Η φράση χρησιμοποιείται υποτιμητικά για όσους συμπεριφέρονται με απρέπεια και δηλώνει ότι η απρέπεια είναι δικό τους γνώρισμα.
Την φράση είπαν οι Έφοροι της Σπάρτης για τους Κλαζομένιους, κατοίκους των Κλαζομενών, πόλης της αρχαίας Ιωνίας, όταν οι αντιπρόσωποί τους λέρωσαν τους θρόνους τους στη γερουσία.
Αιλιανού Ποικίλαι Ιστορίαι,2,15
- Έπεα πτερόεντα : Λόγια του αέρα.
Θέλω αποδείξεις γι΄ αυτό το ζήτημα, γιατί όσα λες είναι «έπεα πτερόεντα» και δεν με πείθεις.
Ποιητική Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια, όταν βγαίνουν από το στόμα μας τα παίρνει ο αέρας και πετούν.
Ιλιάδα,Α,201

- Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο.
Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, είναι επί ξυρού ακμής και πρέπει να πάρουμε ορθές και ταχύτατες αποφάσεις.
Ομηρική φράση, ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον ξεσηκώσει για πόλεμο εναντίον των Τρώων.
Ιλιάδα,Κ,173
- Εκατόμβη : Τεράστια θυσία πολλά θύματα.
Στη διάρκεια του β΄ παγκοσμίου πολέμου υπήρξαν Εκατόμβες, πράγμα που δεν πρέπει να ξεχάσει η ανθρωπότητα.
Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία, προσφορά προς τους θεούς από εκατό βόδια.

Υπάρχει πολλές φορές στον Όμηρο. Ιλιάδα , Α,65

- Ες αύριον τα σπουδαία : Αύριο θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά.
Έλα τώρα ας διασκεδάσουμε σήμερα, έχουμε καιρό γι΄ αυτά. Ες αύριο τα σπουδαία .
Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν πήρε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα.
Πλουτάρχου Πελοπ.,10
- Η ταν ή επί τας : Η να την φέρεις νικητής ή να σε φέρουν πάνω της νεκρό, ή θα καταφέρουμε ή θα αποτύχουμε, ό,τι θέλει ας γίνει.
Ο αγώνας είναι δύσκολος αλλά πρέπει να αγωνιστούμε μέχρι τέλους , ή ταν ή επί τας.
Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο.
Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16
- Ήξεις αφήξεις : Λέγεται στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει σταθερή άποψη, αλλά αλλάζει συνεχώς γνώμη.
Πρέπει να ξέρεις ότι και εσύ έχεις ευθύνη για την κακή κατάσταση που βρίσκεσαι, γιατί δεν πήρες μια σταθερή απόφαση, συνέχεια ήσουν «ήξεις αφήξεις».
Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.

- Κέρβερος Σκληρός, ανυποχώρητος.
Παρά τα παρακάλια μιας ο φύλακας δεν μας άφησε να περάσουμε. Ήταν αληθινός Κέρβερος.
Από το όνομα του τέρατος που φύλαγε τον Άδη και δεν άφηνε κανένα να μπει μέσα.

- Η κεφαλή της Μέδουσας: Λέγεται για ό,τι είναι αποκρουστικό, για ό,τι δεν αντέχει να το βλέπει κανείς.
Το θέαμα ήταν αποκρουστικό και ανυπόφορο, όπως η κεφαλή της Μέδουσας.
Η φράση προέρχεται από το μύθο της Μέδουσας που απολίθωνε όποιον την κοιτούσε
Ησίοδου Θεογονία, 1270

- Κέρας Αμαλθείας Πλούτος, αφθονία
Παρόλο που ήταν τα χρόνια δύσκολα αυτός με την κληρονομιά που πήρε είχε το κέρας της Αμαλθείας.
Η φράση προέρχεται από το περιστατικό όπου η Αμαλθείας έτρεφε το μικρό δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.
- Καυδιανά δίκρανα Λέγεται στη φράση περνώ μέσα από τα καυδιανά δίκρανα αναγκάζομαι να υποστώ ταπεινώσεις.
Η φράση προέρχεται από την ταπεινωτική ήττα του ρωμαϊκού στρατού στο Καύδιο, στην Αππία οδό, όπου ο ρωμαϊκός στρατός υποχρεώθηκε να περάσει κάτω από ένα ζυγό σε σχήμα Π κατασκευασμένο από δόρατα (καυδιανά δίκρανα).
- Και συ τέκνον Βρούτε; Λέγεται για κάποιο άνθρωπο, που ξαφνικά στρέφεται εναντίον μας.
Τη φράση είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε το βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.

- Κόπρος του Αυγείου: Μαζεμένες ατασθαλίες καταστάσεις που δύσκολα διορθώνονται.
Όταν έγινε έλεγχος από τον επόπτη αποκαλύφθηκαν πολλά σκάνδαλα και ο υπουργός έδωσε εντολή να καθαριστεί αμέσως η κόπρος του Αυγείου.
Η φράση προέρχεται από ένα άθλο του Ηρακλή, όταν καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.

- Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματά τους και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια.
Αφού είσαι τόσο δυνατός απόδειξέ το, μη λες μόνο λόγια ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Η φράση προέρχεται από αισώπειο μύθο «Ανήρ Κομπαστής» σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντά του την παραπάνω φράση.
Αισώπου Μύθοι, «Ανήρ Κομπαστής»
- Mηδένα προ του τέλους μακάριζε: Μην καλοτυχίζει κανένα, πριν να δεις το τέλος του.
Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια.
Ηροδότου Ι. 32. 7

- Κύκνειο άσμα Η τελευταία πράξη το τελευταίο έργο η τελευταία ενέργεια κάποιου.
Με αυτή τη διδασκαλία, που αποτελεί το κύκνειο άσμα του, ο δάσκαλος αποσύρεται και συνταξιοδοτείται.
Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατο του.

Πλάτωνος, Φαίδων 84,Ε

- Ιστός της Πηνελόπης Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει.
Χρόνια προσπαθούν να τελειώσουν τα έργα για την κατασκευή του λιμανιού και δεν το κατόρθωσαν ακόμη έχουν καταντήσει σαν τον ιστόν της Πηνελόπης.
Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται πως η Πηνελόπη ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία.
Οδύσσεια, τ,149
- Κουτί της Πανδώρας: Συνδυασμένοι επιδρομή συμφορών η εμφάνιση πολλών κακών ταυτόχρονα.
Εκείνη τη χρονιά πολλές συμφορές χτύπησαν την πόλη, λες και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, κατά την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα σαν δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο απ΄όλες τις συμφορές έτσι μόλις το άνοιξε βγήκαν έξω τα κακά, εκτός από την ελπίδα.

- Ο κύβος ερρίφθη Η απόφαση πάρθηκε.
Ο Υπουργός υποσχέθηκε ότι το έργο θα προχωρήσει. Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο κύβος ερρίφθη.
Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο.

- Κλίνη του Προκρούστη: Λέγεται στην περίπτωση που κάποιος θέλει να προσαρμόσει την πραγματικότητα σ΄ ένα αυθαίρετο σχήμα, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.
Η αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι πέρασε τον εκλογικό νόμο από την κλίνη του Προκρούστη για να έχει ίδιο όφελος.
Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη που έδενε τα θύματά του στο κρεβάτι του κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, για να τους φέρει σε μήκος ίσο με το κρεβάτι.

- Μέμνησο των Αθηναίων Μην ξεχάσεις να εκδικηθείς τους αντιπάλους σου.
Οι αντίπαλοι πρέπει να πληρώσουν τα κατά που μας έκαναν «μέμνησο των Αθηναίων».
Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο υπενθυμίζοντας του ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, γιατί συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων.
Ηροδότου, V.105

- Μερίς του λέοντος Το μεγαλύτερο μέρος το μεγαλύτερο κομμάτι.
Η μοιρασιά δεν ήταν δίκαιη, γιατί ο μεγαλύτερος αδελφός πήρε τη μερίδα του λέοντος και στους υπόλοιπους έμειναν ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία.
Από το μύθο του Αισώπου «Λέων και αλώπηξ».

- Κομίζω γλαύκας εις Αθήνας: Λέω πράγματα πασίγνωστα, σαν να ήταν άγνωστα.
Κομίζεις γλαύκα εις Αθήνας λέγοντας μας ότι η παχυσαρκία βλάπτει την υγεία.
Η φράση λέγεται γιατί στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν πασίγνωστη, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π.
Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301.

Διερχόμαστε κρίση πνευματική, εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας

Διερχόμαστε κρίση πνευματική, εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Λέξεις

ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΛΥΜΠΕΡΗΣ

Διαπλέομεν χαλεπόν πέλαγος ως έθνος και κοινωνία με κλειστό τον ορίζοντα και απανωτά τα κτυπήματα του καιρού. Η αντοχή του σκάφους συνεχώς μειώνεται και η ακριβής θέση του μέσα στο πέλαγος δεν έχει προσδιοριστεί. Σο πλήρωμα διαπιστώνει ζαλισμένο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία) ο οποίος εξέπεμψε σήμα κινδύνου (χρεοκοπία).
Η σωτηρία του πλοίου έχει αφεθεί σε εξωτερική βοήθεια. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις προσυμφωνούνται τα σωστικά. Αυτό σημαίνουν τα Μνημόνια και μαζί με τις υποστηρικτικές αυτών συμφωνίες. Σα λύτρα καλείται να τα καταβάλει ο ελληνικός λαός.

Με το κείμενο μου αυτό υποστηρίζω ότι η οικονομική πλευρά της κρίσης είναι απότοκος της πνευματικής κρίσης, η οποία συνδέεται και με την κρίση της εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας.

Το στρατηγικό κέντρο βάρους της κρίσης είναι στο πνευματικό πεδίο (αρετή, ήθος, γνώση, φιλοπατρία, δικαιοσύνη, εγκράτεια, πολιτισμός) και εκεί πρέπει να προσανατολισθεί η κύρια προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση.

Η κρίση εθνικής κυριαρχίας είναι γεγονός τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Ανακηρύχτηκε ο ευδαιμονισμός ως κορυφαία επιδίωξη της ζωής μας, για την ικανοποίηση του οποίου προσφύγαμε σε αλόγιστο δανεισμό και καταναλώθηκαν ακόμη και εισερχόμενοι αναπτυξιακοί πόροι από την Ε.Ε. Οι επιδοτήσεις ξοδεύτηκαν σε αγορά διαμερισμάτων, οχημάτων με την πλήρη ανοχή, αν όχι συναλλαγή, του κράτους.

Οι πολιτικοί μας εκλογίκευαν τις υποχωρήσεις στη μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και με αναίδεια επεδόθησαν στη μεταφορά πολιτικών ευθυνών.

Οι εταίροι/σύμμαχοι μας υπήρξαν συναμαρτωλοί στη διαφθορά του ελληνικού συστήματος προμηθειών του ελληνικού κράτους.

Οι εντός κυκλωμάτων έδειξαν ανοχή στο έγκλημα, στην παρανομία. Φθάσαμε στην κρίση που βιώνει η Ελλάδα από την αμαρτωλότητα του πολιτικού κεφαλαίου απέναντι στο έθνος και τις αξίες καθώς και στη διαχείριση του εθνικού πλούτου.

Ερωτήματα

Πως απαντάει στον πολίτη η πολιτική ηγεσία στα ερωτήματα:
Γιατί υποφέρω;
Γιατί ξενιτεύομαι;
Γιατί χλευάζομαι και ταπεινώνομαι;
Γιατί με κοροϊδέψατε με τις υποσχέσεις σας;
Γιατί δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην χώρα μου;

Η απάντηση 

Το «διότι όλοι μαζί τα φάγαμε» προκαλεί και δηλώνει έλλειψη γενναιότητας ανάληψης πολιτικών ευθυνών. Πίσω από την δοκιμασία και την παρακμή του ελληνικού λαού κρύ-βεται το πολιτικό σύστημα «Οι άρχοντες μας απειθούσι, κοινωνοί  κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα »(Π.Διαθήκη, Ησαϊας).

Για τη σημερινή εικόνα της χώρας ταιριάζουν οι λόγοι του Ιερεμία:«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός»; Συνάνθρωποι μας ψελλίζουν «ψωμί», «νερό», «σκεπάσματα», φωνές που συγκλονίζουν την ψυχή μας. Οι δοκιμαζόμενοι είμαστε εμείς, εικόνες του ιδίου Θεού. Η ελληνική κοινωνία, με τα ίδια έργα αγάπης προς τον πλησίον, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα πνευματικού πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του Θεϊκού λόγου: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν. Επείνασα γαρ και  εδώκατε μοι φαγειν, εδίψησα και εποτίσατε με, γυμνός ημην και περιεβαλατε με».

Αυτοκριτική

Σο να κοιταχθούμε στο εσωτερικό μας για να αξιολογήσουμε τις επιλογές μας και εντοπίσουμε τα λάθη μας, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Σο φορτίο της αυτομεμψίας είναι ελαφρύτερο της προβολής δικαιολογιών και μετακύλισης ευθυνών σε άλλους. Είναι με- γάλο κατόρθωμα να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να αναλαμβάνου-με την ευθύνη για το κοινό κακό.

Η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει δείξει τις αρετές αυτές. Προσπάθησε με θεσμικά μπαλώματα και τη λειτουργία των εξεταστικών Επιτροπών να συγκαλύψει πολιτικά εγκλήματα. Δεν προείδε εγκαίρως τα επερχόμενα, δεν διαμορφώθηκε εθνικό σχέδιο χειρισμού της κρίσης, αγνοήθηκε ουσιαστικά η Βουλή. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολιτική εξουσία είναι εκείνη που κομματικοποίησε το κράτος, που εξέθρεψε το λαϊκισμό, που διαστρέβλωσε την λειτουργία του συνδικαλισμού, που προέβη σε διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα, που έδειξε εθελοδουλεία στους λογιζόμενους ως προστάτες. Η ελληνική παιδεία έγινε τόπος προσωπικού πειραματισμού των εκάστοτε υπουργών και σήμερα ουδείς είναι υπερήφανος για την εικόνα της. Λείπει το εθνικό σχέδιο σε βάθος χρόνου, η παραπαιδεία πλούτισε τους επιτήδειους. Στο έθνος χρειάζεται μία άλλη ποιότητα ηγεσίας, αποφασισμένη να παραιτηθεί ταις του βίου πραγματείας. Η αναπαλαίωση του υπάρχοντος πολιτικού κεφαλαίου δεν αποτελεί λύση.
Ο λαός οφείλει να καταδικάσει την πολιτική, ηθική, διανοητική ανεπάρκεια του παρελθόντος και να δώσει χώρο σε φιλοπάτριδες, έντιμους, ικανούς και συνετούς.

Ο ασύνετος άνθρωπος δεν υποφέρεται, είναι ανάξιος διαχειριστής εθνικών θεμάτων.«Άμμον και άλας  και βώλον σιδήρου εύκοπον υπενεγκείν ή άνθρωπον  ασύνετον » (Σοφ. Σειράχ).

Για την επιβίωση μας ως κοινωνία και έθνος δεν αρκεί να μη επαναληφθούν οι αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά θα χρειαστεί προσωπική και συλλογική προσπάθεια για την επικράτηση της αρετής, της δικαιοσύνης και της λογικής του εθνικού συμφέροντος.

Η αμαρτωλότητα του δανεισμού

Ο δανεισμός με στόχο την παραγωγή πλούτου, τμήμα του οποίου θα προορίζεται στην εξυπηρέτησή του, είναι μια θετική επιλογή. Όταν όμως γίνεται για συντήρηση ενός επιπέδου ζωής, υπερβαίνοντος τις δυνατότητες του δανειζόμενου, τότε ο δανεισμός αποβαίνει καταστροφικός. Σε κρατικό επίπεδο αναλώθηκαν τα δάνεια (π.χ. Ολυμπιακοί 2004, εξοπλι-σμοί) με τον πιο αμαρτωλό τρόπο, εν μέσω διαφθοράς και αναστολής τηςπ ατριωτικής συνείδησης.

Η πατερική σοφία λέει ότι ο εθελούσιος περιορισμός των αναγκών είναι πλούτος. Ο Ησίοδος 750π.Χ. συμβούλευε: « Νήπιοι ουδέ ίσασιν όσο πλέον ήμισυ παντός » (οι ανόητοι δεν ξέρουν πόσο καλύτερο είναι το μισό από το όλο).
Εμείς χωρίς δικά μας χρήματα ξοδεύαμε τα δανεικά σε συμπόσια και τελετές και πτωχεύσαμε. «Μη γίνου πτωχός συμβολοσκοπών εκ δανεισμού, και ουδέν σοι  εστίν εν μαρσίππω» Σοφ. Σειράχ (Μη γίνεσαι φτωχός, ετοιμάζων και παραθέτων συμπόσια και τραπέζια με δανεικά χρήματα, όταν δεν υπάρχει τίποτα στο δερμάτινο βαλάντιο σου). Ο οφειλέτης έχει δείξει η ιστορία, γίνεται δούλος του δανειστού. Ο Πλούταρχος στον λόγο του «περί του μη δει δανείζεσθαι» γράφει: «Οι οφειλέτες είναι όλοι δούλοι των δανειστών τους. Είναι δούλοι αναιδών, βαρβάρων, βάναυσων. Οι δανειστές σπέρνουν χρέη τα οποία συνοδεύουν πολλά  βάσανα και πολλοί
τόκοι που δύσκολα ξεριζώνονται και οι οποίοι εξασθενούν και τελικά πνίγουν τις πόλεις».

Το ελληνικό κράτος από συστάσεως του το 1827 υπήρξε θύμα επιβουλής των δανειστών τους (Αγγλία, Γαλλία). Μέσα από τον δανεισμό εξασφάλισαν πλήρη έλεγχο των ελληνικών εξελίξεων. Σο επίβουλο σχέδιο των «προστάτιδων δυνάμεων», εντεταγμένο στη ρύθμιση του Ανατολικού Ζητήματος προέβλεπε αποκλεισμό ανασύστασης της Ρωμανίας ως διαδόχου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τίθεται το ερώτημα:

«Μήπως οι γεωπολιτικοί τριγμοί στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προμηνύουν νέα γεωπολιτική εικόνα; Με ποιο σχέδιο κινούμεθα;»


 Τι προτείνει ο Πλούταρχος;

Φύγε για να απαλλαγείς από τον δανειστή εχθρό και τύραννό σου, που προσβάλει την ελευθερία σου, διαπραγματεύεται/πουλάει την αξιοπρέπειά σου, και αν δεν του δίνεις σε ενοχλεί. Αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε εξαναγκάζει. Η περιγραφή της συμπεριφοράς του δανειστού από τον Πλούταρχο αποδίδει με ακρίβεια τη σημερινή εικόνα της δανειολήπτριας Ελλάδας. Οι εταίροι μας κρατούν τα χαλινάρια και υπαγορεύουν τις κινήσεις μας. Οι πολιτικοί μας υπέκυψαν σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών μας.

Δανεισμός και εθνική ασφάλεια

Σοβαρή συνέπεια του δανεισμού πρέπει να θεωρείται και η αποδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας, όπως και η αδυναμία άσκησης εθνικής πολιτικής. Η εθνική ισχύς της χώρας (οικονομική, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική και διπλωματική) υποφέρει σε περιβάλλον και περίοδο που απαιτείται το αντίθετο.

Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας όταν εκχωρείται μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε άλλους, όταν αδυνατείς να ασκήσεις κυριαρχικά σου δικαιώματα, όταν αδυνατείς να αξιοποιήσεις και προστατεύσεις  τον εθνικό σου πλούτο, όταν ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής μέσα στην χώρα του, όταν αδυνατείς να ελέγξεις την λαθρομετανάστευση, όταν ο λαός έχει περιπέσει σε ένδεια και όταν η πολιτική ηγεσία με λόγια και πράξεις της έχει περιθωριοποιήσει τις Ε.Δ. και τα Σ.Α.

Είναι πολιτική μικρότητα και ανευθυνότητα να αποκαλούνται στελέχη την Ε.Δ. καραβανάδες, τραμπούκοι και αντιπαραγωγικοί.

Σε ανθρώπους που δεσμεύτηκαν με θυσία ζωής δια όρκου στην εκτέλεση του καθήκοντος οφείλεται τιμή και σεβασμός. Η γενική χρήση του όρου ένστολοι για τα στελέχη των Ε.Δ. και των Σ.Α., νέο αντίγραφο αμερικανικής κοπής, εισβάλει απωθημένα και ουδέποτε ίσχυε στην ιστορία μας.

Προσδοκία πολιτικής αλληλεγγύης εταίρων στην εξισορρόπηση εξωτερικών απειλών

Μου είναι δύσκολο να πιστέψω σε εταιρική (και συμμαχική) αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση εξωτερικών προκλήσεων ασφάλειας της χώρας. Τη δυσπιστία μου εδράζω σε τρεις λόγους:

Πρώτον – Στην υπερτριακονταετή περίοδο της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας δεν λειτούργησαν στη βάση δικαίου αλλά με καθαρά γεωπολιτικά κριτήρια. Περιορίστηκαν σε συμβουλές και πιέσεις προς την Ελλάδα.
Δεύτερον – Οι Ευρωπαίοι άφησαν τις ΗΠΑ να έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στον χειρισμό κρίσεων στη ΝΑ Ευρώπη και Α. Μεσόγειο.
Τρίτον –  Η στάση των εταίρων στην τρέχουσα κρίση επιβεβαίωσε ότι απουσιάζει η στρατηγική αντίληψη και επικρατεί η λογιστική.

Είμαστε μακριά ακόμη από μια Ε.Ε. συγκροτημένη σε ενιαία πολιτική οντότητα. Ο Βορράς δεν θέλει να μεριστεί τα προβλήματα της περιφέρειας και ως εκ τούτου μένει ανοικτό το ενδεχόμενο μη πραγμάτωσης της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας.

Είναι καιρός να επανεκτιμήσουμε στην Αθήνα (όχι στις Βρυξέλλες) και τα περιθώρια αναζήτησης εξωευρωπαϊκών στρατηγικών συνεργασιών.  Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι τους εταίρους να έχουν βυθίσει το ράμφος τους στον υπερχρεωμένο Έλληνα. Ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι ντροπή για την ελληνική πολιτική μας ηγεσία.

Σε ένα κόσμο που αλλάζει με όρους γεωπολιτικής και γεωοικονομικής θα ανέμενε ο Ευρωπαίος πολίτης να απασχολούν την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία τα μακροπροβλήματα και να μην εγκλωβίζεται αυτή στα νομισματικά και μόνον.

Στο να αυτοθαυμάζονται οι Βορειοευρωπαίοι για τη δύναμη τους την οικονομική και να καυχώνται με έπαρση και αλαζονεία, ενώ έχουν εναποθέσει τη στρατηγική διόπτρα και παραβλέπουν το στρατηγικό χρόνο, αποτελεί ανοησία. Ο πλούτος μιας χώρας δεν είναι μόνον υλικός αλλά και πνευματικός. Η εικόνα μιας χώρας δεν μετράται στον μικρόχρονο αλλά τον μακρόχρονο.

Οι ταπεινωτικές αναφορές για τους Έλληνες από βορειοευρωπαίους πολιτικούς και ΜΜΕ να μην μας πτοούν αλλά να ενεργοποιούν το φιλό-τιμο και τη σπουδή  για την οικονομική απεξάρτηση από τους δανειστές.
Είμεθα υπερήφανοι ως Έλληνες διότι σε ιστορικές στιγμές για ην Ευρώπη και τον κόσμο στα διλήμματα: ελευθερία ή θάνατος, αξιοπρέπεια ή συμβιβασμός, αντίσταση ή βούτυρο, προτιμήσαμε τα πρώτα και περιφρονήσαμε τα δεύτερα.
Η ταυτότητά μας, παρά την κρίση που διερχόμεθα, συνεχίζει να προσδιορίζεται από την αγάπη και τον πολιτισμό. Αγαπήσαμε τον πολιτισμό, δημιουργήσαμε πολιτισμό και ως κοινωνία (λαός + εκκλησία) δείχνουμε αγάπη στον πλησίον χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκεύματος.

Το αίτημα της δικαιοσύνης

Στην κοινωνία επικρατεί το αίσθημα της αδικίας, όπως αυτή εκδηλώνεται με τις προσωποληψίες, την παρανομία, την αναξιοκρατία κ.α. Χρειάζεται να υπακούμε στο δίκαιο και να αντιστεκόμαστε στην αδικία, διότι αυτό απαιτεί ο πολιτισμός μας και το εθνικό συμφέρον. Η δικαιοσύνη έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αυθαιρεσία «Όσοι βγάζουν σωστές αποφάσεις και δεν βγαίνουν έξω από το δίκαιο, τούτων η πόλις ευημερεί,και ευτυχεί ο λαός που ζει σ΄αυτήν » (Ησίοδος).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνδέουν τα Πάθη της οικουμένης με τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό. Η σημερινή κρίση είναι εμπαιγμός του ανθρώπου, η πνευματική χαλάρωση οδηγεί σε δοκιμασίες. Ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μαστιγώνει τον άνθρωπο (λαό) αλλά μέσω των δοκιμασιών τον παιδαγωγεί. Θα πρέπει από την δοκιμασία που διερχόμεθα ως κοινωνία να εξέλθουμε ωριμότεροι, πνευματικώτεροι και συνετοί.
«Ιδού εγώ επάγω επί τον λαόν τούτον τον καρπόν της αποστροφής αυτών ….. Εγώ ψωμιώ αυτούς οδύνην και ποτιώ αυτούς ύδωρ πικρόν » (Ιερεμίας).

 Η νεολαία σε σύγχυση

«Το μεγαλύτερον απ’ όλα τα συμφέροντα της Πατρίδος μας είναι η χρι στιανική και εθνική εκπαίδευσις των Ελληνοπαίδων» (Ι. Καποδίστριας 1Δεκ. 1827).

Η πολιτική ανεπάρκεια, ο καιροσκοπισμός και η διαπλοκή με μεγαλοσυμφέροντα εξέθρεψαν την παραπαιδεία, αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης και έχουν οδηγήσει τη νεολαία σε σύγχυση, χωρίς ελπίδα.

Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από την μεταπολίτευση καικατέστη αδύνατον να συμφωνηθεί και πραγματωθεί ένα εθνικό σχέδιο μακράς πνοής.

Η Ελλάδα οφείλει να στηρίξει τις ελπίδες διακεκριμένης παρουσίας μέσα στον κόσμο, να πάρει την θέση που της ανήκει, στον πλούτο της γνώσης και την αρετή. Παραμένει ανησυχητικό το φαινόμενο της ελλιπούς γνώσης από τους Ελληνόπαιδες της γλώσσας και της Ιστορίας. Αποτελεί σύμπτωμα πνευματικής άνοιας (αλτσχάιμερ) το περιορισμένο λεξιλόγιο της νεολαίας.

Η αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών με την επιχειρούμενη αλλοίωση της Ιστορίας και την αφαίρεση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων από δημόσια καταστήματα συντελούν στην έτι περαιτέρω αποδυνάμωση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων.

Όταν καλούμεθα να επιλέξουμε μεταξύ αθεϊσμού και Ορθοδοξίας, και μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών αδίστακτα επιλέγουμε Ορθοδοξία και Αθήνα. Επί χρόνια, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλλιεργήθηκε η ανυποταξία, η αναρχία, η σύγχυση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η αποστροφή από την Ελληνική και Ορθόδοξη Παράδοση. Η αποχή εκ των μαθημάτων, οι καταλήψεις Πνευματικών Ιδρυμάτων, η καταστροφή της εκπαιδευτικής υποδομής αποτελούν μορφές διεκδίκησης. Ασφαλώς και η νεολαία ως ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει δικαίωμα να βουλεύεται και εκφράζεται και να αγωνίζεται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά αυτά με πολιτισμένο, νηφάλιο διάλογο και επιχειρήματα, όχι με καταστροφές που καλείται να αποκαταστήσει ο Έλληνας πολίτης.

Χρειάζεται να αυξηθεί ο κόπος της γνώσης, να δείξουμε φιλοπατρία, να αποδεχθούμε θυσίες και να αγαπήσουμε την αρετή για να δουν τα μάτια της νεολαίας ένα χαμόγελο στο αύριο.

  Έξοδος από την κρίση

Στις διαπιστώσεις και τα μοιρολόγια πρέπει να διαδεχθούν σχέδια κα ενέργειες εξόδου από την κρίση. Να μην αφήσουμε την πατρίδα μας να ξεψυχήσει υπό το κράτος της σκληρής δοκιμασίας που διέρχεται. Να ζήσουμε τον χρόνο με τη διάσταση του μέλλοντος, να καλύψουμε το ερώτημα: «Τι γαρ ουν ημείς ποιήσωμεν»;

Στις φλόγες που καίνε την ελληνική ψυχή εμείς, με τα λάθη μας καιτις αμαρτίες μας, τις ανάψαμε, και εμείς πρέπει να τις σβήσουμε για να αποφευχθεί η ερήμωση του τόπου. Ακόμη περισσότερο, να τις μετατρέψουμε σε δροσιά του αγώνα που οφείλουμε κάνουμε. Να εμπιστευθούμε τις δυνάμεις μας, να ενεργήσουμε με αυτοπεποίθηση στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος. Ας μη φοβηθούμε τον ονειδισμό ανθρώπων και να μη ηττηθούμε, υποκύπτοντες στην αλαζονεία τους. Ας μη μας φοβίζουν, ούτε να μας κάμπτουν, ο λοιδωρίες και ταπεινωτικές συμπεριφορές ορισμένων ανι-στόρητων άμα και αγενών της βόρειας Ευρώπης.
Καταθέτω σκέψεις, ως απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, εκτός του πεδίου της οικονομίας. Επιμένω στο πνευματικό (υπό την ευρεία έννοια) χαρακτήρα της δοκιμασίας. Στον τομέα αυτό διαθέτουμε ίδιον δυνατό φως, τον πολιτισμό μας, την Ορθόδοξη Παράδοση και την Ιστορία μας. Δεν έχουμε ανάγκη τη Δύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποβάλουμε την αμαρτωλότητά μας που επιδείξαμε έναντι του Θεού, πατρίδας και συμπολιτών μας. Καλοδεχούμενη είναι η μεταφορά από τους εταίρους τεχνογνωσίας σε ζητήματα οργάνωσης
- λειτουργίας-ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα πρέπει να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το επουσιώδες και να προταχθεί το συλλογικό από το ατομικό.
Ως πολίτες αυτής της χώρας, την ώρα αυτή η θέση μας δεν είναι στους θεατές του σε εξέλιξη του ευρισκομένου δράματος, αλλά στους συμμετέχοντες στην λύση του δράματος. Είμεθα ένα καράβι τσακισμένο με αβαρίες μεσοπέλαγα. Η αντοχή του συνεχώς μειώνεται, ο χρόνος πιέζει, ο κυβερνήτης είναι ζαλισμένος και ο λαός, στον ρόλο του εφοπλιστή, αφού ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση είναι υπεύθυνος να επιλέξει τόσο το λιμάνι προορισμού όσο και τον αξιόπιστο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία).

Τα μείζονα εθνικά μας θέματα παιδεία, νεολαία, ασφάλεια, μεταναστευτικό, οργάνωση κράτους, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια κ.α. θα πρέπει να αποτελέσουν τον κορμό ενός εθνικού σχεδίου που θα διαμορφωθεί  και αποφασιστεί στην Αθήνα.

Είναι ώρα να μετρήσουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας με την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Να πιστέψουμε ότι όταν η πόλη ευτυχεί τότε και ο πολίτης είναι ευτυχής.

Καθοριστική στην πορεία της χώρας είναι η ποιότητα του πολιτικού της κεφαλαίου, και ως εκ τούτου στη δημοκρατία ή συμμετοχή του πολίτη στην εκλογή της ηγεσίας του θα πρέπει να είναι υπεύθυνη. Θα χρειαστούμε πραγματικούς ηγέτες ικανούς να διαχειριστούν τα εθνικά θέματα, παραιτούμενοι ταις του βίου πραγματείαις ίνα τω στρατολογήσαντι  (έθνος) αρέσουν.

Ο ηγέτης απευθύνεται προς τον λαό με συνετό λόγο και τον εμπνέει με το παράδειγμά του. Έχει το θάρρος να του πει: «όψεσθε απ’εμού και ούτω ποιήσετε» (Κριταί Ζ, 17)

Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού ηγέτη με αίσθηση της αποστολής, με αγνότητα φιλοπατρίας, με ευγενή αισθήματα, ελκόμενος από το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα. Όχι μόνον παραιτήθηκε του δικαιώματος αποζημίωσης αλλά διέθεσε και όλες τις οικονομίες του (25.000 γαλλικά φράγκα) για να στείλει στην Ελλάδα παξιμάδια και πυρομαχικά. Έγραφε σε επιστολή τον Νοέμβριο1827 «….ύστερον από όλα αυτά δεν έχω τίποτε να δώσω επειδή δεν μένει πλέον τίποτε και το αδύνατον ουδείς πράττει».

Ο λαός έχει ευθύνη να επιλέξει ηγέτες συνετούς, φιλοπάτριδες, φιλόθεους, οξύνοες, ρεαλιστές, με καταγεγραμμένα την εντιμότητα, την λιτότητα χρήσης του δημοσίου πλούτου, την παραίτηση δικαιωμάτων, τον μη πλουτισμό κατά την άσκηση της εξουσίας. Οι αδοκίμαστοι, νέοι πολιτικοί, θα πρέπει να έχουν διέλθει της διαδικασίας «άξιος», πριν την υποψηφιότητά τους, από την τοπική κοινωνία που θα εκπροσωπήσουν. Η δημοκρατία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα εφόσον οι Έλληνες πολίτες ενδιαφερθούν για τα κοινά και διεκδικήσουν απολογισμό από τους άρχοντες.

Επιτέλους, να υπάρξει άρωμα ήθους, αρετής και φιλοπατρίας στους πολιτικούς μας ηγέτες και ευρύτερα σε όσους ηγούνται κρατικών δραστηριοτήτων.
Τούτο να γνωρίζουμε ότι, όσο πιο μακριά σταθούμε από το χρέος μας τόσο πιο κοντά θα βρίσκεται ο τάφος της Ελλάδας.

Πιστεύω ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας έχουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν ως υπόδειγμα στη μεταμόρφωση της δημόσιας λειτουργίας, στην οποία θα επικρατήσει η πειθαρχία, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος/μέτρηση του αποτελέσματος, η λιτότητα, η δικαιοσύνη, το συμφέρον τους έθνους.

Χρήστος Λυμπέρης – Ναύαρχος ε.α., τ. Α/ΓΕΕΘΑ

Δημοσιεύθηκε αρχικά στο “Βήμα Αλιάρτου”
 Σημείωση: Ίδε εκτεταμένα στο βιβλίο μου “Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ” Απρ. 2011 εκδόσεις Εν πλω.
—
πηγή φωτογραφίας: thiva-press.blogspot.com

9

Παγκόσμια κυριαρχία

Η αισιοδοξία και τα ωφέλη της

       

Γιατί και από πότε τρώμε μπακαλιάρο του Ευαγγελισμού ;

Γιατί και από πότε τρώμε μπακαλιάρο του Ευαγγελισμού

Κατηγορία: ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Ως γαστρονομικό έθιμο για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου έχει καθιερωθεί  ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά – είναι  δηλαδή το «πιάτο» της ημέρας- αν και υπάρχουν και συνταγές διαφορετικές.

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων

Για ποιoν λόγο όμως η παράδοση επέλεξε αυτό το ψάρι;Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι υπήρχε κάθε μέρα σχεδόν διαθέσιμο, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα -ορεινές και τις απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας που ήταν άλλωστε και οι πιο φτωχές – ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση.

Και αυτό καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς  φτηνά ως παστό προιόν και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, άρα ήταν και ασφαλές από πλευράς  υγειηνής..

Είτε έβρεχε είτε ο καιρός εμπόδιζε το ψάρεμα, οι πιστοί ήξεραν ότι θα βρουν παστό μπακαλιάρο ακόμη και στα μικρά μπακάλικα.Εκτός απο τηγανιτό σε άλλες περιοχές  έχουν μια  πολύ νόστιμη συνταγή, η οποία ξεφεύγει από το συνηθισμένο πιάτο, είναι αυτή του κοκκινιστού μπακαλιάρου με λίγα χόρτα  και μπορεί να συνδυαστεί φυσικά με σκορδαλιά.

Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ. Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους, οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο».

Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στη χώρα μας, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε , όπως είπαμε, μέσω της σαρακοστιανής νηστείας.

Ιστορικά, εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Άγγλοι, οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Έλληνες ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι…»!

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Έλληνες ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι…»!

Ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης υπήρξε ο πιο αγαπητός αντάρτης. Το 1785 έγινε αρματολός και δύο χρόνια αργότερα έγινε «κλέφτης» στην Πελοπόννησο και πολεμούσε τους Τούρκους.
Την 1η Δεκεμβρίου 1818, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και από τον Ιανουάριο του 1821, ξεκινάει τις προετοιμασίες για το Μεγάλο Αγώνα του υπόδουλου ελληνισμού ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς, της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου που είχε «καταντήσει» άντρο της διοικητικής και στρατιωτικής δύναμης των τούρκων ήταν το πρωταρχικό του μέλημα. Τελικά στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, η Τριπολιτσά είναι και πάλι ελεύθερη, χάρη στις μάχες των ελλήνων παλικαριών που στάθηκαν σαν δέντρα αγέρωχα μπροστά στον τούρκο εισβολέα.
Μετά από ένα μήνα, στις 23 Ιουλίου 1822, ο Κολοκοτρώνης χτυπάει το Δράμαλη στα Δερβενάκια, πετυχαίνοντας την πιο σημαντική νίκη της επανάστασης, αποδεικνύοντας ότι υπήρξε μία εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία.
«Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους»
Ο Κολοκοτρώνης είχε συνειδητοποιήσει ότι οι Έλληνες έπρεπε να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις. «Ό,τι κάμομε θα το κάμομε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα από τους ξένους» έλεγε και ξαναέλεγε κρατώντας έτσι υψηλό το σθένος και το φρόνημα των Ελλήνων.

Για αυτό και πάντα τους αποκαλούσε Έλληνες, θέλοντας να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την ιστορία που κουβαλάνε, την κληρονομική τους μεγαλοσύνη και την υψηλή τους αποστολή για τη σωτηρία ολόκληρου του ελληνικού έθνους και τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Πού να το φανταζόταν, ότι σχεδόν δύο αιώνες μετά, η φράση του θα ακουγόταν τόσο -δραματικά- προφητική και επίκαιρη!
Ευτυχώς η «προφητεία» του παππού του, δεν επιβεβαιώθηκε!
Όταν απέτυχε η επανάσταση του 1770, τα λεγόμενα Ορλωφικά, οι τούρκοι ανελέητα έσφαζαν τον άμαχο πληθυσμό. Ανάμεσα σε όσους έφευγαν για να γλιτώσουν από το αβυσσαλέο μίσος του κατακτητή που ξερίζωνε κεφάλια στο διάβα του και κάρφωνε μαχαίρια στις καρδιές, ήταν και η μάνα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Αν και ετοιμόγεννη, μαζί με το υπόλοιπο πλήθος πήρε το δρόμο προς τη Μεσσηνία και από εκεί προς το  Ραμαβούνι, για να γλυτώσει και εκείνη αλλά και το παιδί που κουβαλούσε στα σπλάχνα της.
Στις 3 Απριλίου 1770, Δευτέρα του Πάσχα, την έπιασαν οι πόνοι. Ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι, που θα γινόταν ο πιο διάσημος Έλληνας, ο πολέμαρχος Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Κάτω από ένα δέντρο φτελιάς είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Γέρος του Μοριά και μύρισε τον αέρα, ένα αέρα βρώμικο από τα χημικά. Τότε λες και έκανε μια «μυστική συμφωνία» με το Θεό να «καθαρίσει» τον ελληνικό αέρα.
Ο παππούς του, Γιάννης Κολοκοτρώνης, όταν έπαιρνε τα συχαρίκια για τον ερχομό του αρσενικού εγγονού, κουνούσε θλιβερά το κεφάλι του μονολογώντας: «Εάν τύχει και γλυτώσουμε τώρα από το τουρκικό μαχαίρι, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά, αλλά ποτέ ούτε εκείνος ούτε εκείνα δεν θα δουν τη λευτεριά μας».
Το παιδί που γεννήθηκε την ώρα της φυγής και της μεγάλης σφαγής, έγινε στρατάρχης του ’21 και πολέμησε για το ύψιστο αγαθό που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα: Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ειρωνεία της τύχης ή το οξύμωρο του πράγματος;  Δεν ξέρουμε. Αλλά ένα είναι σίγουρο: ευτυχώς για όλους τους Έλληνες, πόσο λάθος είχε ο παππούς του!!
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έφυγε από τη ζωή στις 4 Φεβρουαρίου 1843.
ΠΗΓΗ: pyles.tv

ΤΕΤΑΡΤΗ, 14 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

0 ΣΧΟΛΙΑ

---

Για τον Χρήστο Λαμπράκη και το Μέγαρο Μουσικής

ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ

---

Μνήμη Αλεξάνδρας Τριάντη

Μόλις έχει συμπληρωθεί ένας χρόνος από τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη και το ΔΟΛιο οικοδόμημά του καταρρέει. Καταρρέουν οι εφημερίδες, το Mega, οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, το Ίδρυμα Λαμπράκη, ο φερώνυμος δημοσιογραφικός Οργανισμός και κυρίως το θαυμαστό υβρίδιο πολιτικοπολιτιστικής διαπλοκής που λέγεται Μέγαρο Μουσικής. Ο Παρθενώνας της νεότερης Ελλάδος, όπως το ονόμασε και η ανηκέστου μνήμης Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου. Και το οποίο πέρσι έκλεισε 20 χρόνια λειτουργίας. Η αλήθεια αναμφισβήτητα είναι πως το Μέγαρο, η ιδεοληπτική εμμονή του μελομανούς Λαμπράκη, έβαλε τον τόπο, έστω και μέσω αποκλεισμών, σατραπισμών και μηχανορραφιών, στο σύστημα της διεθνούς σοβαρής μουσικής. Έστω και διαπράττοντας συμψηφισμούς του τύπου «ο Νταλάρας ή η Αρβανιτάκη στο Μέγαρο» για λόγους επιβίωσης. ΄Η, έστω, μη επιτρέποντας στην ΚΟΑ να κάνει πρόβες στους χώρους του. Το Μέγαρο έγραψε ιστορία. Με τι κόστος όμως και σε βάρος ποιων άλλων προτεραιοτήτων, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πολύ πικρή για όσους εμπλέκονται στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας. Μιλώ έτσι γιατί είμαι ίσως από τους ελάχιστους, μετά τον Χρήστο Παπουτσάκη και τον Αντώνη Καρκαγιάννη, που άσκησα κριτική στην πολιτεία Λαμπράκη κυρίως μέσα από τις στήλες του περιοδικού «Αντί», του οποίου ήμουν βασικός συντάκτης για δέκα περίπου χρόνια. Κατά καιρούς ο Κίτσος Τεγόπουλος και η «Ελευθεροτυπία» έβαλλαν εναντίον του Λαμπράκη, όχι όμως για να ψέξουν τις πολιτικές του παρεμβάσεις, αλλά περισσότερο για λόγους ανταγωνισμού. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σταμάτησα να γράφω τη σαββατιάτικη επιφυλλίδα μου στην εφημερίδα όταν δεν δημοσιεύτηκε, πριν από 5 περίπου χρόνια, κείμενό μου εναντίον του ΔΟΛ, μετά από παρέμβαση του τότε εκδότη Θανάση Τεγόπουλου και του τότε αρχισυντάκτη Σήφη Πολυμίλη. Σήμερα ο πρώτος είναι στο σπίτι του και ο δεύτερος στο… «Βήμα».

Πρέπει εδώ να ειπωθεί πως ο Χρήστος Λαμπράκης, άνθρωπος αγοραφοβικός και κρυψίνους, ευφυέστατος όμως και άκρως οργανωτικός, κυβέρνησε την Ελλάδα από το παρασκήνιο για περισσότερα από 30 χρόνια, ενώ παράλληλα υπήρξε, μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου, η τρίτη σημαντικότερη πολιτική προσωπικότητα που διαμόρφωσε το κλίμα της Μεταπολίτευσης.
Επίσης ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν, μετά τη Μελίνα Μερκούρη, ο άτυπος πλην διαχρονικός υπουργός Πολιτισμού εφόσον ο ίδιος διόριζε, συνελόντι ειπείν, κοινοβουλευτικούς υπουργούς Πολιτισμού της αρεσκείας του και εφόσον ουδείς πρωθυπουργός τολμούσε να επιλέξει προϊστάμενο στο κακόφημο κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας ο οποίος δεν θα είχε καλές σχέσεις με τον ΔΟΛ. Ο μόνος που πειραματίστηκε εν ου παικτοίς υπήρξε ο Κωστάκης Καραμανλής, ο οποίος αυτοκαταστροφικός ων, τοποθέτησε το εκρηκτικό δίδυμο Τατούλη - Ζαχόπουλου στο ΥΠΠΟ μπαχαλοποιώντας ένα σύστημα που δούλευε... όπως δούλευε. Ο Τατούλης επιχείρησε να ελέγξει το Δ.Σ. του Μεγάρου, ενώ το Megaron Plus τύποις οργανωνόταν από το υπουργείο του αλλά και πάλι ο Λαμπράκης παρέμενε αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος και έκανε ό,τι ανέκαθεν ήξερε να κάνει. Να βυσσοδομεί μέσω των πραιτοριανών του και του alter ego Σταύρου μεθοδεύοντας την υπονόμευση πρωθυπουργών ή αρχηγών κομμάτων που βρίσκονταν στα πρόθυρα της εξουσίας και στήνοντας πάνω σε άλογα νεκρούς Ελ Σιντ, όπως π.χ. τον Έβερτ επί Μητσοτάκη, τον Βενιζέλο επί Σημίτη, την Ντόρα επί Καραμανλή, τον Βενιζέλο επί Παπανδρέου κ.ο.κ. Αυτά όμως είναι μέσα στους κανόνες του πολιτικού παιγνίου και τα ίδια συνέβαιναν και επί Ελένης Βλάχου, τότε που στην «Καθημερινή» δεν έκανε κουμάντο μέχρι κι ο… Μαρινάκης. Αυτό που όμως ήταν το μέγα, το ιστορικό ατόπημα του Χρήστου Λαμπράκη, σχετιζόταν με τη θηριώδη χορηγία που αποσπούσε από το ΥΠΠΟ για το Μέγαρο – παράλληλα με τις χορηγίες όλων των επιφανών οικογενειών της χώρας και των τραπεζικών οργανισμών –, αποστερώντας έτσι ζωτικά κεφάλαια από οποιαδήποτε άλλη πολιτιστική δραστηριότητα. Υπήρξαν φορές που το Μέγαρο απορροφούσε από το 1/3 ώς τα 2/3 (sic) του προϋπολογισμού του ΥΠΠΟΤ αφήνοντας έτσι χωρίς πόρους π.χ. τεράστια ανασκαφικά προγράμματα σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη ώς τον Έβρο, αναστηλώσεις ή ανεγέρσεις μουσείων, τη Λυρική Σκηνή, τις κρατικές ορχήστρες, τις κρατικές σκηνές, το ΕΚΕΒΙ κ.λπ.
Η φεουδαλική λογική του Λαμπράκη δεν ήταν απλώς το Μέγαρο αντί όλων των άλλων. Ήταν το Μέγαρο εναντίον όλων των άλλων.
Πράγμα τρομαχτικό για έναν τόπο που μόλις επιχειρούσε να χτίσει μια συνεπή πολιτιστική πολιτική. Όπως π.χ. συνέβη επί υπουργίας Μπένου. Απλά πώς ήταν δυνατό να υπάρξει αντίλογος στη μονοκρατορία Λαμπράκη όταν λ.χ. ακόμα και η Μελίνα φοβόταν τον τότε υφυπουργό της Θάνο Μικρούτσικο επειδή τον υποστήριζε ο ΔΟΛ και τον προάλειφε για υπουργό; Όπερ βέβαια και εγένετο. Κι έπειτα, με τη σειρά του, ο Μικρούτσικος ανέβασε όπερα στο Μέγαρο, την «Ελένη» αν ενθυμείσθε, σε λιμπρέτο Χρήστου Λαμπράκη. Τα γέλια που κάναμε τότε στο «Αντί» πριν ενσκήψουν οι διάφοροι ζήσηδες ακόμη ακούγονται στη Δεινοκράτους.
Αλλά έστω· κι αυτό το αμάρτημα της αλαζονείας ας είναι συγγνωστό. Το άλλο όμως της πλεονεξίας είναι ασυγχώρητο· και εδώ ο Λαμπράκης έχει συστηματικά δημιουργήσει δύο πληγές: α) Το θέμα δεν ήταν πως ο ίδιος ως παντοδύναμος ασκούσε εξουσία. Το θέμα είναι πως κι όλοι οι παρατρεχάμενοί του, εξ αυτού έλκοντες το θείον φως, ήσαν συχνά βασιλικότεροι του βασιλέως. Και, συχνότερα, ερήμην του. Δείτε ας πούμε με τι ύφος εκφωνούν τις ειδήσεις οι σταρ του Mega. Αισθάνεσαι πως αισθάνονται σαν μικροί πρωθυπουργοί. Αυτό είναι ένα επίτευγμά του, το οποίο, δίκην ευεργετικού, καλύπτει όλο το φάσμα της γιαλαντζί παραδημοσιογραφίας φτάνοντας ώς το... Kontra. Ο αόρατος Λαμπράκης έδωσε στον οποιοδήποτε μιντιακά εμφανιζόμενο μιαν ευλογία ισχύος θεσμικής. Αυτά πληρώνουμε σήμερα. Παράλληλα η εξουσία του απλωνόταν και εδραιωνόταν σ’ ολόκληρο το πολιτιστικό φάσμα. Έτσι, ποικίλοι διευθυντές ή διευθύντριες μουσείων, ανώτατα στελέχη της Λυρικής ή λοιπών πολιτιστικών οργανισμών, απλώς δεν υφίσταντο αν δεν είχαν την έγκρισή του. Όλες αυτές τις δεκαετίες δεκάδες πολιτιστικάριοι σταδιοδρόμησαν έχοντας σαν βασικό τους προσόν την εύνοια… Εκείνου. Εμπρός στη θέληση του Λαμπράκη οι πολιτικά υπεύθυνοι καθίσταντο ανεύθυνοι σαν… Πρόεδροι Δημοκρατίας.
Κι αυτά όμως μπορούν να παραγραφούν κυρίως επειδή η παντοδυναμία Λαμπράκη κατεδείκνυε δραματικά την ανυπαρξία κράτους. Κι αυτό δεν μπορεί επ’ ουδενί να πιστωθεί αποκλειστικά στον ΔΟΛιο άρχοντα. Πίσω από τον ικανό Λαμπράκη εκατοντάδες ανίκανοι ή τυχοδιώκτες απέκτησαν υπόσταση, έχτισαν οικονομικές ή πολιτικές καριέρες, έγιναν υπουργοί, παραλίγο πρωθυπουργοί κ.λπ.
Και ο Κολοφώνας: β) Ο Χρήστος Λαμπράκης γράφοντας στα παλαιότερα των κατά πάγια συνήθεια πολύ παλαιών του υποδημάτων – ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά λιτά – νόμους, δικαστήρια, πολεοδομίες υπουργικές αποφάσεις – καλά τώρα! –, Συμβούλια Επικρατείας κ.λπ., επέμεινε ώσπου τελικά κατάφερε να χτίσει την εξόφθαλμα παράνομη, φαραωνική υπόγεια όπερά του μέσα στο πάρκο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων σε σχέδιο απολύτως προσωπικό και χωρίς κατ’ ουσίαν αρχιτέκτονα! Παράλληλα «έσκαψε» ένα πανάκριβο εκθεσιακό - συνεδριακό κέντρο – το γνωστό και ως Άμπου Ντάμπι –, θέλοντας έτσι να αφομοιώσει πλήρως την ΕΛΣ και οποιονδήποτε άλλο μουσικοκαλλιτεχνικό θεσμό, π.χ. το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, θα τολμούσε να υπάρχει εκτός Μεγάρου. Όλα αυτά στοίχισαν αμύθητα ποσά, στα οποία ο Λαμπράκης δεν συνέβαλε καθόλου και για τα οποία εγγυόταν το κράτος. Από κοντά και το Μέγαρο Θεσσαλονίκης, ένα άθλιο αρχιτεκτόνημα με τεράστιες φιλοδοξίες, ανοίγματα και εξίσου τεράστια αδιέξοδα σήμερα!
Τι μέλλει γενέσθαι; Ποιος θα πληρώνει για το κολοσσιαίο άνοιγμα του Μεγάρου Μουσικής; Μα βέβαια το υπερχρεωμένο και πτωχευμένο κράτος που τέθηκε εγγυητής για τα τραπεζικά του δάνεια. Όπερ σημαίνει ότι ο Χρ. Λαμπράκης έκανε το κέφι του χρησιμοποιώντας – κι αυτός – δημόσιο χρήμα και μάλιστα χωρίς να λογοδοτεί πουθενά. Σήμερα την ευθύνη του Μεγάρου έχει ένας ικανός άνθρωπος, που όμως γνωρίζει πόσο αξεπέραστα είναι τα αδιέξοδα. Ο Ιωάννης Μάνος. Κυρίως γιατί ο συγκεκριμένος θεσμός σχεδιάστηκε μ’ έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι εξ αρχής ανανταποδοτικός και ελλειμματικός. Το κράτος απέτυχε στη διοίκησή του, όπως απέτυχε εξίσου και ο ιδιωτικός παράγων. Ο Λαμπράκης, όσο ζούσε, απλώς κέρδιζε χρόνο διευθύνοντας προσωπικά το μουσικό παίγνιο «η τυφλόμυγα». Τώρα, οι «Φίλοι του Μεγάρου Μουσικής», το Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία και το ΥΠΠΟΤ ως ανάδοχος φορέας πληρώνουν και τυπικά και ουσιαστικά σφάλματα άλλων. Αναμφισβήτητα το Μέγαρο πρέπει να επιβιώσει, χωρίς όμως τους ηγεμονισμούς και τους βυζαντινισμούς του παρελθόντος.
Αυτόν τον Γόρδιο Δεσμό σήμερα ποιος πολιτικός μπορεί να τον λύσει;
ΥΓ.: Στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου είδαμε τον «Faust» του Gounod σε μια εξαιρετική παραγωγή της ΕΛΣ με αρχιμουσικό τον ίδιο τονν διευθυντή της, Μύρωνα Μιχαηλίδη. Δεν θα έπρεπε η ΕΛΣ, αλλά και η ΚΟΑ, να φιλοξενούνται μόνιμα από το Μέγαρο, το οποίο στήριζε και στηρίζει κατ’ αποκλειστικότητα το ελληνικό δημόσιο; Φαίνεται πως η πολιτική μας ηγεσία τρέμει ακόμα τον Λαμπράκη, έστω και σαν σκιά.

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι επ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Tags:

• Μάνος Στεφανίδης
• Μέγαρο Μουσικής
• Χρήστος Λαμπράκης

---

ΤΟ 4ο ΡΑΪΧ, ΟΙ Η.Π.Α. ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ !!!

ΤΟ 4ο ΡΑΪΧ, ΟΙ Η.Π.Α. ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Τρίτη, 06 Μάρτιος 2012 00:51

Τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα ελέγχει όλους τους Πολίτες, θα τους αστυνομεύει καλύτερα, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται...

Εικόνα «εξωφύλλου»: «Ένας λαός, μία αυτοκρατορία, ένα ευρώ», από το έγκριτο γερμανικό περιοδικό Compact, το οποίο ειρωνεύεται την κυβέρνηση με τη φωτογραφία του Χίτλερ. Σημειώνουμε εδώ ότι, σύμφωνα με τα «εθνικοσοσιαλιστικά σχέδια» του  δικτάτορα η νέα τάξη πραγμάτων, η οποία όφειλε να επιβληθεί στην Ευρώπη, προέβλεπε την «αναδιάταξη» της ηπείρου, με τοπικά και φυλετικά κριτήρια. Στα πλαίσια αυτά, άμεσοι στόχοι ήταν η προσάρτηση πολλών κρατών στη γερμανική αυτοκρατορία (τρίτο ράιχ), η υποχρεωτική μετανάστευση ομάδων των εκάστοτε πληθυσμών, καθώς επίσης η καταπίεση και η λεηλασία ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων – με στρατιωτικά μέσα, αλλά και με τη συμμετοχή της γερμανικής οικονομίας.

“Η Ελλάδα μοιάζει με ένα πολυτελέστατο, πλούσιο κρουαζιερόπλοιο, το οποίο ευρίσκεται στο κέντρο μίας τρομακτικής καταιγίδας, έχοντας καταληφθεί από δύο αντίπαλες «συμμορίες» – οι οποίες επιμένουν ότι, σκοπός τους είναι να βοηθήσουν, αφού διαφορετικά το καράβι κινδυνεύει να βυθιστεί. Οι «πειρατές» έχουν τοποθετήσει δικό τους καπετάνιο, τρομοκρατούν και εκβιάζουν το πλήρωμα, σχεδιάζουν προσεκτικά τη λεηλασία ότι πολύτιμου ανακαλύψουν, ενώ ρίχνουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα τους πιο φτωχούς επιβάτες - ισχυριζόμενοι ότι, μόνο με αυτόν τον τρόπο, ελεύθερο περιττών βαρών δηλαδή, θα καταφέρει το καράβι να ξεφύγει από την τρικυμία” (R.Vial).

“Ο B. Brecht είχε πει κάποτε πως, όταν το Άδικο κυριαρχήσει επί του Δικαίου, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον. Επομένως, ο απλός Έλληνας Πολίτης έχει καθήκον να αντισταθεί, όταν εκβιάζεται σε τέτοιο βαθμό – πολύ περισσότερο όταν η Δημοκρατία στη χώρα του (ότι έχει απομείνει από αυτήν, για να είμαστε ειλικρινείς) κινδυνεύει να καταλυθεί, από τις συγχρονισμένες ενέργειες και τις «απολυταρχικές εντολές» του ΔΝΤ και της Γερμανίας (η οποία ηγείται της Ευρωζώνης).

Προσωπικά βλέπω μία μόνο λύση για την Ελλάδα: τη λαϊκή εξέγερση, εάν θέλουμε να αποφευχθεί το στρατιωτικό πραξικόπημα, με στόχο τη σύλληψη και την καταδίκη της συμμορίας εκείνων των διεφθαρμένων πολιτικών, οι οποίοι οδηγούν τη χώρα τους στην καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά, όποιος από τους γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν εξαφανιστεί, μέχρι να μετρήσει κανείς έως το τρία, θα πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς μοίρα – τη σύλληψη του από τους Πολίτες και την καταδίκη του από την Ελληνική Δικαιοσύνη” (T.Mehner, Γερμανός συγγραφέας, παρεμβάσεις).

“Οι παλαιοί φόβοι επιστρέφουν. Η Γερμανία γίνεται ξανά ισχυρή, ενώ οι Βρετανοί αναφέρονται όλο και πιο συχνά σε ένα 4^οΡάιχ. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες όμως, η Γερμανία δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα 4^ο Ράιχ, αφού η χώρα δεν έχει αποκτήσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, από την 8^η Μαΐου του 1945. Όποιος δεν θέλει να το πιστέψει, του προτείνουμε την πρόσφατη ομιλία του κ. Σόϊμπλε - παρά το ότι ο υπουργός οικονομικών παρέλειψε να «οριοθετήσει» ακριβώς την έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.

Εάν έχει δίκιο, ακόμη και εν μέρει, τότε θα πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά εκείνες τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία είναι μία Ε.Π.Ε., μία μη κυβερνητική οργάνωση ή μία «διοικητική οντότητα» των συμμαχικών δυνάμεων του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε Πολίτες, αλλά εργαζόμενοι – οι οποίοι θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν. Ανεξάρτητα από αυτά, η ομιλία του κ. Σόιμπλε φανερώνει ολοκάθαρα ότι, η Γερμανία είναι κάτω από διεθνή έλεγχο – δεν είναι ανεξάρτητη λοιπόν και δεν παίρνει μόνη της αποφάσεις. Επομένως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα 4^ο Ράιχ, εκτός εάν το επέτρεπαν οι Η.Π.Α. – κάτι που φυσικά δεν είναι εντελώς απίθανο, αφού και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ευρίσκονται ήδη στο δρόμο για το φασισμό.

Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η Γερμανία δεν χρειάζεται την εθνική της κυριαρχία, εάν θέλει να κατασκευάσει ένα 4^ο Ράιχ – αφού θα μπορούσε να τα καταφέρει διαφορετικά, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προτείνω σε όλους αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δύσπιστα μία τέτοια προοπτική, να ανατρέξουν στις απόψεις του Χίτλερ, σε σχέση με μία Ενωμένη Ευρώπη. Βέβαια, δεν γνωρίζει κανείς που ακριβώς κατευθύνεται η ΕΕ, από πολιτικής άποψης – εκτός του ότι, τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα αστυνομεύει όλους τους Πολίτες, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται” (Kopp Γερμανίας).

Ανάλυση

Τα παραπάνω κείμενα, παρά το ότι προέρχονται από πρόσφατες, επίσημες δημοσιεύσεις έγκριτων Γερμανών, μοιάζουν με θεωρίες συνωμοσίας. Εν τούτοις αποδεικνύουν ότι, ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης τους, η οποίασκοπεύει να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια  της «πολιτικής λιτότητας» και του ισχυρού της νομίσματος).   

Παράλληλα γνωρίζουν ότι, ο νεοφιλελευθερισμός των παιδιών του Σικάγου, έτσι όπως επιβάλλεται μεθοδικά από το αμερικανικό ΔΝΤ στην Ελλάδα, με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την κατάργηση της Δημοκρατίας, με το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, με την καταστροφή της μεσαίας τάξης, με τηνεξαθλίωση των μαζών, με τη χρεοκοπία κλπ., εξελίσσεται σε μία τρομακτική δικτατορία της ελίτ – σε έναν άκρατο απολυταρχικό καπιταλισμό καλύτερα, ο οποίος θα είναι ίσως πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.

Φυσικά υποθέτουν ότι, η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή – ενώ δεν θα ξεφύγουν από τα νύχια του ούτε οι πλούσιες χώρες της Ευρωζώνης, ούτε η υπόλοιπη Δύση. Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η πολιτική είτε εξαγοράζεται, είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται - με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της.

Ολοκληρώνοντας λέγεται ότι, η Γερμανία εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ξένη κατοχή – χωρίς Συνθήκη Ειρήνης με όλες τις χώρες που τότε βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση, με μία προσωρινή κατάπαυση πυρός απέναντι της, με απουσία Συντάγματος (διέπεται ουσιαστικά από έναν προσωρινό Βασικό Νόμο ή Grundgesetz), το οποίο θα είχε ψηφισθεί και επικυρωθεί από έναν ελεύθερο γερμανικό λαό καθώς επίσης, το σημαντικότερο, χωρίς καμία κρατική ή άλλη νομική υπόσταση, εντός των εδαφικών της ορίων.

Ειδικότερα, όταν το 1990 άνοιξαν τα σύνορα μεταξύ των δύο Γερμανιών, με νομικούς όρους «μεταξύ των δύο προσωρινών διοικητικών οντοτήτων», τα δύο «κράτη» καταργήθηκαν αυτόματα, με τη μέχρι τότε μορφή τους. Έτσι έπαψε ουσιαστικά να ισχύει ο «βασικός νόμος», χωρίς όμως να έχει ψηφιστεί καινούργιος – πολύ περισσότερο, αφού δεν ακολούθησε ένα νέο Σύνταγμα (θεωρητικά ισχύει ακόμη το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, από το 1919).

Ο βραβευμένος δε με Νόμπελ Γερμανός συγγραφέας G.Grass, στο βιβλίο του «Ερωτήσεις για τη γερμανική ενοποίηση» λέγεται πως γράφει: «Δεν τηρήθηκε το άρθρο-κλειδί του παλιού βασικού νόμου (146), το οποίο διέτασσε ότι, στην περίπτωση της γερμανικής ενοποίησης, έπρεπε να υποβληθεί στο γερμανικό λαό ένα νέο Σύνταγμα».

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, τα οποία αδυνατούμε να εκτιμήσουμε, η Γερμανία δεν είναι στην πραγματικότητα εθνικά κυρίαρχο κράτος. Ενδεχομένως δε, η δανειοδότηση της Ελλάδας από την κρατική της τράπεζα Kfw (η οποία ουσιαστικά συστήθηκε από τις Η.Π.Α. για την ανοικοδόμηση της Δ. Γερμανίας, μέσω του σχεδίου Marshall), όταν όλες οι άλλες χώρες μας δανείζουν οι ίδιες, ως εθνικά κράτη, να το αποδεικνύει. Φυσικά κάτι τέτοιο θα σήμαινε, σε σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη ότι,εκτελεί απλά εντολές των Η.Π.Α. και του σκιώδους χρηματοπιστωτικού συστήματος – κάτι που θεωρούμε πως αποτελεί μία ακόμη θεωρία συνωμοσίας.

Η ΕΛΛΑΔΑ

Είναι πλέον φανερό ότι, η Ελλάδα ευρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα – ανάμεσα σε δύο μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες μάχονται για το χρυσόμαλλο δέρας: την Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτά, η κρίση ρευστότητας του 2009 οδηγήθηκε μάλλον σκόπιμα σε μία κρίση δανεισμού και, στη συνέχεια, σε μία κρίση φερεγγυότητας – με ελάχιστους αντικειμενικούς λόγους.Δυστυχώς, η κυβέρνηση της χώρας δεν έδωσε σημασία στο συγκριτικά πολύ χαμηλό συνολικό χρέος, ούτε στον εξαιρετικά θετικό Ισολογισμό της – όπου το δημόσιο χρέος της είναι κατά πολύ χαμηλότερο από τα περιουσιακά της στοιχεία(δημόσια περιουσία, κρατικές επιχειρήσεις, μεγάλος υπόγειος πλούτος).

Ουσιαστικά θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε την Ελλάδα με μία επιχείρηση, η οποία διαθέτει μεγάλες ανεκμετάλλευτες εκτάσεις, με πλούσιο σε πρώτες ύλες υπέδαφος και θυγατρικές εταιρείες οι οποίες, παρά τη μονοπωλιακή θέση τους, λειτουργούν ζημιογόνα. Η επιχείρηση αυτή, παρά τα μεγάλης αξίας πάγια της, λειτουργεί με ζημίες, λόγω ανεπαρκούς, ανίκανης ή διεφθαρμένης διοίκησης – με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δανεισθεί με βιώσιμο επιτόκιο, αφού οι τράπεζες δεν ζητούν μόνο εγγυήσεις αλλά, κυρίως, κέρδη, με τα οποία να μπορεί να αποπληρώνει τα δάνεια της.

Όταν δε ο νέος οικονομικός διευθυντής μίας τέτοιας επιχείρησης αρχίζει να τη διασύρει, ανακοινώνοντας δημοσίως ότι έχει πολύ μεγαλύτερες ζημίες από αυτές που εμφανίζει στα βιβλία της, χωρίς παράλληλα να παίρνει τα απαιτούμενα μέτρα εξυγίανσης, το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ

Συνεχίζοντας, η Ελλάδα καίγεται, ενώ οι «μηχανισμοί» της συνεργάζονται με τους εμπρηστές – με την Γερμανική Ευρώπη και με το Αμερικανικό ΔΝΤ.

Όπως φαίνεται πλέον καθαρά, είναι πάρα πολύ εύκολο να καταστρέψεις μία σύγχρονη Οικονομία – αρκεί να πείσεις τους Πολίτες της «θυματοποιώντας» τους ότι, έχουν ζήσει πάνω από τις δυνατότητες τους και πρέπει να προσαρμοσθούν σε μαζικά χαμηλότερους μισθούς, με πολύ μικρότερες κοινωνικές παροχές. Έτσι προκαλείς μία καταστροφική ύφεση, η οποία αυξάνει τις δαπάνες, λόγω κλιμακούμενης ανεργίας και μειώνει τα έσοδα, λόγω περιορισμού του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα να εκτοξεύονται στα ύψη τόσο τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, όσο και οι τόκοι εξυπηρέτησης τους, παράλληλα με τη ραγδαία απαξίωση όλων των περιουσιακών στοιχείων.

Η απαξίωση αυτή, σε συνδυασμό με τη μείωση των μισθών, προκαλεί μεταξύ άλλων την αδυναμία εξόφλησης των οφειλών απέναντι στις τράπεζες – οπότε την αύξηση των κόκκινων δανείων η οποία, αργά ή γρήγορα, τις οδηγεί είτε στη χρεοκοπία, είτε στην εκποίηση τους σε εξευτελιστικές τιμές.

Παρά το ότι λοιπόν η πραγματική αιτία των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας δεν είναι άλλη από τις μεθοδεύσεις των εισβολέων, πολύ πριν δραστηριοποιηθούν στη χώρα (ενδεχομένως από το 2008) η εντύπωση, η οποία έχει εσκεμμένα δημιουργηθεί, είναι εντελώς διαφορετική – με έμφαση στο υπερβολικό δημόσιο χρέος της και όχι στο χαμηλό συνολικό ή στους υπόλοιπους θετικούς οικονομικούς δείκτες. 

Εν τούτοις, σύμφωνα με στατιστικές του ΟΟΣΑ, οι οικονομικές επιδόσεις της Ελλάδας μεταξύ των ετών 2000 και 2008 ήταν κατά πολύ υψηλότερες, από αυτές της Γερμανίας (ακόμη και μετά το 2010 το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν σχετικά μικρό – επειδή το δημόσιο χρέος, σε αντίθεση με το ιδιωτικό, είναι πανεύκολο στην επίλυση του).   

Δημιουργήθηκαν περισσότερες θέσεις εργασίας, οι επενδύσεις αυξήθηκαν ταχύτερα (η κατά κεφαλήν παραγωγή στην Ελλάδα, μεταξύ των ετών 2000-2009 αυξήθηκε κατά 25%, στη Γερμανία μόλις κατά 5%), ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε τρεις φορές γρηγορότερα. Εκτός αυτού, σε αντίθεση με τη Γερμανία, οι Έλληνες εργαζόμενοι συμμετείχαν στα κέρδη της ανάπτυξης, σε κάποιοι βαθμό – αφού οι πραγματικές αμοιβές τους αυξανόταν ετήσια κατά 2,6%, όταν αυτές των Γερμανώνσυναδέλφων τους μόλις κατά 0,1%.

Δυστυχώς αυτό το τελευταίο, η μεγαλύτερη αύξηση των μισθών δηλαδή, ήταν το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας - όχι ο υπερβολικός δανεισμός ή όλα τα άλλα που ισχυρίζονται οι καταστροφείς της (γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, έχει το τρίτο χαμηλότερο ιδιωτικό χρέος μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ). Αναλυτικότερα επειδή οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Γερμανούς ή με τους Ολλανδούς, δεν διατηρούσαν χαμηλούς τους μισθούς, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους «εταίρους» τους (dumping), προκλήθηκε στην Ελλάδα ένας ετήσιος πληθωρισμός της τάξης του 3,2% - όταν ο μέσος της Ευρωζώνης διατηρήθηκε στο 2,1% και στη Γερμανία μόλις στο 1,2%. Η διαφορά αυτή οδηγεί υποχρεωτικά, εντός μίας νομισματικής ένωσης, σε έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών – το οποίο έφθασε στη χώρα μας (2008) στο 14% του ΑΕΠ της.

Περαιτέρω, όταν η Ελλάδα αντιμετώπισε προβλήματα δανεισμού από τις αγορές, κυρίως λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης (σε συνδυασμό με την εγκληματική διαχείριση της νέας κυβέρνησης), η Γερμανία την ανάγκασε, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, να υιοθετήσει ένα καταστροφικό πρόγραμμα λιτότητας (παρά το ότι γνώριζε εκ των προτέρων την αποτυχία του, με κριτήριο το αντίστοιχο που εφαρμόσθηκε από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, οδηγώντας τη Γερμανία στον εθνικοσοσιαλισμό).

Τα αποτελέσματα του είναι πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού: το δημόσιο χρέος αυξήθηκε εκρηκτικά (από 120% του ΑΕΠ στο 170%), το ΑΕΠ μειώθηκε πάνω από 15%, ενώ η σκόπιμη ανεργία (χωρίς αύξηση της ανεργίας δεν μειώνονται οι μισθοί, δεν «γκρεμίζονται» οι συλλογικές συμβάσεις και δεν «κατατροπώνονται» τα συνδικάτα) διπλασιάσθηκε στο 21%.

Παράλληλα φυσικά αυξήθηκε ο δανεισμός της Ελλάδας από την ΕΚΤ, μέσω της κεντρικής της τράπεζας (η ΤτΕ οφείλει περί τα 108 δις €, ενώ το 2008 δεν όφειλε τίποτα) και των εμπορικών τραπεζών (περί τα 60 δις €) - αφενός μεν λόγω της μείωσης των καταθέσεων, αφετέρου λόγω της κρίσης αξιοπιστίας της χώρας, με αποτέλεσμα να διακινδυνεύει πλέον και το τραπεζικό της σύστημα.

Φυσικά η Ελλάδα δεν είχε και δεν έχει μόνο θετικά στοιχεία στην Οικονομία της – το αντίθετο μάλιστα, υπήρξαν πολλές υπερβολές και υπερδανεισμός. Υπενθυμίζουμε όμως ότι «Υπάρχουν δύο δυνατότητες για να λεηλατήσεις και να υποδουλώσεις μία χώρα: Η μία από αυτές είναι το ξίφος, τα όπλα. Η δεύτερη είναι η υπερχρέωση» (John Adams, ο δεύτερος πρόεδρος των Η.Π.Α. – 1826).

Επειδή όμως είναι αρκετοί αυτοί, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα ελαττώματα της χώρας μας, με μία τόσο υπερβολική πολλές φορές αυτοκριτική, η οποία ξεπερνάει τα όρια της θυματοποίησης, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να αναφερόμαστε και εμείς.      

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΤΙΜΩΡΙΑ

Η Ευρωζώνη είχε δύο επιλογές για τη σωστή καταπολέμηση της κρίσης δανεισμού της Ελλάδας: την αλληλεγγύη και την τιμωρία. Εάν είχε επιλεχθεί αμέσως η αλληλεγγύη (Μάιος του 2010), αφενός μεν το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλό, ενώ το ΔΝΤ δεν θα είχε εισβάλλει στην Ευρωζώνη, αφετέρου τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ θετικότερα - τόσο για το Ευρώ, όσο και για την Ελλάδα.

Εν τούτοις, η Γερμανία προτίμησε την τιμωρία, με στόχο να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως πειραματόζωο - πιθανότατα για την προώθηση των ηγεμονικών βλέψεων της στην Ευρώπη. Στόχος της ήταν ανέκαθεν και συνεχίζει να είναι η παράδοση της Ελλάδας στην πυρά, η «σταύρωση» της καλύτερα έτσι ώστε,

(α) να μην επιχειρήσει καμία άλλη χώρα της Ευρωζώνης τη διαγραφή μέρους των δημοσίων χρεών της, φοβούμενη τα ελληνικά «δεινά»,

(β)  να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στο ευρώ, συνεχίζοντας να δανείζουν την ίδια με ελάχιστα επιτόκια (κερδίζει τουλάχιστον 40 δις € ετήσια από τη μείωση των επιτοκίων) και

(γ)  να υποταχθούν όλες οι άλλες χώρες-μέλη στην οικονομική παντοδυναμία της, για να ηγηθεί μίας γερμανικής Ευρωζώνης.  

Στα πλαίσια αυτά, πιθανολογούμε πως έχει προγραμματισθεί ήδη ο τρόπος αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σε περίπτωση μη υποταγής της πολιτικής ηγεσίας της στις γερμανικές εντολές – με τη συμφωνία της χώρας μας φυσικά, αφού δεν επιτρέπεται διαφορετικά.

Κατά την άποψη πολλών όμως, η Γερμανία έχει μάλλον επιλέξει το λάθος πειραματόζωο – γεγονός που εμείς πιστεύουμε ότι το γνωρίζει και η ίδια, αλλά αναγκάσθηκε να το κάνει, λόγω του ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε παράλληλα από τις Η.Π.Α. (ως ο Δούρειος Ίππος για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, όπως έχουμε αναλύσει επαρκώς σε παλαιότερα άρθραμας).

ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

Το κοινό νόμισμα, το Ευρώ δηλαδή, ήταν από την αρχή ένας πολιτικός στόχος – σε καμία περίπτωση οικονομικός, αφού η Ευρώπη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένας «άριστος νομισματικός χώρος» (εάν οι τιμές και οι μισθοί στα κράτη-μέλη της ανέβαιναν και έπεφταν συγχρόνως, όταν μεσολαβούσε κάποια αλλαγή στις οικονομικές συνθήκες, κάτι που προϋποθέτει πλήρη κινητικότητα του Κεφαλαίου και των Εργαζομένων μεταξύ όλων των χωρών, τότε θα μιλούσαμε για έναν άριστο νομισματικό χώρο). Ακριβώς για το λόγο αυτό, προσπαθεί η Πολιτική να τη διατηρήσει «τεχνητά» στη ζωή, όσο της είναι δυνατόν.

Εν τούτοις, δεν πρόκειται να τα καταφέρει για πολύ ακόμη, αφού η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης προϋποθέτει μία οργανωμένη «transfer union» - μία ένωση δηλαδή, στην οποία οι πλεονασματικές χώρες θα πρέπει να ενισχύουν κάθε χρόνο τις ελλειμματικές, μεταφέροντας τεράστια ποσά στους προϋπολογισμούς τους. Στην πραγματικότητα όμως είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσε να αποφασισθεί κάτι τέτοιο – πόσο μάλλον αφού δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθυμητό, εκ μέρους των πλεονασματικών κρατών.

Η δεύτερη εναλλακτική λύση θα ήταν μία μακρόχρονη «δημοκρατικοποίηση» της Ευρώπης, με τη βοήθεια εκλογών, νέων Θεσμών, νόμων και συμβάσεων, με στόχο την επίτευξη ενός ομοσπονδιακού συστήματος – των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. «Εθνολογικά» όμως και όχι μόνο, πρόκειται μάλλον για μία ουτοπία, η οποία δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί – με εξαίρεση ίσως μία Ενωμένη Ευρώπη, χωρίς τη Γερμανία. Η τρίτη εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν η διάλυση της Ευρωζώνης στη σημερινή της μορφή, με την επιστροφή όλων ή κάποιων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.

Κατά την άποψη μας, η πλέον σωστή μελλοντική επιλογή για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης θα ήταν η σταδιακή επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς – όπου όλα τα κράτη ήταν συνδεδεμένα με το ECU, με μία επιτρεπόμενη απόκλιση της τάξης του (+-) 15%. Παράλληλα, η διευκόλυνση των υπερχρεωμένων χωρών για τα προηγούμενα δάνεια τους (χαμηλά επιτόκια, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, επενδυτική βοήθεια «τύπου Marshall Plan» κλπ.), η οποία θα ομαλοποιούσε τις διαστρεβλώσεις που επέφερε στις οικονομίες τους η εισαγωγή του Ευρώ – με αποτέλεσμα τη ριζική επίλυση της ευρωπαϊκής κρίσης. 

Στην περίπτωση αυτή, οι ελλειμματικές οικονομίες θα μπορούσαν στη συνέχεια να υποτιμούν ελεγχόμενα τα εθνικά τους νομίσματα, οπότε θα επέστρεφε η ομαλότητα τόσο στην ανταγωνιστικότητα και στα ισοζύγια εξωτερικών συναλλαγών, όσο και στους προϋπολογισμούς τους, χωρίς επικίνδυνες εσωτερικές υποτιμήσεις ή/και καταστροφικές μονομερείς αποχωρήσεις. Ταυτόχρονα, θα επανερχόταν η Γερμανία στην τάξη, χωρίς να απειλεί την Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Ειρήνη, με τις αρρωστημένες ηγεμονικές της βλέψεις – ενώ θα εκδιωκόταν «άπαξ και δια παντός» οι Σύνδικοι του διαβόλουαπό την Ευρώπη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας οφείλουμε ίσως να προσθέσουμε ότι, το πρώτο «μνημόνιο» (2010) που υπεγράφη από την Ελλάδα, με εξαίρεση βέβαια τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το τοκογλυφικό επιτόκιο και τον περιορισμένο χρόνο αποπληρωμής, δεν ήταν απόλυτα καταστροφικό – ενώ μία ικανή, επαρκής και σοβαρή κυβέρνηση, μη ενδοτική, θα μπορούσε τότε να οδηγήσει τη χώρα σχετικά εύκολα στην έξοδο από την κρίση.

Το δεύτερο όμως «μνημόνιο», το οποίο ψηφίσθηκε δυστυχώς από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2012, είναι εξαιρετικά εγκληματικό, αφού:

(α)  η Ελλάδα υπέγραψε μόνη της την επίσημη χρεοκοπία της, αποδεχόμενη τη διαγραφή χρέους και «πυροβολώντας τα πόδια της» (άρθρο μας),

(β)  επέτρεψε το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο στις ανταλλαγές ομολόγων με τους ιδιώτες πιστωτές, παρά τις προηγούμενες συνεχείς αρνήσεις και αντίθετες διαβεβαιώσεις του διορισμένου πρωθυπουργού της,

(γ)  παραιτήθηκε από την ασυλία κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου της, από την Εθνική της κυριαρχία δηλαδή (μοναδική περίπτωση παγκοσμίως),

(δ)  υποτάχθηκε πλήρως στους δανειστές της και τόσα πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αποδεχόταν καμία μη ενδοτική κυβέρνηση στον πλανήτη - ακόμη και η πιο δειλή.

Φυσικά καμία διεθνής συνθήκη δεν υποχρεώνει τους Έλληνες να σεβαστούν τα υπογεγραμμένα – αφού η χώρα τους ευρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι βουλευτές της ψήφισαν κάτω από συνθήκες εκβιασμών, άγνοιας και τρομοκρατίας, ενώ έχει καταπατηθεί εμφανώς το Σύνταγμα της. Αντίθετα, οι Έλληνες έχουν καθήκον να προστατέψουν την πατρίδα τους – επομένως, να αντιδράσουν εξεγειρόμενοι συλλογικά, πριν ακόμη οδηγηθούν λεηλατημένοι, εξαθλιωμένοι και εντελώς κατεστραμμένοι στην απόλυτη χρεοκοπία, στη δικτατορία και στην υποδούλωση.  

ΥΓ: Ενώ όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα έχουν μονοπωλήσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον (ενδεχομένως σκόπιμα, έτσι ώστε να καλυφθούν τα προβλήματα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας και, κυρίως, του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.), η ΕΚΤ, καθώς επίσης πολλές άλλες κεντρικές τράπεζες έχουν ανοίξει «στο φουλ» τους κρουνούς των χρημάτων, με στόχο να βοηθήσουν τράπεζες και επιχειρήσεις να ξεφύγουν από την κρίση (μόνο η ΕΚΤ προσέφερε 500 δις € το Δεκέμβρη και 530 δις € επί πλέον την Τετάρτη, με επιτόκια της τάξης του 1% - παράλληλα με τις κεντρικές τράπεζες της Ιαπωνίας, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α.).

Εύλογα λοιπόν κυριαρχεί ο φόβος ότι, η πλημμύρα της ρευστότητας, του φρεσκοτυπωμένου χρήματος δηλαδή, θα προκαλέσει τεράστιες ζημίες στην παγκόσμια Οικονομία – όμοιες με αυτές ενός καταστροφικού τσουνάμι. Ήδη φαίνονται καθαρά τα πρώτα σημάδια του κινδύνου, εάν διαπιστώσει κανείς την αύξηση των τιμών του πετρελαίου, των μετάλλων, των πρώτων υλών, των μετοχών, καθώς επίσης των νομισματικών ισοτιμιών σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες - στις οποίες κινδυνεύουν πλέον πολύ σοβαρά οι εξαγωγικές επιχειρήσεις.   

Ολοκληρώνοντας, το φθηνό «διαδικτυακό χρήμα» των κεντρικών τραπεζών έχει οδηγηθεί με γοργό ρυθμό σε κερδοφόρες τοποθετήσεις ανά τον πλανήτη, γεμίζοντας με αέρα τεράστιες χρηματοπιστωτικές φούσκες, το σπάσιμο των οποίων θα ήταν η αφετηρία της επόμενης κρίσης – πιθανότατα πολύ πιο μεγάλης και εξαιρετικά καταστροφικής.

“Μία απίστευτη μονεταριστική αναρχία ευρίσκεται σε κατάσταση αμόκ”, όπως αναφέρουν έντρομοι οι ειδικοί, συνεχίζοντας “Εάν, ή καλύτερα όταν ο κύκλος αυτός ολοκληρωθεί, τότε θα είναι οι κεντρικές τράπεζες μέρος του προβλήματος, κινδυνεύοντας να χρεοκοπήσουν οι ίδιες, επειδή δεν θα μπορούν πλέον να εμφανίζονται πειστικά σαν τον ύστατο σωτήρα του συστήματος. Το «πλαστικό κάλυμμα» μεταξύ της πραγματικής οικονομίας και των αγορών, οι οποίες κινούνται από την υπερβάλλουσα ρευστότητα είναι πλέον τόσο λεπτό, ώστε θα μπορούσε να σπάσει ανά πάσα στιγμή”.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 03. Μαρτίου 2012

viliardos@kbanalysis.com