Ημερομηνία: 12:26 20/08 
Παραδοσιακές Γυναίκες
Βαθμολογία Συγγραφέα 
Βαθμολογία (5/10)
Η τριαντάχρονη στο τραπέζι του Φλόκα, όπου είχαμε βρεθεί μαζί με την επιστήθια φίλη της ήταν κατηγορηματική: "Ο Άνδρας οφείλει να προσφέρει στη συνοδό του ό,τι απαιτείται στις κοινές τους εξόδους, δηλαδή να της πληρώνει τους καφέδες, τα ποτά και το φαγητό της." Ο λόγος της εμβόλιμος, έπειτα από μυστική προφανώς συννενόηση με τη φίλη της, την οποία μου προόρισε για σύντροφο.
Η καλή μου δίπλα μου, δεν σχολίαζε το παραμικρό, παρά κοιτούσε τις συσπάσεις στο πρόσωπό μου, προκειμένου να σχηματίσει την αρχέγονη γυναικεία πεποίθηση: "Είναι αυτός ο Τύπος κατάλληλος για Πατέρας των παιδιών μου;" Εγώ, ακροπατώντας ανάμεσα στην καλαισθησία και την επιβεβλημένη υπεράσπιση της οικονομικής ανεξαρτησίας του αρσενικού από τα φιλάρεσκα αρπακτικά, παράθετα τις ενστάσεις μου κομψά, αλλά εις μάτην. Η τελευταία κουβέντα της ομιλούσας ήταν καταπέλτης: "Και καλά τώρα, εσύ νοιώθεις καλά να βγάζει η γυναίκα σου περισσότερα από σένα;"
Ζώντας σχεδόν όλη μου την παραγωγική ζωή με αβέβαια και αόριστα εισοδήματα, έχει τύχει πάμπολλες φορές "η γυναίκα μου να βγάζει" όχι μόνο περισσότερα από εμένα, αλλά να χρειαστεί να συμβάλλει στην κάλυψη έκτακτων αναγκών από το δικό της εισόδημα. Κάποιες κινήσεις που δεν βγήκαν, ένας πελάτης που δεν σε πλήρωσε, μια δικαστική περιπέτεια, έλεγχος από την εφορία, και ξαφνικά ο μισθός της συντρόφου, καθίσταται η μόνη αξιόπιστη πηγή διαβίωσης για το μήνα ή το τρίμηνο. Και ναι, η σύντροφος αγόγγυστα και χωρίς δεύτερη σκέψη συνέδραμε. Με μία όμως διαφορά: Δεν ήταν Ελληνίδα.
Οι Ελληνίδες γυναίκες αρέσκονται να κατηγοριοποιούνται ως "παραδοσιακές" κατά το δοκούν, με την έννοια της "παραδοσιακής" τσιτωμένη στις δικές τους ανάγκες. Η Ελληνίδα παραδοσιακή λοιπόν, δέχεται με χαρά κεράσματα και δώρα από το αρσενικό, συμβάλλοντας κυρίως με την παρουσία της στις εξόδους και τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Πέραν τούτου ουδέν.
Κατά μία έννοια την δικαιολογώ. Οι δαπάνες αισθητικού χαρακτήρα είναι πολύ αυξημένες, βοηθούμενες και από την επίπλαστη εικόνα της αψεγάδιαστης καλλονής που προωθούν τα μέσα. Αν ένα κομμωτήριο το μήνα, δύο μανικιούρ, το γυμναστήριο, η αισθητικός για τα φρύδια και τον καθαρισμό, ο Χόντος για την περιποίηση, αποσπούν από μία γυναίκα που διαγωνίζεται στην ανεύρεση συζύγου περί τα 400 Ευρώ το μήνα στην καλύτερη περίπτωση, προσθέτωντας άλλα 200 για δαπάνες ένδυσης/υπόδησης μηνιαίως κατά μέσο όρο, ένας μισθός, άντε και των 1300 Ευρώ καθαρών λέω εγώ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μη "παραδοσιακές" πρακτικές.
Κι επειδή πέρα από τα καλλυντικά της, μια γυναίκα θα έχει σίγουρα ένα αυτοκινητάκι πόλης, κινητό τηλέφωνο και δραστηριότητες με τις φίλες της που εκεί η "παράδοση" δεν έχει λόγο, η καθεμιά πληρώνει το μερίδιό της, αντιλαμβανόμαστε πως αυτή η πεποίθηση είναι κομμένη και ραμμένη στο διαθέσιμο εισόδημα της νέας, σύγχρονης Ελληνίδας.
Από την άλλη βέβαια, η σύγχρονη "παραδοσιακή" γυναίκα ουδεμία σχέση έχει με την όντως παραδοσιακή γιαγιά μου, που μαγείρευε, κρατούσε το σπίτι, τα παιδιά και είχε τον παππού μου στην τρίχα, πλυμένο, σιδερωμένο και κοκέτη. Η παραδοσιακή γιαγιά μου, αφιέρωνε το χρόνο της στην οικογένειά της, απάλλασε την κεφαλή της οικογένειας από δαπάνες τόσο οικονομικές, όσο και χρόνου, δίδοντας προστιθέμενη αξία στην έννοια της "νοικοκυράς" μια ιδιότητα που οι σημερινές γυναίκες απεύχονται. Επιπλέον, κατά το γάμο προσέφερε εφάπαξ οικονομικό κίνητρο με τη μορφή της προίκας, το οποίο μπορούσε να αξιοποιηθεί από τον σύζυγο είτε ως εταιρικό κεφάλαιο, είτε ως μειωμένη δαπάνη στέγασης. Ο σύζυγος με τη σειρά του, σίτιζε και στέγαζε την σύζυγό του συνήθως εφ όρου ζωής, ή και περισσότερο, αφού ακόμα και σήμερα η χήρα λαμβάνει τη σύνταξη του συζύγου. Αυτή είναι η οικονομική φύση της "παράδοσης"!
Σήμερα όμως; Η άμοιρη εργαζόμενη γυναίκα καταλήγει να δαπανά από 45% έως 65% του μισθού της, ασχολούμενη ουσιαστικά με νύχια, τρίχες και περιορισμο λίπους. Δηλώνει βέβαια πως όλα αυτά τα κάνει "για τον άνδρα της", όμως πολύ αμφιβάλλω πως οι άνδρες ερωτώμενοι θα συμφωνούσαν με κάτι τέτοιο, αν τους δινόταν η ευχέρεια της επιλογής.
Επαγωγικά ο άνδρας, εάν θέλει να ζει εντός κοινωνικού πλαισίου, πρέπει να δαπανά από 250 ως και 1000 Ευρώ το μήνα σε κοινές δραστηριότητες, αλλά με μια διαφορά. Τις οικιακές εργασίες δεν τις κάνει πλέον η σύζυγος, διότι "εργάζεται". Κι εδώ είναι το κοινωνικό παράδοξο: Μια γυναίκα εργάζεται ας πούμε προς 1000 Ευρώ το μήνα, χάνοντας 10 ώρες την ημέρα.
Συντηρεί αυτοκίνητο για να πηγαίνει στη δουλειά της (μη με τρώνε τα λεωφορεία αγάπη), φτιάχνεται στολίζεται (μα σαν τη μάγισσα να πηγαίνω στη δουλειά αγάπη), μετά επιστρέφει στο σπίτι κουρασμένη (να πληρώνουμε μια οικιακή βοηθό αγάπη, είναι τώρα να σιδερώνω μετά τη δουλειά;) και παιδικό σταθμό, ή αλλοδαπή για να φυλάει το μωρό (τι να κάνω αγάπη, να αφήσω τη δουλειά μου;)
Ναι λοιπόν αγάπη! Να αφήσεις τη δουλειά σου, να πουλήσεις το αυτοκίνητό σου γιατί δεν θα σου χρειάζεται πλέον, να κόψεις τους Χοντους, γιατί μέσα στο σπίτι όλη τη μέρα δεν θα σε βλέπει κανείς, να αφοσιωθείς στον άντρα σου και στο παιδί σου και μετά να ΑΠΑΙΤΕΙΣ να σε βγάζει έξω μια φορά την εβδομάδα, όπως η παράδοση πρεσβεύει!
Να μάθεις να φτιάχνεις και κανένα φαϊ, να πατάς κανένα κολλάρο και να συμμαζεύεις και το στρίφωμα. Και πες και στον πατέρα σου, εκείνο το σπίτι να στο δώσει προίκα, γιατί πλέον τα δάνεια κομμένα.
Τέτοια γυναίκα, θα την παντρευτώ αμέσως γιατί θα είμαι σίγουρος πως η προτεραιότητά της είναι το σπίτι της και τα παιδιά της. Την άλλη, εκείνη που ψάχνει solarium όταν είναι άνοιξη και βγήκε τσάρκα με κίτρινες γόβες και τη νέα LV, να την πάρει κανένας ιδιοκτήτης νυκτερινού κέντρου. Εγώ είμαι οικογενειάρχης, όχι σπόνσορας.
Η καλή μου δίπλα μου, δεν σχολίαζε το παραμικρό, παρά κοιτούσε τις συσπάσεις στο πρόσωπό μου, προκειμένου να σχηματίσει την αρχέγονη γυναικεία πεποίθηση: "Είναι αυτός ο Τύπος κατάλληλος για Πατέρας των παιδιών μου;" Εγώ, ακροπατώντας ανάμεσα στην καλαισθησία και την επιβεβλημένη υπεράσπιση της οικονομικής ανεξαρτησίας του αρσενικού από τα φιλάρεσκα αρπακτικά, παράθετα τις ενστάσεις μου κομψά, αλλά εις μάτην. Η τελευταία κουβέντα της ομιλούσας ήταν καταπέλτης: "Και καλά τώρα, εσύ νοιώθεις καλά να βγάζει η γυναίκα σου περισσότερα από σένα;"
Ζώντας σχεδόν όλη μου την παραγωγική ζωή με αβέβαια και αόριστα εισοδήματα, έχει τύχει πάμπολλες φορές "η γυναίκα μου να βγάζει" όχι μόνο περισσότερα από εμένα, αλλά να χρειαστεί να συμβάλλει στην κάλυψη έκτακτων αναγκών από το δικό της εισόδημα. Κάποιες κινήσεις που δεν βγήκαν, ένας πελάτης που δεν σε πλήρωσε, μια δικαστική περιπέτεια, έλεγχος από την εφορία, και ξαφνικά ο μισθός της συντρόφου, καθίσταται η μόνη αξιόπιστη πηγή διαβίωσης για το μήνα ή το τρίμηνο. Και ναι, η σύντροφος αγόγγυστα και χωρίς δεύτερη σκέψη συνέδραμε. Με μία όμως διαφορά: Δεν ήταν Ελληνίδα.
Οι Ελληνίδες γυναίκες αρέσκονται να κατηγοριοποιούνται ως "παραδοσιακές" κατά το δοκούν, με την έννοια της "παραδοσιακής" τσιτωμένη στις δικές τους ανάγκες. Η Ελληνίδα παραδοσιακή λοιπόν, δέχεται με χαρά κεράσματα και δώρα από το αρσενικό, συμβάλλοντας κυρίως με την παρουσία της στις εξόδους και τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Πέραν τούτου ουδέν.
Κατά μία έννοια την δικαιολογώ. Οι δαπάνες αισθητικού χαρακτήρα είναι πολύ αυξημένες, βοηθούμενες και από την επίπλαστη εικόνα της αψεγάδιαστης καλλονής που προωθούν τα μέσα. Αν ένα κομμωτήριο το μήνα, δύο μανικιούρ, το γυμναστήριο, η αισθητικός για τα φρύδια και τον καθαρισμό, ο Χόντος για την περιποίηση, αποσπούν από μία γυναίκα που διαγωνίζεται στην ανεύρεση συζύγου περί τα 400 Ευρώ το μήνα στην καλύτερη περίπτωση, προσθέτωντας άλλα 200 για δαπάνες ένδυσης/υπόδησης μηνιαίως κατά μέσο όρο, ένας μισθός, άντε και των 1300 Ευρώ καθαρών λέω εγώ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μη "παραδοσιακές" πρακτικές.
Κι επειδή πέρα από τα καλλυντικά της, μια γυναίκα θα έχει σίγουρα ένα αυτοκινητάκι πόλης, κινητό τηλέφωνο και δραστηριότητες με τις φίλες της που εκεί η "παράδοση" δεν έχει λόγο, η καθεμιά πληρώνει το μερίδιό της, αντιλαμβανόμαστε πως αυτή η πεποίθηση είναι κομμένη και ραμμένη στο διαθέσιμο εισόδημα της νέας, σύγχρονης Ελληνίδας.
Από την άλλη βέβαια, η σύγχρονη "παραδοσιακή" γυναίκα ουδεμία σχέση έχει με την όντως παραδοσιακή γιαγιά μου, που μαγείρευε, κρατούσε το σπίτι, τα παιδιά και είχε τον παππού μου στην τρίχα, πλυμένο, σιδερωμένο και κοκέτη. Η παραδοσιακή γιαγιά μου, αφιέρωνε το χρόνο της στην οικογένειά της, απάλλασε την κεφαλή της οικογένειας από δαπάνες τόσο οικονομικές, όσο και χρόνου, δίδοντας προστιθέμενη αξία στην έννοια της "νοικοκυράς" μια ιδιότητα που οι σημερινές γυναίκες απεύχονται. Επιπλέον, κατά το γάμο προσέφερε εφάπαξ οικονομικό κίνητρο με τη μορφή της προίκας, το οποίο μπορούσε να αξιοποιηθεί από τον σύζυγο είτε ως εταιρικό κεφάλαιο, είτε ως μειωμένη δαπάνη στέγασης. Ο σύζυγος με τη σειρά του, σίτιζε και στέγαζε την σύζυγό του συνήθως εφ όρου ζωής, ή και περισσότερο, αφού ακόμα και σήμερα η χήρα λαμβάνει τη σύνταξη του συζύγου. Αυτή είναι η οικονομική φύση της "παράδοσης"!
Σήμερα όμως; Η άμοιρη εργαζόμενη γυναίκα καταλήγει να δαπανά από 45% έως 65% του μισθού της, ασχολούμενη ουσιαστικά με νύχια, τρίχες και περιορισμο λίπους. Δηλώνει βέβαια πως όλα αυτά τα κάνει "για τον άνδρα της", όμως πολύ αμφιβάλλω πως οι άνδρες ερωτώμενοι θα συμφωνούσαν με κάτι τέτοιο, αν τους δινόταν η ευχέρεια της επιλογής.
Επαγωγικά ο άνδρας, εάν θέλει να ζει εντός κοινωνικού πλαισίου, πρέπει να δαπανά από 250 ως και 1000 Ευρώ το μήνα σε κοινές δραστηριότητες, αλλά με μια διαφορά. Τις οικιακές εργασίες δεν τις κάνει πλέον η σύζυγος, διότι "εργάζεται". Κι εδώ είναι το κοινωνικό παράδοξο: Μια γυναίκα εργάζεται ας πούμε προς 1000 Ευρώ το μήνα, χάνοντας 10 ώρες την ημέρα.
Συντηρεί αυτοκίνητο για να πηγαίνει στη δουλειά της (μη με τρώνε τα λεωφορεία αγάπη), φτιάχνεται στολίζεται (μα σαν τη μάγισσα να πηγαίνω στη δουλειά αγάπη), μετά επιστρέφει στο σπίτι κουρασμένη (να πληρώνουμε μια οικιακή βοηθό αγάπη, είναι τώρα να σιδερώνω μετά τη δουλειά;) και παιδικό σταθμό, ή αλλοδαπή για να φυλάει το μωρό (τι να κάνω αγάπη, να αφήσω τη δουλειά μου;)
Ναι λοιπόν αγάπη! Να αφήσεις τη δουλειά σου, να πουλήσεις το αυτοκίνητό σου γιατί δεν θα σου χρειάζεται πλέον, να κόψεις τους Χοντους, γιατί μέσα στο σπίτι όλη τη μέρα δεν θα σε βλέπει κανείς, να αφοσιωθείς στον άντρα σου και στο παιδί σου και μετά να ΑΠΑΙΤΕΙΣ να σε βγάζει έξω μια φορά την εβδομάδα, όπως η παράδοση πρεσβεύει!
Να μάθεις να φτιάχνεις και κανένα φαϊ, να πατάς κανένα κολλάρο και να συμμαζεύεις και το στρίφωμα. Και πες και στον πατέρα σου, εκείνο το σπίτι να στο δώσει προίκα, γιατί πλέον τα δάνεια κομμένα.
Τέτοια γυναίκα, θα την παντρευτώ αμέσως γιατί θα είμαι σίγουρος πως η προτεραιότητά της είναι το σπίτι της και τα παιδιά της. Την άλλη, εκείνη που ψάχνει solarium όταν είναι άνοιξη και βγήκε τσάρκα με κίτρινες γόβες και τη νέα LV, να την πάρει κανένας ιδιοκτήτης νυκτερινού κέντρου. Εγώ είμαι οικογενειάρχης, όχι σπόνσορας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου