Αυτοί οι άνθρωποι που είναι γυναίκες και δη γοητευτικές. Με ρούχα στιλάτα, σε χρώματα αλλόκοτα, με στέκες με τεράστια λουλούδια στα μαλλιά ή τεράστια geek γυαλιά με κοκάλινο σκελετό, τα οποία κάποτε ονομάζαμε "μάσκες θαλάσσης". Που είναι καμβάδες στην ουσία, και λιγότερο άνθρωποι. Που δείχνουν τρομερές στις φωτογραφίες, βγάζοντας αυθάδικες γλώσσες ανάμεσα σε δάχτυλα με κίτρινα βαμμένα νύχια, που ακούνε συγκροτήματα με γαμηστερά ονόματα και φοράνε γόβες Λουμπουτέν ή σκισμένα σταράκια από μεταχειρισμένα. Που μιλάνε για γαμήσια με χαρακτηριστική άνεση, για να δείξουν πόσο ξενέρωτες δεν είναι. Που όμως γράφουνε γκρίκλις ή με κεφαλαία γράμματα, πολλά θαυμαστικά και τελίτσες. Που όμως κοροϊδεύουν όποιους δεν είναι σαν κι αυτές.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Αυτοί οι άνθρωποι που είναι άντρες και δη γοητευτικοί. Με καπέλα και φουλάρια και πανάκριβα γυαλιά ηλίου, ψωνισμένα από το ημπέι μαζί με τα γκατζετάκια που κανείς άλλος δεν έχει, και που βρήκαν σε τιμή ευκαιρίας ισάξια ενός μικρού παραθαλάσσιου οικοπέδου. Που είναι φιγούρες στην ουσία, και λιγότερο άνθρωποι. Που μιλάνε με ινσάιντ τζόουκς αμερικάνικης νοοτροπίας με κάθε ευκαιρία και ετικετοποιούν κάθε άτομο που περνάει από μπροστά τους. Που περνάνε διακοπές σε απομακρυσμένες παραλίες που ανακάλυψαν (ίσως και δημιούργησαν) οι ίδιοι, με ελεύθερο κάμπινγκ και νερό Voss. Που μιλάνε με τσιτάτα, για να δείξουν πόσο διαβασμένοι είναι. Που ακούνε αποκλειστικά youtube συγκροτήματα με 14 λέξεις στο όνομά τους, να κάνουν κόβερ σε τραγούδια που δεν γνωρίζουνε. Που όμως ξεμένουν γρήγορα από επιχειρήματα και φωνάζουν εύκολα. Που όμως κοροϊδεύουν όσους δεν καταλαβαίνουν τις συντμήσεις των επιφωνημάτων τους.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που είναι άντρες ή γυναίκες και δεν λένε "σ' αγαπώ", ή το λένε μόνο σε κολλητούς όταν ανεβάζουν ένα καινούριο κομμάτι στο φέις. Που οι κολλητοί τους έχουν ημερομηνία λήξης και ταιριάζουν με το νέο σμαρτφόουν ή το νέο κλατς μπαγκ τους. Που δεν κλαίνε, γιατί δεν έχουν βρει έναν χιπ τρόπο να το κάνουν. Που κατηγορούν ότι "δεν υπάρχουν άντρες" ή "δεν υπάρχουν γυναίκες", ενώ καταρχάς δεν υπάρχουν αυτοί οι ίδιοι. Που βρίσκουν καινούρια μαγαζιά επί καινούριων μαγαζιών, μόλις μυριστούν ότι στα παλιά "πλακώνει κόσμος" ενώ ο κόσμος που πλακώνει είναι αυτοί. Που στη διαδρομή του "τι είναι στη μόδα" χάσανε το "τι μου αρέσει". Και κυρίως έχασαν τα μέινστριμ πράγματα που τους αρέσουν, εκτός κι αν ανήκουν σε νέους παλιομοδίτικους παραδοσιακούς όρους, όπως ο μουσακάς που γίνεται κόμφορτ φουντ, όπως η δίαιτα που γίνεται δυσανεξία στα παχυντικά.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που τα βράδια νιώθουν λυπημένοι πάνω από ένα μοχίτο ή μια καϊπιρόσκα και δεν ξέρουν γιατί. Που νιώθουν ένα κενό στα ταμεία των Σταρμπακς όταν παραγγέλνουν ένα διπλό φρεντοτσίνο λάττε λάιτ με σιρόπι βανίλιας Μαδαγασκάρης, άπαχο γάλα σόγιας και ζαχαρίνη. Που καμιά φορά νιώθουν αμηχανία μπροστά στην οθόνη του Μακ τους, όταν κάτι που ανεβάζει ο εποχικός κολλητός τους ως "cult LMFAO" τους χτυπάει με νοσταλγία ανάμεσα στα μάτια. Που στο φέις δεν έχουν όνομα αληθινό, αλλά κάτι τρελιάρικο όπως "Προ Γιαγιά" ή "Μάτια Πουδεν Βλέπονται" ή "Hottie Pink Cheekie".
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν ησυχάζουν μέχρι να το αποκτήσουν.
Σε μια μικρή μεγαλούπολη με πάρκα και σκουπίδια, με απλωμένα ρούχα μοσχοβολιστά, ποδήλατα, σύριγγες, πιτόγυρα και φαλάφελ.
Καλημέρα Αθήνα.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Αυτοί οι άνθρωποι που είναι άντρες και δη γοητευτικοί. Με καπέλα και φουλάρια και πανάκριβα γυαλιά ηλίου, ψωνισμένα από το ημπέι μαζί με τα γκατζετάκια που κανείς άλλος δεν έχει, και που βρήκαν σε τιμή ευκαιρίας ισάξια ενός μικρού παραθαλάσσιου οικοπέδου. Που είναι φιγούρες στην ουσία, και λιγότερο άνθρωποι. Που μιλάνε με ινσάιντ τζόουκς αμερικάνικης νοοτροπίας με κάθε ευκαιρία και ετικετοποιούν κάθε άτομο που περνάει από μπροστά τους. Που περνάνε διακοπές σε απομακρυσμένες παραλίες που ανακάλυψαν (ίσως και δημιούργησαν) οι ίδιοι, με ελεύθερο κάμπινγκ και νερό Voss. Που μιλάνε με τσιτάτα, για να δείξουν πόσο διαβασμένοι είναι. Που ακούνε αποκλειστικά youtube συγκροτήματα με 14 λέξεις στο όνομά τους, να κάνουν κόβερ σε τραγούδια που δεν γνωρίζουνε. Που όμως ξεμένουν γρήγορα από επιχειρήματα και φωνάζουν εύκολα. Που όμως κοροϊδεύουν όσους δεν καταλαβαίνουν τις συντμήσεις των επιφωνημάτων τους.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που είναι άντρες ή γυναίκες και δεν λένε "σ' αγαπώ", ή το λένε μόνο σε κολλητούς όταν ανεβάζουν ένα καινούριο κομμάτι στο φέις. Που οι κολλητοί τους έχουν ημερομηνία λήξης και ταιριάζουν με το νέο σμαρτφόουν ή το νέο κλατς μπαγκ τους. Που δεν κλαίνε, γιατί δεν έχουν βρει έναν χιπ τρόπο να το κάνουν. Που κατηγορούν ότι "δεν υπάρχουν άντρες" ή "δεν υπάρχουν γυναίκες", ενώ καταρχάς δεν υπάρχουν αυτοί οι ίδιοι. Που βρίσκουν καινούρια μαγαζιά επί καινούριων μαγαζιών, μόλις μυριστούν ότι στα παλιά "πλακώνει κόσμος" ενώ ο κόσμος που πλακώνει είναι αυτοί. Που στη διαδρομή του "τι είναι στη μόδα" χάσανε το "τι μου αρέσει". Και κυρίως έχασαν τα μέινστριμ πράγματα που τους αρέσουν, εκτός κι αν ανήκουν σε νέους παλιομοδίτικους παραδοσιακούς όρους, όπως ο μουσακάς που γίνεται κόμφορτ φουντ, όπως η δίαιτα που γίνεται δυσανεξία στα παχυντικά.
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που τα βράδια νιώθουν λυπημένοι πάνω από ένα μοχίτο ή μια καϊπιρόσκα και δεν ξέρουν γιατί. Που νιώθουν ένα κενό στα ταμεία των Σταρμπακς όταν παραγγέλνουν ένα διπλό φρεντοτσίνο λάττε λάιτ με σιρόπι βανίλιας Μαδαγασκάρης, άπαχο γάλα σόγιας και ζαχαρίνη. Που καμιά φορά νιώθουν αμηχανία μπροστά στην οθόνη του Μακ τους, όταν κάτι που ανεβάζει ο εποχικός κολλητός τους ως "cult LMFAO" τους χτυπάει με νοσταλγία ανάμεσα στα μάτια. Που στο φέις δεν έχουν όνομα αληθινό, αλλά κάτι τρελιάρικο όπως "Προ Γιαγιά" ή "Μάτια Πουδεν Βλέπονται" ή "Hottie Pink Cheekie".
Αυτοί οι άνθρωποι.
Που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν ησυχάζουν μέχρι να το αποκτήσουν.
Σε μια μικρή μεγαλούπολη με πάρκα και σκουπίδια, με απλωμένα ρούχα μοσχοβολιστά, ποδήλατα, σύριγγες, πιτόγυρα και φαλάφελ.
Καλημέρα Αθήνα.
