Τι σημαίνει η «διαρκής διατεταγμένη υπηρεσία» του αστυνομικού («εν παντί τόπω και χρόνω») και ποιες συνέπειες αυτή συνεπάγεται;

1. Η αστυνομική δράση του προσωπικού («ένστολου» κατά την έννοια του άρθρου 13 του ν. 4249/2014) της Αστυνομίας, διέπεται και από τις πρόσθετες θεμελιώδεις ειδικές αρχές της «διαρκούς ετοιμότητας» και της «διαρκούς διατεταγμένης υπηρεσίας»:

α. Της «διαρκούς ετοιμότητας» όλων των Υπηρεσιών και του προσωπικού του Υ.Δ.Τ., για την επιτέλεση του έργου ή της αποστολής της «πρόληψης» και της «καταστολής» (άρθρο 9 του ν.2800/2000,τώρα άρθρο 13 ν.4249/2014).

Ο όρος «διαρκής ετοιμότητα», που είναι αυτονόητη προϋπόθεση για τη λειτουργία των αστυνομικών Υπηρεσιών, σημαίνει την αδιάκοπη και συνεχή δυνατότητα αστυνομικής επέμβασης, σε όλη την ελληνική επικράτεια (εκτός αν βάσει ρητών διατάξεων αποκλείεται η αρμοδιότητα της Αστυνομίας) και ανεξάρτητα από χρονικό περιορισμό, δηλ. όλες τις ημέρες και όλες τις ώρες. Όπως εύστοχα παρατηρήθηκε : « Στις 168 ώρες, που έχει η εβδομάδα, μόνο 36 ώρες δουλεύει ο δημόσιος τομέας και τις υπόλοιπες ώρες δουλεύουν μόνο τα Αστυνομικά Τμήματα …» (Πρακτικά, 1328 – Κ. Σαψάλης).

Η «διαρκής ετοιμότητα» εκφράζει, κατ΄εξοχή, την αρχή της «συνέχειας» του Κράτους και της εξουσίας του, αλλά και την αρχή της «αυτοσυντήρησής» του.
β. Η αρχή της «διαρκούς ετοιμότητας» συμπληρώνεται και ολοκληρώνεται από την αρχή της «διαρκούς διατεταγμένης υπηρεσίας». Πραγματικά, ο νόμος ορίζει τα εξής : «Το αστυνομικό προσωπικό, οι συνοριακοί φύλακες και ειδικοί φρουροί θεωρούνται ότι βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία σε κάθε περίπτωση που καθίσταται αναγκαία η παρέμβασή τους». Η διάταξη αυτή γεννά ορισμένους προβληματισμούς. Ειδικότερα, παρατηρούμε τα εξής :

(1) Θεσπίζει πλασματική υπηρεσιακή κατάσταση, διότι ορίζει ότι «θεωρείται» και έτσι εξομοιώνει την εκτός Υπηρεσίας δράση του προσωπικού με «διατεταγμένη υπηρεσία».

(2) Η εν λόγω πλασματική εξομοίωση αναφέρεται σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της ζωής του «προσωπικού» (δηλ. άσχετα αν βρίσκεται στο ωράριο εκτέλεσης των καθηκόντων του ή εκτός αυτού) και σε οποιοδήποτε τόπο (δηλ. άσχετα αν βρίσκεται στην περιφέρεια όπου υπηρετεί ή εκτός αυτής).

(3) Η πλασματική εξομοίωση λαμβάνει χώρα κατά περίπτωση («σε κάθε περίπτωση») που καθίσταται «αναγκαία» η επέμβαση του «προσωπικού». Κατ΄ ακολουθία, δικαιολογείται, ως υποχρέωση και ως δικαίωμα επέμβασης, μόνο όταν είναι «αναγκαία», δηλ. απαραίτητη για την πρόληψη ή την καταστολή παράνομης ενέργειας ή παράλειψης.
Ασφαλώς, η «παρέμβαση» πρέπει να είναι «αναγκαία» στο πλαίσιο μόνο των υπηρεσιακών καθηκόντων του οργάνου ή και τούτων.
(4) Την ανάγκη, το χρονικό σημείο, τη διάρκεια και τον τρόπο της επέμβασης θα κρίνει και θα επιλέξει με προσωπική του ευθύνη το όργανο της Αστυνομίας. Με άλλες λέξεις, το όργανο που βρίσκεται εκτός Υπηρεσίας, θα αποφασίσει, με βάση τα πραγματικά γεγονότα της «κάθε περίπτωσης», αν είναι «αναγκαία» η επέμβασή του και σε καταφατική κρίση θα υπαγάγει «πλασματικά» («θεωρείται») τον εαυτό του στο καθεστώς της «διατεταγμένης υπηρεσίας», καίτοι στην πραγματικότητα βρίσκεται εκτός Υπηρεσίας και από κανένα τρίτο (αρμόδιο) έλαβε σχετική διαταγή για να επέμβει.

Εύστοχα είχαν επισημανθεί κατά τη συζήτηση του ν.1481/1984 στη Βουλή τα εξής :

«Το «θεωρείται», κύριε Πρόεδρε, είναι μία νομική κατασκευή και αρκετά ασαφής, και από την ασάφειά της εγκυμονούνται κάποιοι κίνδυνοι. Η κατασκευή αυτή προβλέπεται σε κάθε περίπτωση που καθίσταται αναγκαία η παρέμβασή του. ΄Εχω μία αντίρρηση για το «καθίσταται αναγκαία». Ερωτώ κατά την κρίση τίνος ; Του αστυνομικού ή κατά την κρίση της προϊσταμένης αρχής ; Εάν μεν κατά την κρίση του αστυνομικού, υπάρχει ο κίνδυνος της αυθαιρεσίας. Εάν κατά την κρίση της προϊσταμένης αρχής, τότε δεν καθίσταται, αλλά αποφασίζεται σε διατεταγμένη υπηρεσία» (Πρακτικά, 1457 – Σ. Καλούδης).

Η διάταξη της πλασματικής εξομοίωσης, κατ΄ αρχή κρίνεται θετική. Η αξία της όμως θα αποδειχθεί, έμπρακτα, από την υλοποίησή της υποχρέωσης του «προσωπικού» της Αστυνομίας να ενεργεί «πάντοτε σύμφωνα με τους νόμους και τις εντολές της εκλεγμένης από το λαό Κυβέρνησης» ή αλλιώς να πραγματώνει τις αρχές της λαϊκής κυριαρχίας και της νομιμότητας. Η έκταση της ευθύνης που ανέθεσε ο νόμος στα όργανα της Αστυνομίας είναι τεράστια. ΄Ετσι, είναι απαραίτητη η επιείκεια των προϊσταμένων της, των πολιτών και τελικά του δικαστή.
(5) Τέλος, η «παρέμβαση» του οργάνου ως τελούντος, κατά πλάσμα του νόμου, σε «διατεταγμένη υπηρεσία» προϋποθέτει την προηγούμενη ή την ταυτόχρονη γνωστοποίηση ή δημοσιοποίηση της αστυνομικής του ιδιότητας.

2. Η πλασματική «διατεταγμένη υπηρεσία» των οργάνων της Αστυνομίας, συνεπάγεται, όσο χρόνο διαρκεί η «αναγκαία παρέμβαση» τις ακόλουθες νομικές συνέπειες :

α. Το όργανο υπέχει ποινική, πειθαρχική και αστική προσωπική (όπου ρητά καθιερώνεται) ευθύνη.

β. Οι διοικούμενοι υπέχουν ποινική ευθύνη, λ.χ. για απείθεια ή αντίσταση (άρθρα 169 και 167, Π.Κ.), αλλά και αστική (άρθρο 914 επ. Α.Κ.) απέναντι στο αστυνομικό όργανο και στο Κράτος.

γ. Τα όργανα άλλων δημόσιων Αρχών υπέχουν ποινική και πειθαρχική ευθύνη ιδίως όταν ρητά αρνηθούν ή αδρανήσουν να παράσχουν «συνδρομή».

δ. Το Κράτος υπέχει αστική ευθύνη απέναντι στους διοικούμενους οι οποίοι τυχόν υπέστησαν ζημία λόγω παράνομης πράξης ή παράλειψης, δηλ. λόγω της «παρέμβασης» του οργάνου. Διότι, η κατάσταση της πλασματικής «διατεταγμένης υπηρεσίας» σημαίνει ότι τα όργανα ενήργησαν «κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί» (άρθρο 105, Εισ. ΝΑΚ).

3. Εάν η συμμόρφωση του οργάνου που βρίσκεται εκτός υπηρεσίας γεννά ορισμένα προβλήματα, η άρνηση (ρητή ή σιωπηρή) του να συμμορφωθεί με το πρόσθετο και διαρκές καθήκον που επιβάλλει η πλασματική «διατεταγμένη υπηρεσία», γεννά ακόμη περισσότερα.

Κατ΄ ακολουθία, αν αποδειχθεί εκ των υστέρων ότι το όργανο δεν εκτέλεσε το καθήκον του παρόλο ότι συνέτρεχαν σαφώς και αντικειμενικά όλες οι νόμιμες προϋποθέσεις τότε στοιχειοθετείται αφενός πειθαρχική ευθύνη ή και ποινική ευθύνη (κυμαινόμενη από την παράβαση καθήκοντος κατά το άρθρο 259 Π.Κ., μέχρι τα εγκλήματα παράλειψης κατά τα άρθρα 14, 288 και 307 Π.Κ.) και αφετέρου αστική ευθύνη του Κράτους απέναντι στους τρίτους. Διότι, η μη εκτέλεση του εν λόγω καθήκοντος συνιστά «παράνομη» παράλειψη του οργάνου. Ειδικότερα, η πειθαρχική ευθύνη μπορεί να εμφανισθεί, ενόψει της ενδεικτικής απαρίθμησης των πειθαρχικών «παραπτωμάτων», ως «κάθε παράβαση υποχρέωσης που απορρέει από τους νόμους …..» και «η βαριά παράβαση του υπηρεσιακού καθήκοντος από πρόθεση» και «… γενικά η αδικαιολόγητη αποχή από την εκτέλεση των καθηκόντων» σε συνδυασμό με τη γενική έννοια του όρου «πειθαρχικό παράπτωμα» (άρθρα 4, 10 παρ. ιγ΄, 11 περ. η΄, 13 περ. κα΄ π.δ.120/2008).

 

- See more at: http://policenet.gr/article/%CF%84%CE%B9-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%C2%AB%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%C2%AB%CE%B5%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF-%CF%84%CF%8C%CF%80%CF%89-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%89%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9#sthash.utC2CgmO.dpuf

Γράφει η ΛΕΤΤΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

thedayaftergr.blogsot

Σαν τα κοράκια γύρω από το πτώμα μαζεύονται οι ξένοι Στρατοί, με το πρόσχημα των προσφύγων, γύρω από την Ελλάδα από όλες τις κατευθύνσεις. Μέχρι και ο ιταλικός Στρατός επανεμφανίζεται στην Κορυτσά για πρώτη φορά μετά τις ημέρες του Έπους του ’40 που έτρεχε και δεν έφθανε. Το ίδιο κι οι Βούλγαροι που διψάνε για θάλασσα, όπως τόσο εύστοχα και υβριδικά ανέφερε και ο Πρόεδρός τους πρόσφατα.

Την ίδια ώρα οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις αποσύρονται από τα θαλάσσια σύνορα παραδίδοντας τον έλεγχό τους στο ΝΑΤΟ και κλείνονται στα μαγειρεία και τις παιδικές κατασκηνώσεις. Το χειρότερο όλων κάποιοι επαίρονται και για την “πολεμική” αποστολή τους μέσα από τα δίκτυα ενημέρωσης του παρακράτους. Με τόσες απευθείας αναθέσεις πια είναι απορία πώς δεν βρίσκονται και πρόθυμοι προμηθευτές εδεσμάτων σε πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες.

Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία νικηφόρος στρατός χωρίς όπλα. Όταν αποσύρεται ένας Στρατός έρχεται ένας άλλος. Ο νικητής που μοιράζει τα ιμάτια του ηττημένου. Η απόλυτη αποχή των στρατιωτικών δυνάμεων από την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός λαού αποτελεί τον απόλυτο ορισμό της υποταγής, δεν ορίζεται ως πόλεμος και ως Στρατός. Ενδεχομένως να αποτελεί την απόλυτη επιτυχία των ψυχολογικών επιχειρήσεων και της εθνικής αυθυποβολής.

Η άμυνα δεν δίνει ποτέ τη νίκη και δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μία δυσχερής πρόσκαιρη κατάσταση που οφείλει να εξαλείφεται το συντομότερο. Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εθνικής απειλής με τον εγκλεισμό των Ενόπλων Δυνάμεων σε μία παθητική κατάσταση παρασκευής συσσιτίων και ρόλου Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο τόσο για τον ίδιο όσο και για την Ελλάδα ως κοινωνία αξιών και πολιτισμού. Δεν μπορούν οι ένδοξες Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να έχουν  το ρόλο του σερβιτόρου στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο που διεξάγεται εδώ και μία δεκαετία σχεδόν πλησιάζοντας στην τελική του μάχη στο έδαφος της Ελλάδας.

Το γεγονός ότι οι αρμόδιοι πολιτειακοί θεσμοί παντελώς αλλοτριωμένοι αδυνατούν να παρέχουν πολιτική προστασία δεν αποτελεί άλλοθι για την αντικατάστασή τους από την ύστατη δύναμη ενός έθνους. Η ταύτιση Δημάρχων και Περιφερειαρχών, με τους θεσμούς και οπαδούς τους, με επιχειρήσεις πλουτισμού, κρατικοδίαιτης παρασιτικής ιδεολογίας αφήνει ένα αισχρό κενό εξουσίας που η γέννα ενός προσφυγόπουλου στα λασπόνερα της Ελλάδας αντικατοπτρίζει πλήρως.

Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν μπορούν να υπηρετήσουν μία πολιτική διεθνούς εκβιασμού για τη χορήγηση μετρητών ανθρωπιστικής κρίσης διαχειρίσιμα με απευθείας αναθέσεις στον εχθρό. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του και δεν μπορούν να γίνονται κομπάρσοι σε ένα θίασο διακρατικών μαφιόζων.

Ο Ελληνικός Στρατός οφείλει να περάσει σύντομα στην αντεπίθεση για να αντιμετωπίσει τον υβριδικό πόλεμο που δέχεται και αν αργήσει να το αντιληφθεί θα βρεθεί σύντομα στην κατάσταση της ουκρανικής Κριμαίας που απωλέσθη με ελάχιστες ανούσιες μάχες του ουκρανικού Στρατού κατόπιν εορτής. Τα σχεδόν 3.000.000 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες σύμφωνα με τις δηλώσεις του  αντιπρόεδρου της τουρκικής κυβέρνησης Yalçın Akdoğan, σύμφωνα με το επίσημο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων İHA, είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν χωρίς την αμυντική συμμετοχή των ελληνικών θεσμών τοπικής αυτοδιοίκησης και την επιθετική σταδιακά και αποκλειστικά συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Όπως ο Ελληνικός Στρατός  το 1940 έφθασε στην Κορυτσά για την αντιμετώπιση της ναζιστικής απειλής έτσι και τώρα οφείλει να επανελέγξει το συντομότερο τα σύνορά του με τις δυνάμεις του και να έχει ετοιμότητα ανθρωπιστικής βοήθειας στις γείτονες χώρες που ενδεχομένως δυσκολεύονται. Όπως ακριβώς και το 1919 προσφέρθηκε να αναπληρώσει το κενό της εν αποδρομή οθωμανικής αυτοκρατορίας για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Δεν μπορεί οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να πολεμούν στα Μαγειρεία με τις δυνάμεις των ηττημένων χάνοντας έδαφος και κυριαρχία χωρίς μία πολεμική κραυγή.

Φυσικά στην παρούσα φάση με τις κυβερνητικές αποφάσεις εγκλωβισμού δυνάμεων και πόρων σε μία ανυπολόγιστα και πολύπλευρα κοστοβόρα υποκατάσταση αδύναμων θεσμών και τις εγκληματικές στο παρελθόν αποφάσεις μείωσης της θητείας και συνειδητής απραξίας προέχει η εσωτερική ανασύνταξη των δυνάμεων της Πολιτείας για τη διάσωση των στοιχειωδών λειτουργιών ενός Κράτους. Είναι απορίας άξιο πώς ο πατριώτης Υπουργός Άμυνας κ.Καμμένος σε μία τέτοια τάχιστα εξελισσόμενη κατάσταση εθνικής κρίσης με τα πάντα κλειστά δεν υλοποιεί τις χρόνιες αποφάσεις κινητοποίησης των νέων της χώρας στο ποσοστό που επιτάσουν οι αποφάσεις. Ποιος ο λόγος να εξαντλούνται στο στήσιμο σκηνών οι δυνάμεις μας χωρίς ανάπαυση και να λείπουν οι κρίσιμοι ανθρώπινοι πόροι εξαντλώντας τους υπάρχοντες;

Το μεγάλο ερώτημα είναι βέβαια πότε θα μπορέσουν οι Ελληνικές Δυνάμεις να δράσουν όπως η φύση τούς ορίζει και ποιος είναι αυτός που αρνείται την εμπλοκή τους στη φύλαξη των ακτών και θαλασσίων συνόρων μας από τους διακινητές ανθρώπων και πάσης φύσεων λαθραίων προϊόντων με προεξέχουσες την ηρωίνη και την κοκαΐνη των αθηναϊκών σαλονιών; Πώς παραμένει τόσο ενδοτικός ο στρατιωτικός μηχανισμός εν αντιθέσει με τον τουρκικό που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αρνήθηκε στον Σουλτάνο Ερντογάν την εμπλοκή του στο διεθνές παιχνίδι αποσταθεροποίησης της περιοχής μας;

Οι πρόσφατες κρίσεις στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας άφησαν ανέπαφο το δίκτυο τoυ Έλληνα “Γκιουλέν” που συνεχίζει να καταλαμβάνει τις κρίσιμες θέσεις μεταθέσεων, προμηθειών και διοίκησης επίλεκτων οργανισμών αναμένοντας την εορταστική επέτειο της 25ης Μαρτίου. Πώς αλλιώς και να γινόταν για τον πνευματικό πατέρα εθισμένων στην εξουσία και όχι μόνο υπουργών και κρατικών λειτουργών; Ουδέποτε απαντήθηκε η παραίτηση αποστρατεία γρίφος του Διοικητή των Νήσων του Αιγαίου μας και επικεφαλής ερευνών εσωτερικών υποθέσεων Στρατηγού Μεϊμάρη όπως και η προχθεσινή εκδίωξη του Διοικητού της ευαίσθητης περιοχής των Δωδεκανήσων Ρόδου και Καστελόριζου απόστρατου Στρατηγού πια Ματζάκου από μία τόσο κρίσιμη θέση. Φήμες για την πνευματική του απέχθεια προς τον πνευματικό καθοδηγητή των υψηλά προϊσταμένων τους δεν επιβεβαιώνονται. 

Η Ελλάδα είναι πολύ σκληρή για να πέσει αμαχητί και καλά θα κάνουν οι προσωρινοί ασκούντες την εξουσία να βγάλουν το Στρατό από τα Μαγειρεία και να τον τοποθετήσουν εκεί που θα στείλει πίσω στους στρατώνες τους τον Ιταλικό, το Βουλγαρικό, τον Τουρκικό και τις ντόπιες και ξένες συμμορίες διακινητών. 

Στους νεοτοποθετημένους στις καρέκλες εξουσίας Στρατηγούς, Πτεράρχους και Ναυάρχους θα θυμήσουμε ότι τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα, από ντυμένους παπάδες, ενώ όταν πέφτουν βροχή οι σφαίρες δεν είναι Αποκριές. 

Είθε κανείς τους να μην ξανασυναντήσει τον στρατιώτη Στρατηγό Χατζηανέστη του ’22, λίγο πιο πέρα από το πολεμικό μας Πεντάγωνο, στο αλσύλλιο της Αναστάσεως του ορθόδοξου Κυρίου μας…